Funny Girl - Savoy Theatre

Die avond is het al weer tijd voor de laatste voorstelling als afsluiting van een paar heerlijke dagen in Londen. 'Funny Girl' is na de versie met Barbra Streisand in 1966 in het Prince Of Wales Theatre na 50 jaar weer te zien op West End. Dit keer in het Savoy Theatre met Sheridan Smith in de titelrol. 'Funny Girl' is opnieuw een transfer vanuit de succesvolle Menier Chocolate Factory. Ik zag de voorstelling daar eind december en daarvan is hier nog een uitgebreid verslag na te lezen.

Het design van de voorstelling met de sets van Michael Pavelka en een subtiel lichtplan van Mark Henderson is prachtig vertaald naar het Savoy en het is mooi om te zien hoe het art deco design van het auditorium op momenten subtiel terugkomt in de decorontwerpen. 

Bepaalde scènes zijn zeker wat grootser van opzet zoals bijvoorbeeld in 'Henry Street' en in ensemblenummers als 'His Love Makes Me Beautiful' waarbij de choreografie van Lynne Page wat meer ruimte krijgt om te ademen. Behalve een uitgebreider orkest en ensemble is de cast grotendeels hetzelfde als in de Chocolate Factory.

Het stralend middelpunt is en blijft Sheridan Smith die zich klassiekers als 'People' en 'Don't Rain On My Parade' compleet eigen heeft weten te maken. Bovendien weet ze te overtuigen in alle schakeringen van het karakter van Fanny Brice. Smith pakt de zaal volledig in met slechts één enkele oogopslag of rake opmerking en haar eerlijke vertolking en stille verdriet is op momenten hartverscheurend. Darius Campbell is uiterst charmant als Nick Arnstein en zingt bovendien prachtig. Dat hij geen natuurlijke danser is wordt duidelijk in 'Temporary Arrangement' waarin zijn enkele gechoreografeerde passen nogal houterig overkomen. Naast de hoofdrollen is ook de rest van de cast en ensemble zonder uitzondering fantastisch.

De kracht van 'Funny Girl' ligt toch vooral in een ijzersterke eerste akte en het is jammer dat die spanning in de tweede akte niet vastgehouden kan worden. Harvey Fierstein zorgt wel voor een herschreven script voor deze versie maar het blijft gissen. Fanny blijft voornamelijk in haar rol als slachtoffer en wat Nick uiteindelijk beweegt blijft een mysterie. Maar goed dat ligt in de basis en absoluut niet aan de uitvoering van het materiaal.

'Funny Girl' is en blijft ook in deze versie op West End een absolute aanrader !

Deze voorstelling zag ik 's avonds op donderdag 5 mei 2016

© foto's Johan Persson

Doctor Faustus - Duke Of York's Theatre

Voor de matinee op donderdag ga ik naar het Duke Of York's Theatre voor het enige toneelstuk dit keer 'Doctor Faustus' onder regie van Jamie Lloyd. De recensies waren zacht uitgedrukt niet overweldigend positief dus ik ben erg benieuwd wat me te wachten staat. Dat het anders wordt blijkt al als ik mijn kaartje bij de box office ophaal en de foyer in rood licht baadt en er knalharde muziek klinkt, die de duivel als gemeenschappelijk thema blijkt te hebben. 

De originele versie van Faustus werd al geschreven aan het eind van de 16e eeuw door Christopher Marlowe over een academicus die door tussenkomen van Mephistopheles een pact met de duivel sluit in ruil voor 24 jaar aan bovennatuurlijke krachten. Lloyd's versie is gebaseerd op een in 2003 door Colin Teevan herschreven versie waarbij Faustus zijn ziel verkoopt en met behulp van de krachten van zwarte magie een wereldberoemd illusionist wordt die zich in de hoogste kringen beweegt. De prijs die hij moet betalen voor zijn hebzucht is hoog.

In de titelrol is Kit Harington gecast. Hij speelde onder andere Albert in de originele cast van 'War Horse' en het toneelstuk 'Posh' en keert met deze rol terug op West End. Het bekendst is hij waarschijnlijk door zijn rol als Jon Snow in de serie 'Game Of Thrones'.

Het blijkt een verwarrend stuk, bijna anarchistisch in opzet en niet eens zozeer onbegrijpelijk maar meer ongrijpbaar. De setting is een afgeleefde sfeerloze kamer waar we kennis maken met Faustus. Hij lijkt nogal een kluizenaar met zijn televisie en laptop als enige venster naar de buitenwereld. En de verwikkelingen die volgen lijken zich eerder af te spelen in zijn eigen verbeelding dan dat ze werkelijk plaatsvinden. 

