Elf The Musical - Dominion Theatre

Kerst valt vroeg dit jaar want de laatste voorstelling die ik op deze reis zie is 'Elf The Musical'. De producenten zijn hevig bekritiseerd voor de hoge toegangsprijzen die gevraagd worden en zo rond de Kerstdagen komt daar nog een schep bovenop. Je betaalt dan £240 voor een platinum seat. Je zou haast denken dat Ebenezer Scrooge de producent is ... 

Online zijn er geen aanbiedingen te vinden en ook bij TKTS is 'Elf' niet beschikbaar. In Londen daarom maar naar de box office en ik weet me verzekerd van een premium seat die normaal gesproken meer dan £ 130 kost, maar door de aardige dame aan de kassa wordt verkocht voor de meer reguliere prijs van £ 70.

'Elf The Musical' is gebaseerd op de film uit 2003, was in 2010 voor het eerst te zien op Broadway en na een succesvolle Britse tour vorig jaar is het nu de beurt aan Londen's West End. 

Het verhaal van Thomas Meehan en Bob Martin heeft niet zo heel veel om het lijf. Buddy kruipt als kind per ongeluk in de zak met cadeaus van Santa en komt op de Noordpool terecht. Ja hij is een stuk groter dan de andere elfjes en niet echt goed in het maken van speelgoed, maar dan komt hij er bij toeval achter dat hij geen elf maar een mens is. 

Dat verklaart een hoop en hij vertrekt op een avontuurlijke reis die hem naar New York City voert, op zoek naar zijn werkelijke vader de norse Walter Hobbs. Buddy is teleurgesteld in zijn echte vader die helemaal niet in Kerstmis gelooft, net zoals vele andere New Yorkers onder wie zijn halfbroer Michael.  Buddy is vastbesloten om zijn familie van de werkelijke betekenis van het feest te overtuigen. 

Uiteindelijk komt zoals altijd in dit soort verhalen alles weer goed maar, voor het zover is volgen er veel avonturen op het kantoor van zijn vader in het Empire State Building, bij Macy's waar Buddy zijn liefje Jovie ontmoet, in het huis van de familie Hobbs en in Central Park.

De jazzy score van Matthew Sklar (muziek) en Chad Beguelin (tekst) is niet erg memorabel, maar ik geef toe het klinkt allemaal heerlijk en ademt Broadway in iedere noot. Heel gevarieerd met vanzelfsprekende melodieën en puntige teksten. Een en al vrolijkheid in grote shownummers als 'Christmas Town', 'Sparklejollytwinklejingley' en optimisme in 'I'll Believe In You' en 'There Is A Santa Claus' uitgevoerd door een groot orkest met veel blazers. 

Het design van Tim Goodchild voor de kostuums is prachtig  en zijn decorontwerp verenigt fysieke sets met een ingenieus video design van Ian William Galloway dat in combinatie met het lichtontwerp van Tim Lutkin prachtige beelden oplevert. Sommige ideeën lijken schaamteloos geleend uit 'Hairspray' of 'Shrek' maar ook kippenvel op momenten als bijvoorbeeld de slee van Santa het luchtruim kiest en gedeeltelijk boven de stalls zweeft of als de voltallige cast in de finale van de voorstelling nog een keer in zilverwitte kostuums opkomt en de sneeuw in het Dominion neer dwarrelt.

Grote verrassing in deze voorstelling is de fantastische manier waarop Ben Forster Buddy gestalte geeft. Hij speelt op een vertederende, ondeugende en onbesuisde manier, is erg grappig zonder dat het te overdreven wordt en zingt bovendien de songs erg sterk en met het grootste gemak. 

De hele cast bruist trouwens van het speelplezier. Kimberley Walsh is geweldig als Jovie en heeft een prachtige solo in de tweede akte met 'Never Fall In Love'. Joe McGann als de vrek Walter Hobbs en Jennie Dale als zijn erg grappige assistente Deb. Jessica Martin overtuigt als Emily Hobbs en Harry Collett blijkt een fantastische zanger als de jonge Michael.

Ik ben de eerste om toe te geven dat 'Elf The Musical' van regisseur en choreograaf Morgan Young allesbehalve diepgravend of vernieuwend is, maar het enthousiasme spat van het podium en er valt niet te ontkennen dat deze musical met veel zorg en liefde is gemaakt en perfect past in de sfeer van de decembermaand. 

Deze voorstelling zag ik 's middags op donderdag 30 oktober

© foto's Alastair Muir

Farinelli And The King - Duke Of York's Theatre

Op de laatste dag in Londen zie ik de matinee van 'Farinelli And The King'. Dit toneelstuk van Claire van Kampen is een transfer van Shakespeare's Globe en speelde een seizoen van twaalf weken op West End. 

Het stuk speelt zich af in het Spanje van de achttiende eeuw en is geïnspireerd op het verhaal van Philippe V die geplaagd wordt door hevige depressies. Zijn vrouw Isabella Farnese is inmiddels wanhopig in het zoeken naar een manier om haar man te genezen als ze hoort van Farinelli, een befaamd castraat met een betoverende stem. 

Farinelli reist naar het hof en Philippe vindt troost in zijn muziek en komt tot rust. Hij voelt zich verbonden met de zanger wiens lot als jongen van tien jaar werd bepaald door een gruwelijke daad van zijn broer. De vraag is of de zanger, op het hoogtepunt van zijn roem, terug zal keren naar het podium of trouw blijft aan zijn koning. 

Tegen de achtergrond van het verhaal van Farinelli en de koning spelen intriges in het paleis waarbij de vertrouwelingen van Philippe niet altijd de beste bedoelingen lijken te hebben. En Isabella en Farinelli onderdrukken de sluimerende gevoelens voor elkaar uit achting voor de koning.

