The Audience - Apollo Theatre

Voor de laatste voorstelling van deze korte reis naar Londen staat een nieuw bezoek aan ‘The Audience‘ op het programma. Een prachtig toneelstuk dat ik een aantal jaar geleden zag met Helen Mirren in de hoofdrol en waarvan een verslag hier is na te lezen. Mirren heeft de productie eerder dit jaar ook in New York gespeeld, hetgeen haar de Tony voor beste actrice opleverde.

In de herneming van ‘The Audience‘  op West End, opnieuw onder regie van Stephen Daldry, speelt Kristin Scott Thomas nu de rol van Elizabeth II en ik hoef me eigenlijk geen moment te bedenken om ook voor deze versie te boeken. 

Helen Mirren is uiteraard zeer verbonden met de rol van Elizabeth, niet alleen door dit toneelstuk van Peter Morgan maar zeker ook door de film ‘The Queen‘  uit 2006 waarvoor hij ook het script schreef. 

Maar al vanaf het moment dat Kristin Scott Thomas het toneel betreedt is duidelijk dat zij haar heel eigen elegante invulling met komische subtiliteit aan de rol geeft. Misschien in eerste instantie met wat meer afstandelijkheid en kil vorstelijk dan emotioneel. Maar het is bijna schrijnend om te zien hoe haar ogen zich met tranen vullen als ze geconfronteerd wordt met haar innerlijke conflicten. Beslissingen die ze moet nemen om wat van haar verwacht wordt als staatshoofd maar die soms indruisen tegen haar gevoel als vrouw, echtgenote en moeder. 

Kristin Scott Thomas schakelt moeiteloos tussen alle leeftijden die ze moet spelen, hierbij geholpen door de ingenieuze verkledingen op het toneel. Al gebiedt de eerlijkheid wel te zeggen dat Mirren  geloofwaardiger was als de oude Elizabeth maar dat heeft niets met de kwaliteiten van Scott Thomas te maken, maar meer met leeftijd en postuur.

‘The Audience‘ hoewel deels door Peter Morgan herschreven, blijft een heerlijk verrassend en vooral onderhoudend toneelstuk met een inventieve structuur. In deze versie is Tony Blair aan het script toegevoegd, en premier Callaghan weer verdwenen. Maar ook tijdens de voorstellingenreeks in het Apollo worden er nog veranderingen in het script doorgevoerd als de actualiteit daarom vraagt. Zo waren er tijdens mijn bezoek opmerkingen van premier Cameron over de verwikkelingen in de FIFA met Blatter.

Het blijft uiteraard gissen in hoeverre deze wekelijkse gesprekken van Elizabeth met haar premiers op waarheid berusten, tenslotte is de inhoud van de conversatie geheim. Zo lijkt het me sterk dat Cameron ooit werkelijk een foto heeft gemaakt van de koningin die blijkbaar zo vermoeid raakte van zijn verhaal dat ze in slaap sukkelde. Maar het levert uiteraard wel leuke momenten op in de voorstelling, net zoals het gedoe met haar nieuwe telefoon als kleinzoon Harry belt.

Van de premiers maakt vooral David Calder indruk als statige Winston Churchill en Nicholas Woodeson als een chaotische maar sympathieke Harold Wilson. Maar ook Gordon Kennedy als Brown en Sylvestra Le Touzel als Margaret Thatcher treffen hun karakters voortreffelijk al komt het op momenten wat karikaturaal over. Izzy Meikle-Small maakt indruk als de jonge Elizabeth in de ontmoetingen met zichzelf in de toekomst. 

Het design van Bob Crowley voor ‘The Audience‘ blijft prachtig waarbij schitterende theatrale momenten worden bereikt. Zoals de scène waarin fotograaf Cecil Beaton aan het werk is met Elizabeth of de indrukwekkende kroning net voor de pauze waar de koningin in vol ornaat met alle regalia te bewonderen is. En ook in de staging zijn weer nieuwe elementen toegevoegd zoals de horse guards die tijdens de pauze aan beide zijden van het toneel worden opgesteld. 

Mede door de veranderingen in de voorstelling en Kristin Scott Thomas die met recht een koninklijke vertolking voor het voetlicht brengt, voelt deze versie van ‘The Audience‘ bijna als nieuw.