Harington is indrukwekkend in de rol en lijkt  een bijna masochistische relatie te hebben met alle demonen en engelen die hem plagen. En dan vooral met het karakter Mephistopheles, nors en bijna sarcastisch vertolkt door Jenna Russell. Russell heeft ook de taak om het toneelstuk wat op te leuken als intermezzo aan het begin van de tweede akte waarbij ze het publiek trakteert op karaoke versies van 'Devil Woman' en 'Bat Out Of Hell'. Jade Anouka speelt de rol van Wagner prachtig en ook Forbes Mason maakt indruk als een agressieve Lucifer.

De set van Soutra Gilmour en de belichting van Jon Clark zijn indrukwekkend en zit vol visueel spektakel, vooral als blijkt dat in de loop van het verhaal de beklemmende hedonistische wereld van Faustus als het ware openbreekt en dat wordt weerspiegeld in het toneelbeeld. 

Bij de verontrustende beelden die Lloyd oproept moest ik ook regelmatig denken aan de traditie van de Japanse horrorfilms zoals 'Ringu' en 'Dark Water'. En het is vooral een rauwe voorstelling met naar mijn mening soms onnodig gewelddadige en ongemakkelijke scènes. Bovendien komt zo'n beetje het hele scala aan lichaamsvloeistoffen voorbij. Voor sommigen uit het publiek was het duidelijk teveel gezien de lege plaatsen na de pauze. 

Grootste manco van de voorstelling is voor mij toch wel dat de zwaardere thema's continu worden ontkracht door de vaak flauwe humor en je totaal niet wordt geraakt door het lot van Faustus. Het is zeker een moedige voorstelling met veel sterke visuele beelden waarbij helaas sensueel en verleidelijk maar al te vaak zijn ingeruild voor grof en aanstootgevend.

Deze voorstelling zag ik 's middags op donderdag 5 mei 2016

© foto's Marc Brenner

Mrs Henderson Presents - Noël Coward Theatre

Die avond staat de nieuwe Britse musical 'Mrs Henderson Presents' op het programma, vorige zomer nog met veel succes te zien in Bath, en nu voor een beperkt seizoen te zien in het Noël Coward. 

Het waargebeurde verhaal van Mrs Henderson werd al eerder verteld in de gelijknamige film met Judi Dench en Bob Hoskins. Laura Henderson was een rijke ietwat excentrieke weduwe die in het begin van de jaren '30 ondanks de nodige tegenslagen toch een een succes wist te maken van het Windmill Theatre in Soho, Londen samen met vriend en impresario Vivian Van Damm. 

In de musical is het 1937 als we kennis maken met Mrs Henderson juist als ze samen met Van Damm een nieuwe voorstelling aan het maken is. Hun Revudeville is een bonte verzameling van allerlei variété acts maar blijkt door de torenhoge kosten allesbehalve een financieel succes. Mrs Henderson raakt geïnspireerd door de Parijse acts van de Folies Bergère en besluit het dan maar over een hele andere boeg te gooien ... 

Ze wil een revue waarbij de danseressen volledig in hun blootje op het toneel staan. Er vallen nog wel wat hindernissen te nemen want hoe omzeilen ze in hemelsnaam de strenge heersende puriteinse moraal en hoe krijgen ze de meisjes zover om zich volledig te ontkleden en als The Windmill Girls te stralen. Een van hen is Maureen die toevallig in de revue verzeild raakt en in de nabijgelegen tearoom werkt en met haar charmes het hart van Mrs Henderson steelt. En ook dat van Eddie, een verlegen toneelknecht. 

De revue van Mrs Henderson met de naakte tableaux vivants is een eclatant succes maar op de achtergrond pakken donkere wolken zich samen als de Blitz Londen genadeloos treft. Maureen krijgt slecht nieuws en staat voor een bijna onmogelijke keuze en ook de anders zo strijdbare Mrs Henderson lijkt de moed op te willen geven. 

De musical is gebaseerd op het filmscript van Martin Sherman en werd voor theater bewerkt door Terry Johnson die ook tekent voor de regie. De muziek is George Fenton en Simon Chamberlain en de snedige humorvolle teksten zijn van Don Black. Heerlijke ensemblenummers als 'Mrs Henderson Presents' en 'We'll Never Close' maken plaats voor meer beschouwende songs als 'Innocent Soldier' en 'Living In A Dream World' en de score kent twee onbetwiste showstoppers in 'Whatever Time I Have' en 'If Mountains Were Easy To Climb'. 