De hoofdrol wordt gespeeld door Mark Rylance die de rol virtuoos speelt waarbij het bijna lijkt alsof hij zijn regels improviseert. Grappig maar steeds met een onderhuids sluimerende paranoia en gewelddadigheid. En de droefheid in zijn rol bijna een manier lijkt om de mensen om hem heen te manipuleren. De trouwe vasthoudende Isabella wordt prachtig vertolkt door Melody Grove en is een rots in de branding voor Phillipe. Maar er zijn meer prachtige rollen zoals de driftige bewindsman De La Cuadra meesterlijk vertolkt door Edward Peel.

Farinelli wordt door twee personen in identieke kostuums gestalte gegeven. Een introverte bijna trieste Sam Crane doet de spel-scènes maar zodra zijn karakter moet zingen verschijnt Iestyn Davies ten tonele. Het is prachtig om te zien hoe de beide kanten van Farinelli's karakter tot leven komen. Ze wisselen geen woord maar delen het toneel bijna als in een zorgvuldige choreografie.

'Farinelli And The King' is vooral ook een verhaal over de melancholie van muziek en er heerst een prachtige sereniteit in het theater als Davies zingt. Zeven aria's van Händel, Porpora en Hasse zijn ingenieus door het toneelstuk verweven en de muziek wordt prachtig vertolkt door acht musici onder leiding van Robert Howarth. Van de barokke speelsheid in 'Genereso Risvegliati o Core' dat de eerste akte afsluit en waarbij Farinelli in een overdadig kostuum uit de nok omlaag daalt en gouden confetti uitstrooit, tot intens ontroerende verstilling in 'Lascia Ch'io Pianga' dat als laatste te horen is. 

Jonathan Fensom die de set en kostuums ontwierp heeft de setting en sfeer van het Sam Wanamaker Playhouse gerecreëerd in het Duke Of York's. Louter verlicht door kaarsen geeft dat het stuk een extra dimensie en een prachtig zachte gouden gloed. Het design voor deze productie is een overdadig feest met mooie kostuums zoals de grandeur als Philippe in volledige wapenrusting zijn paard bestijgt of de prachtige simpelheid van het zwarte kostuum van de rouwende Isabelle na zijn overlijden.

'Farinelli And The King' onder regie van John Dove is een prachtig toneelstuk in een bijna sensuele rijkheid over de affiniteit tussen twee mannen die gekooid lijken te zijn door hun eigen beperkingen.

Deze voorstelling zag ik 's middags op donderdag 29 oktober

© foto's Simon Annand

Beautiful - The Carole King Musical - Aldwych Theatre

Die avond opnieuw een musical die naast een succesvolle run op Broadway nu ook een versie in Londen heeft. Deze productie stond al eerder op de planning maar  omdat hoofdrolspeelster Katie Brayben er toen niet was, heb ik mijn bezoek uitgesteld naar het najaar. Brayben is er wel maar twee andere belangrijke rollen zijn vervangen. Vivien Carter is deze avond op als Cynthia Weil en leuk om de naam Joel Harper-Jackson weer eens te zien. Hij maakte een paar jaar geleden indruk in 'Picture Perfect' in het St. James Theatre en is deze avond te zien in de rol van Gerry Goffin.

'Beautiful' is de zoveelste jukebox musical en past zo in het rijtje van 'Jersey Boys' en 'Sunny Afternoon' en stelt dit keer de muziek van Carole King in de schijnwerpers.

De musical met een script van Douglas McGrath begint en eindigt met King's concert in Carnegie Hall in 1971 maar concentreert zich vooral op het vroege begin van haar carrière waarin ze als tiener in het New York van eind jaren '50 haar weg probeert te vinden en haar grote droom om liedjes te componeren najaagt. Ze raakt jong zwanger en trouwt met haar jeugdliefde Gerry Goffin met wie ze gedurende de jaren '60 een succesvol componisten-duo vormt voor acts als The Drifters, The Shirelles, Aretha Franklin en The Monkees. We maken ook kennis met hun vrienden en rivalen Cynthia Weil en Barry Mann en het verhaal eindigt als Carole na haar stukgelopen huwelijk, de beslissing neemt om van New York naar Los Angeles te verhuizen en alleen als succesvol componiste en zangeres triomfen viert.

De musical lijkt, net als het leven van Carole King, rustig voort te kabbelen en bestaat voornamelijk uit scènes in de kantoren en studio's van de platenmaatschappij en wat huiselijke tafereeltjes. Het verhaal onder regie van Marc Bruni wordt helder verteld, maar het blijft allemaal wel erg braaf en voorspelbaar, te conventioneel. Ook de scènes die zich daar wel voor lenen als bijvoorbeeld Gerry Goffin die van het rechte pad afwijkt, zijn jammer genoeg niet benut en blijken toch weinig drama op te leveren.

Ook de overige creatives lijken gevangen in conventie. Het decor van Derek McLane, de kostuums van Alejo Vietti en het lichtontwerp van Peter Kaczorowski ziet er prima uit maar is niet erg vernieuwend. De choreografie van Josh Prince voegt weinig toe en ziet er op momenten, zoals de bewegingen van The Drifters, knullig uit.

Maar gelukkig is daar Katie Brayben die een fantastische performance geeft als Carole King. Zeer authentiek en bijna aandoenlijk. Warm en eerlijk zonder de ruwe randjes uit het oog te verliezen en bovendien komt haar stem op momenten zeer sterk overeen met die van King. Ook Glynis Barber als haar moeder Genie Klein valt op in de cast en hun scènes samen zijn heerlijk. 

En ja op de muziek valt uiteraard helemaal niets af te dingen. Er komt een heel scala aan bekende klassiekers voorbij en het gevoel uit de jaren '60 wordt prima getroffen. Hits als 'One Fine Day', 'Natural Woman', 'Will You Love Me Tomorrow' en 'You've Got A Friend' worden mooi vertolkt door de prima cast en uitstekend gespeeld door de 10-koppige band.

'Beautiful' is een solide musical met goede performances, goed gemaakt, maar zeker niet de beste in het jukebox genre. 