Deze voorstelling zag ik 's avonds op donderdag 11 juni

© foto's Johan Persson

Miss Saigon - Prince Edward Theatre

Voor de matinee op donderdag stond 'Beautiful' op de planning, maar het blijkt dat juist in de week dat ik in Londen ben, hoofdrolspeelster Katie Brayben vakantie heeft. Op zoek naar een alternatief kom ik een mooie aanbieding tegen voor 'Miss Saigon'. De revival van deze klassieker zag ik vorig jaar in juni (verslag) en september (verslag) en inmiddels is de nieuwe cast aan het tweede jaar in het Prince Edward Theatre begonnen. 

Drie keer is scheepsrecht hoop ik, maar helaas is Eva Noblezada ook deze matinee niet op, maar lees ik de naam van understudy Sooha Kim op de castaankondiging bij de ingang. Ook Siobhan Dillon speelt niet maar naar ik begrijp heeft zij door gezondheidsproblemen al langere tijd niet kunnen spelen. 

Voor de rest is de cast wel origineel. Zo is daar Chris Peluso, een Amerikaanse jongen die in de rol van Chris zijn debuut op West End maakt. Hij zingt prima, al haalt hij wat rare vocale capriolen uit in 'Last Night Of The World', en hij weet me over het algemeen toch niet écht te raken. Zelfs niet in de emotionele scènes met Ellen, deze middag vertolkt door understudy Claire Parrish. Een prima zangeres, maar verder geen leading lady.

Natalie Mendoza is de nieuwe Gigi die ik vorig jaar nog zag als Imelda in 'Here Lies Love' van het National Theatre. Mooie interpretatie van de rol en een prachtige versie van 'The Movie In My Mind'. Ook nieuw in de cast is Sangwoon Jo in de rol van Thuy. Qua acteren en zang valt er echt niets op zijn vertolking aan te merken. Ontzettend jammer is wel dat zijn Engels nauwelijks te verstaan was. Het leek wel of hij zijn rol fonetisch had ingestudeerd en het is te hopen voor het publiek die de teksten niet kennen, dat daar nog verbetering in komt. Jon Jon Briones als The Engineer was wederom goed al verliep de interactie deze matinee met het nogal matte publiek niet erg vlotjes. 

Maar gelukkig was daar ook Sooha Kim die voor vuurwerk zorgde als de understudy Kim. Het was weer één van die magistrale momenten in het theater dat je compleet verrast kunt worden. Een musical die je al zo vaak hebt gezien en bijna door en door kent, bijna als nieuw ervaren. Ik was echt diep onder de indruk van de prestaties van deze kleine dame, die niet alleen de score vocaal prima aankon, maar vooral zo levensecht en overtuigend acteerde dat ik voor de pauze al diverse keren tot tranen toe geroerd was. 

Opnieuw was 'Miss Saigon' een indrukwekkende ervaring, een groots en meeslepende dramamusical en hoewel ik bij een volgend bezoek hoop op Eva Noblezada als Kim, staan er met Tanya Manalang en Sooha Kim twee meer dan uitstekende alternatieven.

Deze voorstelling zag ik 's middags op donderdag 11 juni

© foto's Tristam Kenton

Gypsy - Savoy Theatre

'Gypsy' de musical met muziek van Jule Styne, teksten van Stephen Sondheim en script van Arthur Laurents uit 1959 wordt algemeen beschouwd als één van de grootste klassiekers in de Broadway geschiedenis. Maar het duurt tot 1973 voor 'Gypsy' voor het eerst en voor het laatst op West End te zien is met Angela Lansbury in de hoofdrol.  De musical is in New York in verschillende revivals te zien met onder andere Tyne Dale, Bernadette Peters en Patti LuPone als Rose, en werd vereeuwigd op film met Rosalind Russell en voor TV met Bette Midler. Maar het duurt tot maart 2015 voor 'Gypsy' weer te zien is in Londen.