De muziek echoot eerst en vooral het tijdsbeeld waarin het verhaal speelt. Hetzelfde kan gezegd worden van het design van de musical. De sets van Tim Shortall, kostuums van Paul Wills en het lichtontwerp van Ben Ormerod zijn misschien niet wereldschokkend maar maken de productie tot een kleurrijk en perfect geheel. Andrew Wright zorgt voor de bijpassende choreografie waarbij de backstage scènes moeiteloos overgaan in de shownummers. 

De cast is subliem met perfecte rollen voor Tracie Bennett als Laura Henderson, die de dappere weduwe warm maar ook vol scherpe humor neerzet met een paar rake one-liners, de onvergelijkbare Emma Williams als Maureen weet me te ontroeren van de onhandige verlegenheid in haar eerste scènes tot de zelfbewuste vrouw die ze wordt. Ian Bartholomew maakt veel indruk als Vivian Van Damm in zijn stille verdriet omdat de oorlog hem als geen ander treft. De laatste hoofdrol is voor Jamie Foreman als Arthur, de komiek die het publiek in de Windmill opwarmt en de scènes op sommige momenten aan elkaar praat. De grappen en grollen die hij maakt zullen trouw zijn aan die tijd, maar slaan nu regelmatig de plank mis. In de overige rollen maken vooral Matthew Malthouse als de charmante Eddie en Robert Hands als de rechtlijnige Lord Cromer indruk.

Ik ben de eerste om toe te geven dat 'Mrs Henderson Presents' niet de meest vernieuwende musical is. Het is spijtig dat de karakters niet zodanig zijn uitgewerkt dat je een beter idee krijgt van wat hen werkelijk drijft. Dat is geen probleem in de eerste akte maar als na de pauze de sfeer meer duister wordt onder de dreiging van de oorlog is dat wel een gemiste kans. 

Maar wat blijft is een hartverwarmend authentieke en uiterst charmante voorstelling over een prachtig stukje Britse theaterhistorie.

Deze voorstelling zag ik 's avonds op woensdag 4 mei 2016

© foto's Paul Coltas

Show Boat - New London Theatre

De volgende dag ben ik nog vol van de indrukken van 'Sunset Boulevard'. Rustig op gang komen dus, met na het ontbijt in het hotel een lange wandeling langs de South Bank om te genieten van het heerlijke voorjaarsweer in Londen. Maar voor je het weet is het alweer tijd voor de eerste voorstelling en voor de matinee ga ik op weg naar het New London Theatre voor de klassieker 'Show Boat'.

Deze musical geschreven door Jerome Kern (muziek) en Oscar Hammerstein II (script en tekst) is gebaseerd op de gelijknamige roman van Edna Ferber en dateert al uit 1927. De voorstelling wordt beschouwd als een keerpunt in de geschiedenis van de Amerikaanse musical in die zin dat de liedjes het verhaal vormen en daarmee helpen de karakters te vormen. En ook qua thematiek week deze musical drastisch af van de destijds meer gangbare lichtvoetigheid. 

Inmiddels zijn we negentig jaar verder. 'Show Boat' is in verschillende versies talloze malen opgevoerd zowel op Broadway als West End en is diverse malen verfilmd en blijkt ook anno 2016 nog erg relevant.

'Show Boat' speelt zich af in de jaren van 1880 tot 1927 en gaat over de liefdes en levens van drie generaties van de mensen die optreden en werken op de boot de Cotton Blossom van Captain Andy Hawks en zijn nogal overheersende vrouw Parthy Ann. Samen hebben ze een dochter de naïeve Magnolia.  Parallel zien we ook de ontberingen die de zwarte dokwerkers moeten doorstaan in de persoon van Joe en zijn geliefde Queenie. Julie LaVerne is de ster van de voorstelling en is gelukkig getrouwd met Steve Baker. Pete Gavin die ook op de Cotton Blossom werkt heeft een oogje op de mooie Julie. Zijn avances vallen niet goed bij Steve en uiteindelijk wordt hij door Hawkes ontslagen. Pete neemt wraak door de sheriff te vertellen dat Julie gemengd bloed heeft en zij en Steve worden gedwongen te vertrekken. 