Deze voorstelling zag ik 's avonds op woensdag 28 oktober 

© foto's Brinkhoff/Mogenburg

Kinky Boots - Adelphi Theatre

Woensdag in Londen staat weer in het teken van musical. Voor de avond heb ik 'Beautiful' gepland maar voor de matinee is het eerst naar het Adelphi Theatre waar 'Kinky Boots' speelt.

De musical waarvan de tekst en muziek is geschreven door Cyndi Lauper met een script door Harvey Fierstein is gebaseerd op de gelijknamige film uit 2005 die stoelt op een waar verhaal. Deze succesvolle import van Broadway kreeg in 2013 maar liefst dertien nominaties voor de Tony Awards waarvan er uiteindelijk zes verzilverd werden waaronder die voor Best Musical en Best Original Score. De verwachtingen zijn dan ook hooggespannen.

Het verhaal is vrij simpel maar kent wel wat onverwachte plotwendingen. Charlie Price komt door de plotselinge dood van zijn vader aan het hoofd te staan van Price & Son, de schoenenfabriek die al generaties in de familie is. Maar de zaak is allesbehalve succesvol en dat alles doorkruist ook zijn plannen om in Londen in de vastgoedbranche carrière maken samen met zijn verloofde Nicola. 

Door een toeval ontmoet hij daar de flamboyante drag queen Lola en samen komen ze, geholpen door Lauren een arbeidster uit de fabriek, op het idee voor een nieuwe lijn met kinky laarzen om de zaak nieuw leven in te blazen. Maar ze hebben slechts drie weken om ervoor te zorgen dat de nieuwe ontwerpen op de catwalk in Milaan voor het eerst getoond kunnen worden. Maar voor het zover is krijgt Charlie een nieuwe liefde, worden vooroordelen beslecht en heeft Lola een emotioneel weerzien met zijn vader.

Het script van Fierstein is het minst sterke aspect van de musical. Jammer want wat de sterke punten waren in bijvoorbeeld 'Torch Song Trilogy' en 'La Cage Aux Folles' zijn hier juist de zwakke schakels en lijken verder geen doel te dienen. Het voelt te vaak te geforceerd.

Maar voor de rest is de voorstelling dik in orde. De muziek van Cyndi Lauper blijft niet echt hangen maar klinkt heel lekker en werkt in de context van de musical prima. De spaarzame ballads als 'Not My Father's Son' worden afgewisseld met heel veel up-tempo popnummers als 'Sex Is In The Heel', 'Everybody Say Yeah', 'Raise You Up/Just Be' en niet te vergeten 'The Most Beautiful Thing In The World' dat de musical ijzersterk opent. Bijzonder grappig is ook de solo van Lauren 'The History Of Wrong Guys' en in mijn beleving is de brutale spring-in-het-veld zo'n beetje het alter ego van Lauper. 

Het decorontwerp van David Rockwell en het licht van Kenneth Posner levert een prachtig kleurrijk en divers toneelbeeld op, maar vooral de kostuums van Gregg Barnes stelen de show en zijn inventief en met veel oog voor detail ontworpen. Jerry Mitchell's regie en choreografie voelt fris en dynamisch. 

Van de hoofdrolspelers steelt vooral Matt Henry als Lola de show. Hij weet de zeer diverse kanten van zijn karakter prachtig te vertolken. Allesbehalve karikaturaal, een gevaar wat bij dit soort rollen wel eens op de loer ligt. Killian Donnelly als Charlie Price vond ik wat minder eerlijk gezegd, maar misschien is dat omdat hij eigenlijk een vrij onsympathiek  en vervelend personage moet spelen. Qua stem is hij net als in 'The Commitments' en 'Memphis' weer fenomenaal en zijn 'Soul Of A Man' is subliem gezongen. Amy Lennox is grappig en vertederend als Lauren. Een uitstekend ensemble ook waarvan de Angels op hun high heels bijzonder imposant zijn.

Je hebt een fantastisch leuke middag of avond met 'Kinky Boots' en het is zeker een aanrader. Maar het is wel heel erg Amerikaans en niet al te diepgravend. Als een suikerspin, kleurrijk en heel luchtig maar het vult niet echt.

Deze voorstelling zag ik 's middags op woensdag 28 oktober

© foto's Johan Persson en Matt Crockett

Photograph 51 - Noël Coward Theatre

Die avond met een spannend gevoel naar het Noël Coward Theatre waar Nicole Kidman de hoofdrol speelt in het toneelstuk 'Photograph 51'. De kaart voor een mooie plaats op rij 3 in het midden heb ik al lang in huis en ik geef toe dat de kans om Kidman te zien spelen de belangrijkste reden is om voor dit stuk te boeken.  Maar ik ben niet de enige, het theater is avond aan avond uitverkocht en de dag die zich dagelijks aan de kassa vormt voor de day seats is aanzienlijk. Het is dan ook al 17 jaar geleden dat Kidman voor het eerst en het laatst in Londen te zien was in David Hare's 'The Blue Room' in het Donmar Warehouse.

'Photograph 51' is een toneelstuk van de Amerikaanse Anna Ziegler en gebaseerd op het leven van de Britse wetenschapper Rosalind Franklin die in de jaren '50 een cruciale rol speelde in de ontdekking van de structuur van het DNA, maar daarvoor eigenlijk nooit de erkenning heeft gekregen. Het stuk concentreert zich op de periode waarin Franklin onderzoek verricht op King's College in Londen en hoewel de ontdekking van de dubbele helix van het DNA op naam staat van Nobelprijs winnaars James Watson en Francis Crick zouden zij waarschijnlijk nooit zo snel tot resultaat zijn gekomen zonder haar gedetailleerde röntgenfoto's, waarvan degene met nummer 51 door haar mede-onderzoeker Maurice Wilkins wordt getoond aan Watson van het concurrerende onderzoek dat op Cambridge plaatsvond.

