Die avond is het tijd voor de belangrijkste reden van deze paar dagen in Londen. Glenn Close in Andrew Lloyd Webber's 'Sunset Boulevard'. Het is nog altijd één van mijn favoriete musicals en met de herinnering van Close in het Minskoff Theatre in New York in november 1994 hoef ik ondanks de pittige toegangsprijs eigenlijk geen moment na te denken op het moment dat de voorverkoop begint. Boeken en gaan ! Op de vele posters in de Tube staat het geafficheerd als het 'theatre event' van 2016 en het is een genot om de banieren van Sunset Boulevard al van ver te zien wapperen aan de gevel van het prachtige London Coliseum. Glenn Close heeft een aantal voorstellingen moeten missen door ziekte dus met een spannend gevoel loop ik richting theater maar bij binnenkomst zie ik geen verontrustende aankondiging. Gelukkig ze speelt. Tikje gespannen en nog een beetje moe van de reis die dag neem ik plaats op rij D in de stalls. Kort voor aanvang klink er wat rumoer en de man die naast me komt zitten weet te vertellen dat Andrew Lloyd Webber in de zaal aanwezig is.
Voor een concert dat werd aangekondigd als 'semi staged' heeft deze 'Sunset Boulevard' onder regie van Lonny Price toch een prachtig en uitgebreid toneelbeeld dat gecreëerd werd door James Noone. Het voltallige orkest van de English National Opera zit op het imposante toneel en wordt omsloten door een indrukwekkend doolhof van stellages en trappen die de verschillende locaties verbeelden daarbij geholpen door prachtige authentieke sfeerbeelden uit die tijd en projecties en een ingenieus lichtplan van Mark Henderson. De kostuums van Tracy Christensen passen mooi in het tijdsbeeld van de jaren '50 waarbij de glamoureuze iconische ensembles waarin Norma Desmond is uitgedost uiteraard zijn van Anthony Powell, de kostuumontwerper van de originele productie. Stephen Mear tekent voor de levendige choreografie waarbij het genieten is van de grote ensemble scènes als 'Let's Have Lunch' en 'This Time Next Year'.
Al vanaf het moment dat maestro Michael Reed de eerste tonen van de ouverture inzet en het fenomenaal klinkende orkest de immense ruimte van het London Coliseum met die zo bekende klanken vult zit ik met kippenvel. Een gevoel wat me niet meer loslaat en alleen maar sterker wordt bij het beleven van het dramatische verhaal van Norma Desmond en haar Joe.
De musical is uiteraard geheel schatplichtig aan de oorspronkelijk bron, Billy Wilder's film noir uit 1950 met Gloria Swanson en William Holden waarbij veel van de dialogen overeind zijn gebleven in het script en de teksten van Don Black en Christopher Hampton en waarbij het verhaal in technicolor tot leven komt door de melodieuze muziek van Andrew Lloyd Webber. Een tour de force en een prachtige haast filmische score die eigenlijk geen zwakke momenten kent en waarvan de arrangementen voor deze versie op momenten zijn aangepast.
Glenn Close is fantastisch in de rol die ruim 20 jaar geleden al enorme indruk op mij maakte maar waarbij haar leeftijd en ervaring nu zorgt voor een meer kwetsbare Norma en adembenemende momenten. Tijdens de grote nummers als 'With One Look' en 'As If We Never Said Goodbye' lijkt het publiek met ingehouden adem te luisteren en er heerst absolute stilte die zich aan het eind ontlaadt in een donderende ovatie voor Close die de show letterlijk doet stoppen.
Close weet alle facetten van het zo onberekenbare karakter van Norma Desmond feilloos te treffen. Bijna continu balancerend op het randje van de waanzin die genadeloos bezit van haar neemt na haar wanhoopsdaad op haar geliefde Joe. Ze is prachtig in de hartbrekende laatste scène als ze in haar gedachten opnieuw op de set is en haar Salomé voor het voetlicht brengt in die allerlaatste close-up. Prachtig is ook de toevoeging van de jonge Norma die zo af en toe de scène betreedt als een soort geest van haar vroegere ik en altijd sluimerend onzichtbaar op de achtergrond aanwezig is. Bijna als een soort boodschapper van een noodlottig einde.
Naast Glenn Close staat een fantastische cast met Michael Xavier als de cynische Joe Gillis. Xavier speelt de rol met de nodige humor en is onvergetelijk in het titelnummer dat de tweede akte opent. Siobhan Dillon is de intelligente en ambitieuze Betty Shaefer en zingt de sterren van de hemel. De twee zijn samen prachtig in hun duet 'Too Much In Love To Care'.
Speciale vermelding verdient zeker Fred Johansen als Max Von Mayerling die een geweldige prestatie levert in deze bizarre liefdesgeschiedenis en zo terecht met een donderend applaus wordt beloond voor zijn vertolking van 'The Greatest Star Of All'. Subliem !
Vocaal valt er heel veel te genieten want naast de hoofdrollen en de uitstekend bezette bijrollen staat er een ijzersterk ensemble op het toneel dat de score van Andrew Lloyd Webber alle eer bewijst en fantastisch klinkt.
En terwijl de laatste klanken van La Close wegsterven in het London Coliseum maakt het publiek zich op voor de laatste donderende ovatie die avond en als één opstaat als de leading lady samen met de cast haar applaus in ontvangst komt nemen.
Het bleek een onvergetelijke avond in het theater.
Het bleek een onvergetelijke avond in het theater.
Deze voorstelling zag ik 's avonds op dinsdag 3 mei 2016
© foto's Richard Hubert Smith
