De volgende dag ben ik nog vol van de indrukken van 'Sunset Boulevard'. Rustig op gang komen dus, met na het ontbijt in het hotel een lange wandeling langs de South Bank om te genieten van het heerlijke voorjaarsweer in Londen. Maar voor je het weet is het alweer tijd voor de eerste voorstelling en voor de matinee ga ik op weg naar het New London Theatre voor de klassieker 'Show Boat'.
Deze musical geschreven door Jerome Kern (muziek) en Oscar Hammerstein II (script en tekst) is gebaseerd op de gelijknamige roman van Edna Ferber en dateert al uit 1927. De voorstelling wordt beschouwd als een keerpunt in de geschiedenis van de Amerikaanse musical in die zin dat de liedjes het verhaal vormen en daarmee helpen de karakters te vormen. En ook qua thematiek week deze musical drastisch af van de destijds meer gangbare lichtvoetigheid.
Inmiddels zijn we negentig jaar verder. 'Show Boat' is in verschillende versies talloze malen opgevoerd zowel op Broadway als West End en is diverse malen verfilmd en blijkt ook anno 2016 nog erg relevant.
'Show Boat' speelt zich af in de jaren van 1880 tot 1927 en gaat over de liefdes en levens van drie generaties van de mensen die optreden en werken op de boot de Cotton Blossom van Captain Andy Hawks en zijn nogal overheersende vrouw Parthy Ann. Samen hebben ze een dochter de naïeve Magnolia. Parallel zien we ook de ontberingen die de zwarte dokwerkers moeten doorstaan in de persoon van Joe en zijn geliefde Queenie. Julie LaVerne is de ster van de voorstelling en is gelukkig getrouwd met Steve Baker. Pete Gavin die ook op de Cotton Blossom werkt heeft een oogje op de mooie Julie. Zijn avances vallen niet goed bij Steve en uiteindelijk wordt hij door Hawkes ontslagen. Pete neemt wraak door de sheriff te vertellen dat Julie gemengd bloed heeft en zij en Steve worden gedwongen te vertrekken.
Ondertussen heeft de jonge Magnolia een oogje laten vallen op de aantrekkelijke Gaylord Ravenal, een notoire gokker. Hun romance neemt een vlucht en zeer tegen de wens van Parthy trouwt het tweetal en vertrekken naar Chicago waar ze een aantal zorgeloze jaren beleven samen met hun dochter Kim. Maar hun geluk komt op een keerpunt als Gaylord tijdens het gokken meer en meer verliest. In wanhoop laat hij Magnolia berooid achter en vertrekt, maar niet voor hij zijn dochtertje nog een laatste keer heeft gezien in het klooster.
Frank Schultz en Ellie May Chipley ooit werkzaam op de Cotton Blossom vieren nu successen in vaudeville en ontmoeten bij toeval de wanhopige Magnolia. Ze helpen haar aan een baan in de Trocadero nachtclub waarbij Magnolia niet weet dat zij de inmiddels aan lager wal geraakte en aan alcohol verslaafde Julie LaVerne vervangt.
Zo'n twintig jaar later ontmoet Hawkes Ravenal, die inmiddels weer op het rechte pad is, opnieuw. Magnolia komt terug naar de Cotton Blossom samen met de inmiddels volwassen Kim en wordt na al die jaren herenigd met haar Gaylord.
Deze versie van 'Show Boat' onder regie van Daniel Evans is gebaseerd op de productie van de Goodspeed Opera House uit 2011 met het script uit 1946 als basis en was eerder te zien in het Crucible Theatre in Sheffield. In vergelijking met de Hal Prince versie zitten de verschillen vooral in de de tweede akte. 'Til Good Luck Comes My Way' zit niet in het begin maar opent de voorstelling na de pauze, 'Kim's Charleston' is verdwenen en 'Hey, Feller!' is in ere hersteld. Bovendien is het duet 'I Still Suits Me' tussen Joe en Queenie dat in de filmversie uit 1936 zat ook in deze versie te vinden. De lyrische muziek van 'Show Boat' is grandioos en tijdloos en combineert vaudeville vrolijkheid in songs als 'Life Upon The Wicked Stage' en 'Captain Andy Ballyhoo', met prachtige stemmigheid in 'Mis'ry's Comin' Aroun' en 'Ol' Man River' en ontroerende liefdes duetten als 'You Are Love' en 'Why Do I Love You'.
Het New London is niet één van Londen's mooiste theaters maar de foyers zijn inmiddels gerenoveerd en de zaal voelt intiem en biedt prachtig zicht op het toneel en heeft een fijne akoestiek. Wat direct opvalt als je binnenkomt is de imposante set van Lez Brotherston die voor een groot deel is uitgebouwd richting auditorium.
Als het zaallicht dooft en de voorstelling begint heb ik al gelijk kippenvel omdat de musical opent met een krachtig beeld van de cast waarbij de blanken tegenover de zwarten staan en op de achtergrond een projectie van de vlag van de Geconfedereerde Staten te zien is. In een oogopslag weet de regisseur het belangrijkste thema van deze voorstelling te treffen. Mensen zijn gelijk, het zijn de omstandigheden die hen verschillend maken.
Imposant is ook het moment als de Cotton Blossom voor het eerst in al haar glorie aan het publiek wordt onthuld en majestueus naar voren glijdt. Het design van deze productie is geweldig met de smaakvolle set en kostuums van Lez Brotherston, het meesterlijke lichtontwerp van David Hersey en de op momenten adembenemende choreografie van Alistair David. Tim Reid weet in zijn videodesign het verstrijken van de tijd in een veranderend Amerika mooi te verbeelden.
'Show Boat' voelt als een echt ensemblestuk en de cast kent werkelijk geen zwakke schakels. Malcolm Sinclair en Lucy Briers zijn heerlijk als het kibbelende echtpaar Hawks, Gina Beck als Magnolia zingt prachtig en weet bovendien de verandering van het verliefde jonge meisje tot de eenzame alleenstaande moeder prachtig te doorleven. Chris Peluso tot voor kort nog te zien als Chris in 'Miss Saigon' maakt vocaal indruk als Gaylord Ravenal. Emmanuel Kojo zingt samen met zijn kompanen de klassieker 'Ol' Man River' krachtig alsof gevangen in een bijna fatalistische toekomst en Sandra Marvin weet dezelfde triestheid prachtig te treffen in 'Mis'ry's Comin' Aroun'. Rebecca Trehearn straalt als Julie LaVerne in optimistische vrolijkheid in 'Can't Help Lovin' Dat Man' en oogt gebroken als ze dronken en verlopen 'Bill' moet zingen.
Het is mooi dat Evans op sommige momenten het verloop van het verhaal aan de verbeelding van het publiek overlaat. Zo is het lot van de grootmoedige Julie onduidelijk en de afloop van de hereniging van Magnolia en Kim met Gaylord blijft ook in het ongewisse.
'Show Boat' is zo'n musical die in alle opzichten klopt en die optelsom zorgt voor een grandioze ervaring omdat de universele thema's iedereen kunnen aanspreken. Een gevoel wat echoot in de vele vier- en vijf-sterren recensies die deze productie zowel in Sheffield als Londen kreeg.
Onbegrijpelijk daarom dat deze fantastische musical het al na vijf maanden voor gezien moet houden en moet wijken voor grotere belangen. 'Show Boat' is wat mij betreft verplichte kost voor iedereen met een hart voor theater.
Deze voorstelling zag ik 's middags op woensdag 4 mei 2016
© foto's Johan Persson
Deze voorstelling zag ik 's middags op woensdag 4 mei 2016
© foto's Johan Persson