'Photograph 51' onder de bezielende regie van Michael Grandage wordt zonder pauze gespeeld en de spanningsboog in het verhaal maakt het bijna als een thriller. Het boeiende script van Ziegler zit ingenieus in elkaar waardoor de aandacht op geen enkel moment verslapt en je gegrepen raakt door het op het eerste gezicht vrij saai gegeven. 

Gegrepen ook door een fantastisch subtiel acterende Nicole Kidman die Franklin op onnavolgbare wijze gestalte weet te geven. Als enige vrouw in de superieure mannenwereld die haar omringt, trekt ze zich verder terug in haar eigen schulp en werkt gedegen en nauwgezet aan haar onderzoek. 

Kidman personifieert in haar gedetailleerde vertolking een vrouw die zichzelf bijna letterlijk isoleert van de mensen om haar heen. En als één van weinigen die wel tot haar weet door te dringen haar uitnodigt voor een etentje en ze haar verlangens en gevoelens uit blijken het slechts haar gedachten zijn en niet de woorden die ze werkelijk sprak. Schrijnend is ook het persoonlijke drama wat Franklin treft als blijkt dat ze een ongeneeslijke vorm van kanker heeft en ze dit in een bijna wetenschappelijke monoloog verwoordt maar ondertussen vecht tegen de tranen. Kidman is fantastisch van begin tot eind en speelt haar karakter trots maar ook kwetsbaar. En tegelijkertijd afstandelijk maar met een flinke dosis bittere humor. 

Naast Nicole Kidman bestaat de cast louter uit mannen en  het is jammer dat hun karakters vrij schetsmatig blijven en niet wat verder zijn uitgewerkt door Ziegler. Stephen Campbell Moore valt op in de rol van de halsstarrige ietwat onhandige Maurice Wilkins, die overduidelijk een zwak heeft voor Franklin. Will Attenborough is prachtig energiek als James Watson en Patrick Kennedy valt op als de sympathieke Don Caspar.

De imposante ruwe set met neoclassicistische lijnen draagt onmiskenbaar het signatuur van Christopher Oram en plaatst het laboratorium in de door de oorlog getekende gewelven van King's College. Ook het lichtplan van Neil Austin en de muziek van Adam Cork dragen bij aan een sfeervol totaalbeeld. 

Al met al is 'Photograph 51' een intrigerend toneelstuk en Nicole Kidman blijkt ook nu weer een magnifieke actrice.

Deze voorstelling zag ik 's avonds op dinsdag 27 oktober

© foto's Johan Persson

War Horse - New London Theatre

Normaal gesproken zijn de matinees op dinsdag op West End dun gezaaid. Na 'Jersey Boys' en de toneelstukken 'The Woman In Black' en 'The Mousetrap' houdt het wel zo'n beetje op. Maar gelukkig is het deze week half term dus is er veel meer keuze. En hoewel 'Les Misérables' en 'The Phantom Of The Opera' nog altijd op de lijst staan voor een herbezoek, valt de keuze toch op 'War Horse' in de wetenschap dat die voorstelling in maart 2016 in het New London Theatre gaat stoppen. 

Vooraf een prachtige plaats geboekt in het midden van rij AA. Je zit wel wat dicht op de actie , maar deze rij biedt verder perfect zicht op het toneel en je betaalt de helft van de prijs van de rij achter je.

Op zaterdagochtend was er in het New London nog een gratis event 'Inside The Horse' waarbij poppen regisseur Jimmy Grimes een uur lang vertelde over de ontwikkeling van de voorstelling en dan vooral over de poppen zoals die in 'War Horse' gebruikt worden. Bovendien gaf Joey acte de présence en was er achteraf de mogelijkheid om vragen te stellen aan drie van de acteurs die Joey iedere dag tot leven brengen. Zeker interessant en een leuke voorbereiding op de voorstelling van dinsdag.

Ik zag 'War Horse' al een paar keer eerder in Londen en een uitgebreid verslag over de voorstelling is hier nog na te lezen. Erg fijn om de voorstelling opnieuw te beleven al was ik vergeten hoe godvergeten gruwelijk het verhaal en de uitbeelding daarvan in de sommige scenes is.  Verbazingwekkend ook weer hoe snel je vergeten bent dat de paarden maar een mechanische constructie zijn en je gegrepen wordt door de emoties in het verhaal. Ook dit keer stroomden de tranen weer bij het emotionele en hartverwarmende slot. Prachtige cast op het podium met James Backway die uitblonk als Albert Narracott.

Aan alle moois komt een eind maar 'War Horse' is en blijft een fantastisch inventieve beleving en alle prijzen waarmee deze productie van het National Theatre wereldwijd bekroond is zijn volkomen terecht. 

Deze voorstelling zag ik 's middags op dinsdag 27 oktober

© foto's Brinkhoff/Mogenburg

As You Like It - Olivier - National Theatre

Na de tragedie 'Hamlet' op zaterdag is het maandag tijd voor een totaal andere Shakespeare, de komedie 'As You Like It'. Het is voor het eerst in bijna veertig jaar dat deze opnieuw in het National Theatre staat en ik zie deze avond de eerste preview in het imposante Olivier auditorium. 

Ferdinand wordt door Frederick verbannen uit het hof en leeft in ballingschap in het bos van Arden. Zijn dochter Rosalind wordt gedwongen te blijven om haar nicht Celia, Frederick's dochter, gezelschap te houden. Orlando de Bois de jongste zoon van de overleden Rowland de Bois wordt door zijn oudere broer Oliver gedwongen in armoede te leven. Maar Orlando komt in opstand en besluit de strijd aan te gaan door voor zijn erfdeel te worstelen. Daar ontmoet hij Rosalind en hij wordt verliefd.