Ondertussen heeft de jonge Magnolia een oogje laten vallen op de aantrekkelijke Gaylord Ravenal, een notoire gokker. Hun romance neemt een vlucht en zeer tegen de wens van Parthy trouwt het tweetal en vertrekken naar Chicago waar ze een aantal zorgeloze jaren beleven samen met hun dochter Kim. Maar hun geluk komt op een keerpunt als Gaylord tijdens het gokken meer en meer verliest. In wanhoop laat hij Magnolia berooid achter en vertrekt, maar niet voor hij zijn dochtertje nog een laatste keer heeft gezien in het klooster. 

Frank Schultz en Ellie May Chipley ooit werkzaam op de Cotton Blossom vieren nu successen in vaudeville en ontmoeten bij toeval de wanhopige Magnolia. Ze helpen haar aan een baan in de Trocadero nachtclub waarbij Magnolia niet weet dat zij de inmiddels aan lager wal geraakte en aan alcohol verslaafde Julie LaVerne vervangt.

Zo'n twintig jaar later ontmoet Hawkes Ravenal, die inmiddels weer op het rechte pad is, opnieuw. Magnolia komt terug naar de Cotton Blossom samen met de inmiddels volwassen Kim en wordt na al die jaren herenigd met haar Gaylord.

Deze versie van 'Show Boat' onder regie van Daniel Evans is gebaseerd op de productie van de Goodspeed Opera House uit 2011 met het script uit 1946 als basis en was eerder te zien in het Crucible Theatre in Sheffield. In vergelijking met de Hal Prince versie zitten de verschillen vooral in de de tweede akte. 'Til Good Luck Comes My Way' zit niet in het begin maar opent de voorstelling na de pauze, 'Kim's Charleston' is verdwenen en 'Hey, Feller!' is in ere hersteld. Bovendien is het duet 'I Still Suits Me' tussen Joe en Queenie dat in de filmversie uit 1936 zat ook in deze versie te vinden. De lyrische muziek van 'Show Boat' is grandioos en tijdloos en combineert vaudeville vrolijkheid in songs als 'Life Upon The Wicked Stage' en 'Captain Andy Ballyhoo', met prachtige stemmigheid in 'Mis'ry's Comin' Aroun' en 'Ol' Man River' en ontroerende liefdes duetten als 'You Are Love' en 'Why Do I Love You'.

Het New London is niet één van Londen's mooiste theaters maar de foyers zijn inmiddels gerenoveerd en de zaal voelt intiem en biedt prachtig zicht op het toneel en heeft een fijne akoestiek. Wat direct opvalt als je binnenkomt is de imposante set van Lez Brotherston die voor een groot deel is uitgebouwd richting auditorium.

Als het zaallicht dooft en de voorstelling begint heb ik al gelijk kippenvel omdat de musical opent met een krachtig beeld van de cast waarbij de blanken tegenover de zwarten staan en op de achtergrond een projectie van de vlag van de Geconfedereerde Staten te zien is. In een oogopslag weet de regisseur het belangrijkste thema van deze voorstelling te treffen. Mensen zijn gelijk, het zijn de omstandigheden die hen verschillend maken. 

Imposant is ook het moment als de Cotton Blossom voor het eerst in al haar glorie aan het publiek wordt onthuld en majestueus naar voren glijdt. Het design van deze productie is geweldig met de smaakvolle set en kostuums van Lez Brotherston, het meesterlijke lichtontwerp van David Hersey en de op momenten adembenemende choreografie van Alistair David. Tim Reid weet in zijn videodesign het verstrijken van de tijd in een veranderend Amerika mooi te verbeelden.

'Show Boat' voelt als een echt ensemblestuk en de cast kent werkelijk geen zwakke schakels. Malcolm Sinclair en Lucy Briers zijn heerlijk als het kibbelende echtpaar Hawks, Gina Beck als Magnolia zingt prachtig en weet bovendien de verandering van het verliefde jonge meisje tot de eenzame alleenstaande moeder prachtig te doorleven. Chris Peluso tot voor kort nog te zien als Chris in 'Miss Saigon' maakt vocaal indruk als Gaylord Ravenal. Emmanuel Kojo zingt samen met zijn kompanen de klassieker 'Ol' Man River' krachtig alsof gevangen in een bijna fatalistische toekomst en Sandra Marvin weet dezelfde triestheid prachtig te treffen in 'Mis'ry's Comin' Aroun'. Rebecca Trehearn straalt als Julie LaVerne in optimistische vrolijkheid in 'Can't Help Lovin' Dat Man' en oogt gebroken als ze dronken en verlopen 'Bill' moet zingen. 

