Net aangekomen in Londen is de eerste voorstelling die ik zie de musical 'Guys And Dolls'. Na de run in Chichester en het Savoy Theatre staat deze klassieker uit 1950 van Frank Loesser nu in het Phoenix Theatre. Eind vorig jaar zag ik de show al in het Savoy en daarvan is hier nog een verslag na te lezen.
De hoofdrollen zijn grotendeels opnieuw gecast en alleen Siubhan Harrison als Sarah Brown is gebleven. De Amerikaan Richard Kind speelt nu nog de rol van de ietwat onhandige gokker Nathan Detroit maar vanaf 24 mei is Nigel Lindsay te zien in de rol. Samantha Spiro is een heerlijke Miss Adelaide. Haar vertolking leunt wat minder op de erg fysieke manier waarop Sophie Thompson de rol in het Savoy gestalte gaf. Spiro is wat meer goedgelovig, soms een tikje onnozel en kwetsbaar wat haar karakter erg sympathiek maakt. Oliver Tompsett is een erg charmante verschijning en past de rol van Sky Masterson dan ook uitstekend. Bovendien spat de chemie tussen de vier hoofdrollen van het toneel.
Voor de transfer naar het nieuwe theater is het orkest wat ingekrompen maar dat doet aan de beleving van de heerlijke muziek weinig af. Het is opnieuw genieten van klassiekers als 'A Bushel And A Peck', 'If I Were A Bell' en 'Luck Be A Lady'.
De kleurrijke inventieve set en kostuums van Peter McKintosh en de briljante belichting van Tim Mitchell staan ook hier prachtig. Evenals de energieke choreografie van Carlos Acosta en Andrew Wright. Het grote ensemble zingt en danst de sterren van de hemel en ook de andere rollen zijn uitstekend gecast met Billy Boyle als Arvide Abernathy en Gavin Spokes als Nicely Nicely Johnson om er maar eens een paar te noemen.
'Guys And Dolls' staat nog steeds als een huis en is een niet te missen musical in de beste Broadway traditie met heel veel humor en een hartverwarmende finale.
Deze voorstelling zag ik 's middags op dinsdag 3 mei 2016