Frederick verbant intussen ook Rosalind omdat hij voorvoelt dat zij een bedreiging kan vormen voor zijn hof. Celia gaat met haar mee en samen gaan ze op zoek naar Ferdinand in het bos van Arden. Voor hun beider veiligheid vermommen ze zich, Rosalind als de jongen Ganymede en Celia als zijn zuster Aliena en ze overtuigen de dwaas Touchstone hen te vergezellen. 

Orlanda hoort van een complot van zijn broer om hem te vermoorden en ook hij vlucht naar het bos. Hij ontmoet Rosalind als jongen en zij daagt Orlando, die ziek van liefde is, uit om Ganymede het hof te maken als ware hij Rosalind. Ook elders in het bos bloeit de liefde op tussen de herder Silvius en herderin Phebe die op haar beurt valt voor de charmes van Ganymede en Touchstone die als een blok gaat voor een het boerenmeisje Audrey.

Ondertussen wordt Oliver naar het bos gestuurd om Orlando op te jagen, maar nadat zijn leven wordt gered door zijn broer krijgt hij berouw om zijn vroegere daden en wordt verliefd op Aliena. Ondertussen belooft Ganymede aan Orlando dat hij de echte Rosalind tevoorschijn zal laten komen zodat alle geliefden uiteindelijk kunnen trouwen.

'As You Like It' is een bevreemdend toneelstuk en bij vlagen zelfs vrij raar en surrealistisch. Bijna sketchmatig te noemen en niet al te serieus. En gelukkig benadert regisseur Polly Findlay het stuk ook op een humoristische manier. 

Dat gevoel wordt zeker versterkt door het decorontwerp van Lizzie Clachan en de kostuums van Christina Cunningham. Bij binnenkomst is de volledige set al zichtbaar en ik denk nog dit is wel het meest afgrijselijke ontwerp dat ik in Londen heb gezien sinds 'Annie Get Your Gun' van een paar jaar geleden in de Young Vic. Het hof van Frederick lijkt getransformeerd naar de beursvloer in de City. Kil en afstandelijk met een helle belichting. De chaos neemt alleen maar toe als er een soort gênante American Wrestling scène volgt. 

Maar schijn bedriegt en de visuele transformatie van een gewone kantoorvloer naar het bos van Arden is meer dan spectaculair en zorgt voor een spontaan applaus uit het publiek. Langzaam worden alle tafels en stoelen die onzichtbaar aan elkaar verbonden lijken, omhoog getild tot hoog in de nok van het auditorium en ondertussen schuift de complete vloer naar achter en vormt het kantoormeubilair geholpen door de prachtige belichting van Jon Clark ineens in het bos van Arden. Bijna adembenemend en het werkt als een droom en ineens ben je als toeschouwer in een andere sobere realiteit. 

Het geeft het stuk een bijzondere sfeer zeker ook geholpen door het muzikale landschap dat is gecreëerd door Orlando Gough. Al zijn er keuzes gemaakt die ik niet volledig begrijp. Er is een koor van zo'n twaalf mensen die op de achtergrond in het bos aanwezig zijn en vogel- en dierengeluiden maken of alleen maar op één van de stoelen hoog boven het toneel zitten. Bijzonder grappig is dan wel weer dat Rosalie Craig op een gegeven moment in een wit gebreide trui op handen en voeten de set op komt kruipen. Waarom denk ik nog, tot het moment dat ze begint te blaten en er meer 'schapen' op de scène verschijnen.

De cast is enorm en door het nogal chaotische verhaal is het lastig om een band met de vele karakters op het toneel te voelen. Uitzondering vormen zeker Rosalie Craig en Patsy Ferran. Craig straalt als de koppige Rosalind en weet de twee gezichten van haar androgyne karakter prachtig te verbeelden. Ferran is bijzonder grappig als Celia en weet met maar één oogopslag het publiek te bespelen en te vertederen. En bovenal de chemie tussen beide actrices is authentiek en volledig geloofwaardig. 

In de overige rollen valt Joe Bannister op als de smoorverliefde Orlando, Mark Benton als rots in de branding en de trouwe metgezel Touchstone en Audrey een erg grappige rol van Siobhan McSweeney. Leuk om trouwens in één van de bijrollen Amiens weer eens Fra Fee te zien, die overigens ook een prachtig lied mag zingen.

Ik denk dat je met dit stuk een liefde- of haatverhouding hebt, gezien de plaatsen die na de pauze leeg waren. En ook de critici waren bijzonder verdeeld na de première en de waarderingen varieerden dan ook van één tot vijf sterren. Ik vond het een frisse goed gemaakte moderne interpretatie van een klassieker, die liefde op de voorgrond stelt en dat kunnen we in deze tijd best gebruiken.  

Ga 'As You Like It' vooral zien om zelf een oordeel te vormen en dat kan nog tot en met 5 maart 2016.

Deze voorstelling zag ik 's avonds op maandag 26 oktober

© foto's Johan Persson

Peter Pan - A Musical Adventure - Adelphi Theatre

Eind oktober vonden in het Adelphi Theatre twee concertante opvoeringen plaats van 'Peter Pan A Musical Adventure' van het getalenteerde tweetal George Stiles (muziek) en Anthony Drewe (teksten). Zij waren eerder verantwoordelijk voor musicals als 'Honk!', 'Betty Blue Eyes' en schreven de nieuwe muziek voor 'Mary Poppins'. In oktober 2016 gaat hun nieuwe musical 'The Wind In The Willows' in première.

Maar voor deze concerten is de musical 'Peter Pan A Musical Adventure' uit 1997 van de plank gehaald en opnieuw opgepoetst, waarbij het oorspronkelijke script van Willis Hall is bewerkt door Elliot Davies. Ondanks de klinkende namen in de cast houden de toegangsprijzen me tegen om vroeg te boeken maar dankzij een aanbieding met 50% korting via Time Out weet ik me verzekerd van een mooie plaats in de stalls. 