Het is mooi dat Evans op sommige momenten het verloop van het verhaal aan de verbeelding van het publiek overlaat. Zo is het lot van de grootmoedige Julie onduidelijk en de afloop van de hereniging van Magnolia en Kim met Gaylord blijft ook in het ongewisse. 

'Show Boat' is zo'n musical die in alle opzichten klopt en die optelsom zorgt voor een grandioze ervaring omdat de universele thema's iedereen kunnen aanspreken. Een gevoel wat echoot in de vele vier- en vijf-sterren recensies die deze productie zowel in Sheffield als Londen kreeg. 

Onbegrijpelijk daarom dat deze fantastische musical het al na vijf maanden voor gezien moet houden en moet wijken voor grotere belangen. 'Show Boat' is wat mij betreft verplichte kost voor iedereen met een hart voor theater.

Deze voorstelling zag ik 's middags op woensdag 4 mei 2016

© foto's Johan Persson

Sunset Boulevard - London Coliseum

Die avond is het tijd voor de belangrijkste reden van deze paar dagen in Londen. Glenn Close in Andrew Lloyd Webber's 'Sunset Boulevard'. Het is nog altijd één van mijn favoriete musicals en met de herinnering van Close in het Minskoff Theatre in New York in november 1994 hoef ik ondanks de pittige toegangsprijs eigenlijk geen moment na te denken op het moment dat de voorverkoop begint. Boeken en gaan ! Op de vele posters in de Tube staat het geafficheerd als het 'theatre event' van 2016 en het is een genot om de banieren van Sunset Boulevard al van ver te zien wapperen aan de gevel van het prachtige London Coliseum. Glenn Close heeft een aantal voorstellingen moeten missen door ziekte dus met een spannend gevoel loop ik richting theater maar bij binnenkomst zie ik geen verontrustende aankondiging. Gelukkig ze speelt. Tikje gespannen en nog een beetje moe van de reis die dag neem ik plaats op rij D in de stalls. Kort voor aanvang klink er wat rumoer en de man die naast me komt zitten  weet te vertellen dat Andrew Lloyd Webber in de zaal aanwezig is.

Voor een concert dat werd aangekondigd als 'semi staged' heeft deze 'Sunset Boulevard'  onder regie van Lonny Price toch een prachtig en uitgebreid toneelbeeld dat gecreëerd werd door James Noone. Het voltallige orkest van de English National Opera zit op het imposante toneel en wordt omsloten door een indrukwekkend doolhof van stellages en trappen die de verschillende locaties verbeelden daarbij geholpen door prachtige authentieke sfeerbeelden uit die tijd en projecties en een ingenieus lichtplan van Mark Henderson. De kostuums van Tracy Christensen passen mooi in het tijdsbeeld van de jaren '50 waarbij de glamoureuze iconische ensembles waarin Norma Desmond is uitgedost uiteraard zijn van Anthony Powell, de kostuumontwerper van de originele productie. Stephen Mear tekent voor de levendige choreografie waarbij het genieten is van de grote ensemble scènes als 'Let's Have Lunch' en 'This Time Next Year'.

Al vanaf het moment dat maestro Michael Reed de eerste tonen van de ouverture inzet en het fenomenaal klinkende orkest de immense ruimte van het London Coliseum met die zo bekende klanken vult zit ik met  kippenvel. Een gevoel wat me niet meer loslaat en alleen maar sterker wordt bij het beleven van het dramatische verhaal van Norma Desmond en haar Joe. 

De musical is uiteraard geheel schatplichtig aan de oorspronkelijk bron, Billy Wilder's film noir uit 1950 met Gloria Swanson en William Holden waarbij veel van de dialogen overeind zijn gebleven in het script en de teksten van Don Black en Christopher Hampton en waarbij het verhaal in technicolor tot leven komt door de melodieuze muziek van Andrew Lloyd Webber. Een tour de force en een prachtige haast filmische score die eigenlijk geen zwakke momenten kent en waarvan de arrangementen voor deze versie op momenten zijn aangepast. 

Glenn Close is fantastisch in de rol die ruim 20 jaar geleden al enorme indruk op mij maakte maar waarbij haar leeftijd en ervaring nu zorgt voor een meer kwetsbare Norma en adembenemende momenten. Tijdens de grote nummers als 'With One Look' en 'As If We Never Said Goodbye' lijkt het publiek met ingehouden adem te luisteren en er heerst absolute stilte die zich aan het eind ontlaadt in een donderende ovatie voor Close die de show letterlijk doet stoppen. 

