Voor de laatste voorstelling van deze korte reis naar Londen staat een nieuw bezoek aan ‘The Audience‘ op het programma. Een prachtig toneelstuk dat ik een aantal jaar geleden zag met Helen Mirren in de hoofdrol en waarvan een verslag hier is na te lezen. Mirren heeft de productie eerder dit jaar ook in New York gespeeld, hetgeen haar de Tony voor beste actrice opleverde.
In de herneming van ‘The Audience‘ op West End, opnieuw onder regie van Stephen Daldry, speelt Kristin Scott Thomas nu de rol van Elizabeth II en ik hoef me eigenlijk geen moment te bedenken om ook voor deze versie te boeken.
Helen Mirren is uiteraard zeer verbonden met de rol van Elizabeth, niet alleen door dit toneelstuk van Peter Morgan maar zeker ook door de film ‘The Queen‘ uit 2006 waarvoor hij ook het script schreef.
Maar al vanaf het moment dat Kristin Scott Thomas het toneel betreedt is duidelijk dat zij haar heel eigen elegante invulling met komische subtiliteit aan de rol geeft. Misschien in eerste instantie met wat meer afstandelijkheid en kil vorstelijk dan emotioneel. Maar het is bijna schrijnend om te zien hoe haar ogen zich met tranen vullen als ze geconfronteerd wordt met haar innerlijke conflicten. Beslissingen die ze moet nemen om wat van haar verwacht wordt als staatshoofd maar die soms indruisen tegen haar gevoel als vrouw, echtgenote en moeder.
Kristin Scott Thomas schakelt moeiteloos tussen alle leeftijden die ze moet spelen, hierbij geholpen door de ingenieuze verkledingen op het toneel. Al gebiedt de eerlijkheid wel te zeggen dat Mirren geloofwaardiger was als de oude Elizabeth maar dat heeft niets met de kwaliteiten van Scott Thomas te maken, maar meer met leeftijd en postuur.
‘The Audience‘ hoewel deels door Peter Morgan herschreven, blijft een heerlijk verrassend en vooral onderhoudend toneelstuk met een inventieve structuur. In deze versie is Tony Blair aan het script toegevoegd, en premier Callaghan weer verdwenen. Maar ook tijdens de voorstellingenreeks in het Apollo worden er nog veranderingen in het script doorgevoerd als de actualiteit daarom vraagt. Zo waren er tijdens mijn bezoek opmerkingen van premier Cameron over de verwikkelingen in de FIFA met Blatter.
Het blijft uiteraard gissen in hoeverre deze wekelijkse gesprekken van Elizabeth met haar premiers op waarheid berusten, tenslotte is de inhoud van de conversatie geheim. Zo lijkt het me sterk dat Cameron ooit werkelijk een foto heeft gemaakt van de koningin die blijkbaar zo vermoeid raakte van zijn verhaal dat ze in slaap sukkelde. Maar het levert uiteraard wel leuke momenten op in de voorstelling, net zoals het gedoe met haar nieuwe telefoon als kleinzoon Harry belt.
Van de premiers maakt vooral David Calder indruk als statige Winston Churchill en Nicholas Woodeson als een chaotische maar sympathieke Harold Wilson. Maar ook Gordon Kennedy als Brown en Sylvestra Le Touzel als Margaret Thatcher treffen hun karakters voortreffelijk al komt het op momenten wat karikaturaal over. Izzy Meikle-Small maakt indruk als de jonge Elizabeth in de ontmoetingen met zichzelf in de toekomst.
Het design van Bob Crowley voor ‘The Audience‘ blijft prachtig waarbij schitterende theatrale momenten worden bereikt. Zoals de scène waarin fotograaf Cecil Beaton aan het werk is met Elizabeth of de indrukwekkende kroning net voor de pauze waar de koningin in vol ornaat met alle regalia te bewonderen is. En ook in de staging zijn weer nieuwe elementen toegevoegd zoals de horse guards die tijdens de pauze aan beide zijden van het toneel worden opgesteld.
Mede door de veranderingen in de voorstelling en Kristin Scott Thomas die met recht een koninklijke vertolking voor het voetlicht brengt, voelt deze versie van ‘The Audience‘ bijna als nieuw.
Mede door de veranderingen in de voorstelling en Kristin Scott Thomas die met recht een koninklijke vertolking voor het voetlicht brengt, voelt deze versie van ‘The Audience‘ bijna als nieuw.
Deze voorstelling zag ik 's avonds op donderdag 11 juni
© foto's Johan Persson