De musical is gebaseerd op het verhaal van J.M. Barrie dat van alle tijden is over de eigenzinnige Peter die weigert op te groeien en zijn hulpje Tinkerbell en over de avonturen die ze beleven als hij de kinderen van het echtpaar Darling meeneemt van Londen's Bloomsbury naar zijn eiland ver voorbij de sterren.

Het blijkt een prachtige avond te zijn en het is een genot om de prachtige score van Stiles uitgevoerd te horen worden door een groot orkest. Stiles is een meester in het componeren van prachtige melodieën en de toon wordt gezet door in het openingsnummer 'There's Something In The Air Tonight' maar de musical kent meer van dat soort pareltjes als 'Build A House' en 'There's Always Tomorrow'. Bovendien is er in de tweede akte een nieuwe solo gecomponeerd voor Wendy 'Who Will Mother Me?'. Maar ook excelleert hij in de meer uptempo songs als 'Never Land' en 'The Cleverness Of Me'. Een geweldige score dus en dat alles gecombineerd met de slimme teksten van Anthony Drewe die deze avond ook erg toepasselijk blijken want de regels "There's Lord Nelson on a matchstick, and those tiny people in The Strand, if only they knew, they'd want to fly to..." uit 'Never Land' toveren vanzelf een glimlach op je gezicht.

In de fantasierijke staging onder regie van Jonathan Butterell krijgt de cast de kans om te stralen. Ik had me vooral verheugd op Sheila Hancock als Storyteller en Jenna Russell als Mrs Darling en zij stellen beiden zeker niet teleur. Hancock is prachtig in haar rol als serene vertelster en zorgt voor kippenvel als haar ware identiteit aan het slot van het verhaal wordt onthuld in een laatste ontmoeting met Peter Pan. De rol van Jenna Russell is klein, maar ze weet als Mrs Darling met haar warmte te ontroeren in het prachtige 'Just Beyond The Stars'.

Bradley Walsh als Captain Hook en Ray Quinn als Peter Pan zijn dan misschien gecast op hun naamsbekendheid en om het grote publiek te trekken maar zijn in dit concert helemaal op hun plaats. Walsh geeft zijn rol een grote dosis humor mee, bijna als in een pantomime maar die scènes lenen zich daar ook prima toe en hij zingt verdienstelijk. Stiekem had ik gehoopt op James Gillan die op de cast CD te horen is maar Quinn overtuigt zeker als een rebelse maar charmante Peter Pan. Wendy wordt prachtig gespeeld door Evelyn Hoskins en ze ontroert met haar 'Who Will Mother Me?'. De cast wordt gecompleteerd door een ensemble vol piraten van wie Steve Elias als Starkey en Cameron Blakely als Smee me opvallen en de Lost Boys makkers van Peter Pan.

Ik heb erg genoten van dit prachtige en op momenten ontroerende concert en eerlijk gezegd zou ik veel liever een stage versie zien van deze Peter Pan, die muzikaal staat als een huis, dan 'Finding Neverland' die in 2016 voor Londen gepland staat.

Jane Eyre - Lyttelton - National Theatre

Na een heerlijke wandeling op zondagochtend langs de South Bank en een bezoek aan Tate Modern is het tijd voor de matinee van 'Jane Eyre' die door het National Theatre in samenwerking met de Bristol Old Vic wordt gebracht. 

Een toneelstuk gebaseerd op de klassieker geschreven door Charlotte Brontë uit de 19e eeuw over de vrijgevochten Jane Eyre.  Een weesmeisje inwonend bij haar hardvochtige tante Mrs Reed die na een ruzie naar kostschool wordt gestuurd. Het leven op Lowood is hard en Jane verblijft er tot haar achttiende, waarvan de laatste jaren als lerares. Als ze op Thornfield Hall gouvernante wordt van de kleine Adele leert ze de cynische Edward Fairfax Rochester kennen. 

Ondertussen gebeuren er vreemde dingen op Thornfield. Er klinkt ijselijk gegil, er is een onverklaarbare brand en een onverwachte bezoeker raakt gewond na een aanval. Jane vertrekt ondertussen onverwacht omdat haar tante op sterven ligt. Na een maand keert ze terug en terwijl iedereen verwacht dat Rochester met de mooie maar saaie Blanche Ingram zal huwen verklaart hij onverwacht zijn liefde aan Jane. 

De huwelijksceremonie wordt wreed verstoord door Richard Mason die bewijs heeft dat Rochester nog steeds gehuwd is met zijn zuster Bertha. Zij is inmiddels krankzinnig en leeft in een afgesloten kamer op Thornfield. Jane ontvlucht Rochester. Pas veel later keert ze terug omdat haar brieven onbeantwoord blijven. Pas dan hoort ze van de dramatische gebeurtenissen waarbij Thornfield Hall door toedoen van Bertha in vlammen is opgegaan en waarbij Rochester verminkt en blind is geraakt in een poging haar te redden.

In Bristol in oorsprong gebracht in twee delen van samen ruim 4½ uur is het verhaal nu voor Londen gecomprimeerd in een onstuimige voorstelling van een kleine 3½ uur. De basis vormt uiteraard het boek, maar er was geen script en de hele productie is tijdens het repetitieproces bedacht door het gezelschap onder leiding van regisseur Sally Cookson. En dat blijkt een gouden greep die resulteert in een meer dan fantastische ervaring. De voorstelling doet actief een beroep doet op het inlevingsvermogen van het publiek maar al vanaf het eerste moment was ik gegrepen door de eigenzinnige Jane Eyre en haar verhaal. En zelfs vondsten die op papier misschien erg vergezocht lijken, werken in de context van de productie wonderwel. 

Bij Jane Eyre verwacht je misschien Victoriaanse taferelen met ingesnoerde dames en stijve heren, maar deze productie is juist het tegenovergestelde en ademt in alle aspecten de energie van Jane's geest en haar tomeloze drang naar vrijheid. 