Close weet alle facetten van het zo onberekenbare karakter van Norma Desmond feilloos te treffen. Bijna continu balancerend op het randje van de waanzin die genadeloos bezit van haar neemt na haar wanhoopsdaad op haar geliefde Joe. Ze is prachtig in de hartbrekende laatste scène als ze in haar gedachten opnieuw op de set is en haar Salomé voor het voetlicht brengt in die allerlaatste close-up. Prachtig is ook de toevoeging van de jonge Norma die zo af en toe de scène betreedt als een soort geest van haar vroegere ik en altijd sluimerend onzichtbaar op de achtergrond aanwezig is. Bijna als een soort boodschapper van een noodlottig einde.

Naast Glenn Close staat een fantastische cast met Michael Xavier als de cynische Joe Gillis. Xavier speelt de rol met de nodige humor en is onvergetelijk in het titelnummer dat de tweede akte opent. Siobhan Dillon is de intelligente en ambitieuze Betty Shaefer en zingt de sterren van de hemel. De twee zijn samen prachtig in hun duet 'Too Much In Love To Care'. 

Speciale vermelding verdient zeker Fred Johansen als Max Von Mayerling die een geweldige prestatie levert in deze bizarre liefdesgeschiedenis en zo terecht met een donderend applaus wordt beloond voor zijn vertolking van 'The Greatest Star Of All'. Subliem !

Vocaal valt er heel veel te genieten want naast de hoofdrollen en de uitstekend bezette bijrollen staat er een ijzersterk ensemble op het toneel dat de score van Andrew Lloyd Webber alle eer bewijst en fantastisch klinkt.

En terwijl de laatste klanken van La Close wegsterven in het London Coliseum maakt het publiek zich op voor de laatste donderende ovatie die avond en als één opstaat als de leading lady samen met de cast haar applaus in ontvangst komt nemen. 

Het bleek een onvergetelijke avond in het theater.

Deze voorstelling zag ik 's avonds op dinsdag 3 mei 2016

© foto's Richard Hubert Smith

Guys And Dolls - Phoenix Theatre

Net aangekomen in Londen is de eerste voorstelling die ik zie de musical 'Guys And Dolls'. Na de run in Chichester en het Savoy Theatre staat deze klassieker uit 1950 van Frank Loesser nu in het Phoenix Theatre. Eind vorig jaar zag ik de show al in het Savoy en daarvan is hier nog een verslag na te lezen.

De hoofdrollen zijn grotendeels opnieuw gecast en alleen Siubhan Harrison als Sarah Brown is gebleven. De Amerikaan Richard Kind speelt nu nog de rol van de ietwat onhandige gokker Nathan Detroit maar vanaf 24 mei is Nigel Lindsay te zien in de rol. Samantha Spiro is een heerlijke Miss Adelaide. Haar vertolking leunt wat minder op de erg fysieke manier waarop Sophie Thompson de rol in het Savoy gestalte gaf. Spiro is wat meer goedgelovig, soms een tikje onnozel en kwetsbaar wat haar karakter erg sympathiek maakt. Oliver Tompsett is een erg charmante verschijning en past de rol van Sky Masterson dan ook uitstekend. Bovendien spat de chemie tussen de vier hoofdrollen van het toneel. 

Voor de transfer naar het nieuwe theater is het orkest wat ingekrompen maar dat doet aan de beleving van de heerlijke muziek weinig af. Het is opnieuw genieten van klassiekers als 'A Bushel And A Peck', 'If I Were A Bell' en 'Luck Be A Lady'. 

De  kleurrijke inventieve set en kostuums van Peter McKintosh en de briljante belichting van Tim Mitchell staan ook hier prachtig. Evenals de energieke choreografie van Carlos Acosta en Andrew Wright. Het grote ensemble zingt en danst de sterren van de hemel en ook de andere rollen zijn uitstekend gecast met Billy Boyle als Arvide Abernathy en Gavin Spokes als Nicely Nicely Johnson om er maar eens een paar te noemen. 

'Guys And Dolls' staat nog steeds als een huis en is een niet te missen musical in de beste Broadway traditie met heel veel humor en een hartverwarmende finale. 

Deze voorstelling zag ik 's middags op dinsdag 3 mei 2016

© foto's Johan Persson