Allereerst is daar het minimalistische decorontwerp van Michael Vale dat enkel bestaat uit solide houten stellages, ladders en speelvlakken op verschillende hoogtes tegen een achtergrond van witte gordijnen maar toch de vele locaties uit het boek met gemak weet te verbeelden, geholpen door een prachtig lichtontwerp van Aideen Malone, variërend in tinten van vurig rood tot ijzig blauw. 

De sfeer wordt versterkt door de muziek van Benji Bower die in een klein combo met onder andere piano, viool, percussie en accordeon onderdeel vormen van de voorstelling of de prachtige mezzo-klanken van Melanie Marshall die het geheel lijkt te beschouwen en waarbij pas later blijkt dat zij de krankzinnige vrouw van Rochester vertolkt.  

De cast van tien is bijna continu op het toneel waarbij ze de vele rollen overtuigend spelen. Laura Elphinstone valt op in een heel scala van rollen van de kinderen Helen Burns en Adele tot als man als St John of Craig Edwards die onbetaalbaar is als Pilot de hond van Rochester. 

Stralend middelpunt is echter Madeleine Worrall als Jane die haar personage in alle facetten en leeftijden perfect weet te treffen in een haast kinderlijke gedrevenheid en woede. Pas in de scènes met Rochester lijkt ze enigszins tot rust te komen. Rochester wordt prachtig gespeeld door de charismatische Felix Hayes, een boom van een kerel met een imposante stem. 

Deze 'Jane Eyre' is bijzonder inventief en zit boordevol geniale vondsten. Soms als een frisse lentebries dan weer een straffe najaarsstorm maar altijd is deze 'Jane Eyre' bijzonder theatraal en aangrijpend. Een fysieke en gedreven productie waarbij je jubelend de zaal uitkomt.  

Deze voorstelling zag ik 's middags op zondag 25 oktober 2015.

© foto's Manuel Harlan

Cats - London Palladium

Die avond is het na een indrukwekkende 'Hamlet' tijd voor wat lichtere kost. Voor het tweede jaar op rij neemt 'Cats' rond de Kerstperiode intrek in het legendarische London Palladium. Vorig jaar zag ik deze vernieuwde productie al en een uitgebreid verslag daarvan is hier nog na te lezen. 

In principe is er niet veel in 'Cats' veranderd, al is de opera-aria tussen Growltiger en Griddlebone weer in ere hersteld. 'In Una Tepida Notte' maar nu met een nieuwe door Lloyd Webber gecomponeerde bijna Puccini-eske melodie. Het is nog steeds genieten van alle aspecten van deze musical al klinken de muzikale arrangementen misschien wat te gedateerd. 

Na Nicole Scherzinger, Kerry Ellis (West End) en Jane McDonald (Blackpool) is Beverley Knight de nieuwe Grizabella. Na 'The Bodyguard' en 'Memphis' haar derde musical op rij en het legendarische 'Memory' is bij haar uiteraard in veilige handen. Majestueus en gevoelig gezongen met een schijnbaar gemak dat me huizenhoog kippenvel bezorgd. Leuk om te zien dat ze ook gewoon mee zingt en danst in het ensemble in de proloog 'Jellicle Songs For Jellicle Cats'

De eerlijkheid gebiedt me wel te zeggen dat de huidige cast  me iets minder kan overtuigen dan die van vorig jaar.  Al zijn er wel weer een aantal die extra opvallen zoals Harry Francis als Mungojerrie, Jane Quinn die heerlijk is als Jennyanydots en Mark John Richardson die fantastisch is als Mr Mistoffelees.

En van de spreekwoordelijke negen levens die katten hebben heeft Lloyd Webber's 'Cats' ook het eeuwige leven want de klassieker uit 1981 is met nieuwe producties in Parijs, Australië en Japan ook in 2015 nog altijd springlevend. 

Deze voorstelling zag ik 's avonds op zaterdag 24 oktober 2015.

© foto's Allesandro Pinna

Hamlet - Barbican Centre

Op zaterdag is het al vroeg naar het Barbican waar om half twee de matinee begint van de veelbesproken 'Hamlet' met Benedict Cumberbatch in de titelrol. Lichtelijk hysterische taferelen ruim een jaar eerder waar zich, bij de start van de voorverkoop, virtuele wachtrijen van 30.000 belangstellenden vormen op de Barbican website en de gehele run van een kleine drie maanden binnen enkele uren is uitverkocht. Gelukkig heb ik me van een kaart op de eerste rij verzekerd tijdens een priority sale op de website van ATG. Benedict Cumberbatch is de laatste in een lange rij bekende acteurs waaronder Jude Law, David Tennant en Michael Sheen die zich in de recente theatergeschiedenis aan deze prestigieuze rol wagen. 

Shakespeare schreef het stuk over de Deense prins ergens rond 1600 en al in de eerste jaren na publicatie zijn er verschillende versies van de tekst bekend. Deze tragedie ruim 400 jaar later opnieuw brengen in een versie die ook het huidige theaterpubliek aanspreekt is geen eenvoudige opgave. Aan regisseuse Lyndsey Turner de immense taak om dat in deze Barbican versie te volbrengen. Drie weken van previews waarin de kritiek al niet van de lucht is omdat blijkt dat ze de meeste bekende monoloog als openingsscène gebruikt, een besluit waarop ze later terugkomt en de gevleugelde woorden 'To be or not to be' opduiken in Akte II en serieuze kranten die het embargo doorbreken door recensies te publiceren op basis van de eerste preview.

Zoals het een oude tragedie betaamt is er in het verhaal van 'Hamlet' veel ruimte voor drama, dood en verderf ... De oude Hamlet is dood en de troon is nu aan zijn broer Claudius inmiddels getrouwd met Gertrude, de weduwe van de oude koning.

De jonge rouwende Hamlet krijgt na de dood van zijn vader bezoek van trouwe vriend Horatio. En hoewel Claudius toestemming geeft aan Laertes, zoon van raadgever Polonius, terug te keren naar Frankrijk, verbiedt hij Hamlet om het paleis te verlaten en terug te keren naar de universiteit.  Gefrustreerd blijft Hamlet alleen en hoort van twee jonge soldaten Marcellus en Barnardo dat zij de geest van de oude Hamlet hebben ontwaard. Ondertussen vertrekt Laertes naar Frankrijk maar niet voordat hij zijn zus Ophelia waarschuwt voor de geloften van liefde die Hamlet naar haar uitspreekt. 

Hamlet heeft een ontmoeting met de geest van zijn vader en wordt bevestigd in zijn vermoeden dat Claudius hem vermoord heeft. Hamlet zweert wraak en veinst waanzin om zichzelf zo meer vrijheid te gunnen in het uitvoeren van zijn plan. Maar Claudius en Polonius zijn niet overtuigd dat de krankzinnigheid van Hamlet is veroorzaakt door de weigering van Ophelia van zijn liefde voor haar. In een poging uit te vinden wat er werkelijk aan de hand is nodigen Claudius en Gertrude twee jeugdvrienden van Hamlet uit. Rosencrantz en Guildenstern vallen bij Hamlet al snel door de mand en worden beschuldigd van spionage. 

In een poging het tij te keren besluit Claudius om Hamlet naar Engeland te sturen maar niet voordat hij een gesprek met zijn moeder heeft en haar bekritiseert in haar beslissing met zijn oom te huwen. Polonius luistert het gesprek af maar wordt in een ongelukkige samenloop van omstandigheden gedood door Hamlet. Claudius zweert dat Hamlet zal sterven terwijl hij in Engeland is.

Op weg naar het schip dat hem naar Engeland zal brengen ontmoet Hamlet Fortinbras, de Prins van Noorwegen. Ophelia verliest langzaam haar verstand door het verdriet om de dood van haar vader. Haar broer Laertes keert terug uit Frankrijk en zweert wraak aan Claudius. En nadat Ophelia zichzelf van het leven beroofd, verschijnen er brieven van Hamlet waaruit blijkt dat hij terugkeert naar Denemarken.

Hamlet is thuis en herenigd met Horatio luisteren ze naar het verhaal van de grafdelver over een vrouw die binnenkort begraven zal worden. Pas als de koninklijke familie verschijnt beseft Hamlet dat het om Ophelia gaat. Claudius en Laertes ontvouwen een plan voor een duel waarbij Hamlet geraakt zal worden door een vergiftigd zwaard. Maar het gaat mis als Laertes in het duel wordt geraakt en sterft alsmede Gertrude die uit een giftige beker drinkt.  

Als Hamlet tot het besef komt dat Claudius voor alles verantwoordelijk is doodt hij de koning maar raakt verwond door hetzelfde vergiftigde zwaard en sterft zelf. Fortinbras verschijnt ten tonele en eist de troon op.

Deze Hamlet wordt vooral gekenmerkt door de trieste eenzaamheid van de hoofdpersoon.  Een beeld dat beklijft en bijblijft als het doek opgaat en Cumberbatch in hedendaagse kleding naar een krakende oude grammofoon luistert en Nat King Cole's 'Nature Boy' klinkt. Een buitenstaander in de strikte regels van het hof, verdoofd door het verdriet om de dood van zijn vader. 

De desolaatheid voel je pas echt als het prachtig gedetailleerde toneelbeeld van Es Devlin wordt onthuld. De volledige diepte en breedte van het immense toneel wordt in beslag genomen door een rijkelijk gedecoreerde hal van het paleis. Er vinden verder geen grote decorwisselingen plaats maar door de prachtige bijna schemerachtige belichting van Jane Cox en het slimme videodesign van Luke Halls krijgt iedere scène een eigen sfeer. Bijna filmisch, soms erg beklemmend en vaak duister. 

In de choreografie van Sidi Larbi Cherkaoui bevriezen scènes of gaan in slow-motion verder als de focus zich richt op de hoofdpersoon. Het einde van Akte III net voor de pauze is zeer indrukwekkend als Claudius bezweert Hamlet te zullen doden en alle deuren als door een forse windvlaag openen en onder grote kracht grote hoeveelheden zwarte bladeren over het toneel en gedeeltelijk door het auditorium worden geblazen. Het vormt de opmaat na de pauze als puin en sintels bezit hebben genomen van het imposante paleis. Het begin van het verval alsof een schaduw zich vooruit werpt en de dramatische gebeurtenissen die in het verschiet liggen worden aangekondigd. 

Het gevoel van deze voorstelling wordt ook zeker geholpen door de muziek van Jon Hopkins en een perfect geluidsontwerp van Christopher Shutt. Het blijft in het midden in welke tijd deze Hamlet speelt, het kostuumontwerp van Katrina Lindsay kent zowel historische kostuums als ook veel eigentijdse kleding. Qua design is deze 'Hamlet' betoverend prachtig.

Benedict Cumberbatch speelt prachtig. Hij is charismatisch en helder en indrukwekkend in zijn monologen als geholpen door theatrale effecten het duistere paleis als het ware even openbreekt en je één lijkt te worden met de gedachten van de verdoemde prins. Maar Cumberbatch's interpretatie is allesbehalve melancholisch en het gevoel wat overheerst is kilheid en afstand. Ciarán Hinds speelt een imposante maar rechtlijnige Claudius en vooral Siân Brooke en Anastasia Hille maken indruk als een breekbare Ophelia en een bijna broze Gertrude. De confrontatie van Hamlet met zijn moeder zorgt voor emotie en Ophelia die in de steek gelaten door haar verstand alleen in het inktzwarte niets lijkt te verdwijnen zorgt voor een brok in de keel. 

Op dit soort momenten voelt deze 'Hamlet' prachtig intiem en lijk je de epische proporties van deze productie even te vergeten. Een dynamisch toneelstuk in een zeer imposante setting. 

Deze voorstelling zag ik 's middags op zaterdag 24 oktober


© foto's Johan Persson