'Gypsy' is gebaseerd op de memoires uit 1957 van Gypsy Rose Lee en speelt zich af in het Amerika van begin jaren '20 waarin we kennis maken met Rose een gedreven maar nogal dominante moeder die vastberaden is haar dochters tot grote vaudeville-sterren te maken. June is het getalenteerde kindsterretje, en in de ogen van moeder zeer succesvol in haar act 'Baby June And Her Newsboys', haar oudere zusje Louise is eerder verlegen, staat niet graag in de aandacht en heeft duidelijk veel minder talent.  In Seattle blijkt dat Uncle Jocko die nieuw talent scout voor zijn Kiddie Show minder overtuigd is van de act en wijst hen af. Furieus en vastbesloten om het grote succes te vinden, besteelt ze haar vader en trekt ze naar Los Angeles samen met Herbie, inmiddels  hun manager en Rose's minnaar. 

De jaren verstrijken, June en Louise zijn jong volwassenen maar treden nog steeds op met dezelfde act die nu omgedoopt is tot 'Dainty June And Her Farmboys'. Het succes blijft uit maar in New York krijgen ze de kans te auditeren voor de belangrijke Mister Grantziger die wel wat ziet in June en belooft van haar een grote actrice te maken op voorwaarde dat Rose zich niet langer met haar bemoeit. Een aanbod dat zij resoluut afwijst. Ondertussen reizen ze verder maar als ze op het treinstation van Omaha op punt van vertrekken staan, blijkt niet alleen dat een aantal van haar jongens het gezelschap wil verlaten, maar komt Rose er ook achter dat June haar eigen geluk wil en haar moeder heeft verlaten. 

Maar Rose blijkt ontembaar en richt haar pijlen nu volledig op Louise. De nieuwe act 'Louise and Her Hollywood Blondes' wordt door Herbie per ongeluk geboekt in een louche stripclub. Omdat ze het geld hard nodig hebben besluiten ze om met hun act daar toch een paar weken op te treden. Rose belooft aan Herbie om daarna haar carrière op te geven en met hem te trouwen. Maar op de laatste dag, als blijkt dat de hoofdstripper is gearresteerd, stelt Rose in haar blinde ambitie voor Louise in haar plaats te laten optreden. Herbie is verbijsterd door dit bizarre voorstel en verlaat Rose. 

Louise doet om haar moeder te plezieren de act en in de maanden die volgen wordt ze steeds zelfverzekerder en succesvoller in haar act als de geraffineerde Gypsy Rose Lee. Na een ruzie met Louise blijft Rose verbitterd en alleen achter en realiseert zich nu June, Herbie en Louise haar verlaten hebben, al haar dromen aan gruzelementen liggen. Ze wordt gedwongen zichzelf een spiegel voor te houden en haar demonen uit het verleden te verjagen. Of gloort er toch nog wat licht aan de horizon ?

Deze productie onder regie van Jonathan Kent was in 2014 met veel succes in Chichester te zien en heeft voor het grootste gedeelte van 2015 nu de intrek genomen in het Savoy Theatre en werd na de première overladen met 5-sterren recensies. De lat ligt hoog en een beetje gespannen neem ik mijn plaats in de stalls in om bijna drie uur later samen met de rest van het publiek op te veren als Imelda Staunton opkomt om haar zo terecht verdiende staande ovatie in ontvangst te nemen. Het is al vaak gezegd en ook ik was diep onder de indruk. Staunton's   Momma Rose is echt fenomenaal.

Ze weet haar karakter vele facetten mee te geven. Niet alleen de lichte humorvolle opdringerige kant van de vastberaden showbiz moeder maar ook de bitterheid en die bijna angstaanjagende drang om te heersen.  Langzaam aan krijgen ook de schaduwkanten van haar personage meer en meer vorm als de gekwelde geesten uit haar eigen verleden de overhand nemen. Maar deze vrouw die je zou moeten haten, stelt zich uiteindelijk zo fragiel en kwetsbaar op dat je wel van haar moet houden.

Niet alleen is Staunton een begenadigd actrice maar een geweldig expressieve zangeres die de score van Styne en de teksten van Sondheim alle eer aandoet. Gedreven in 'Some People , bijna vertederend in 'You'll Never Get Away From Me' en fenomenaal in de finale van de eerste akte 'Everything's Coming Up Roses'. Haar tour de force is echter 'Rose's Turn' waarin deze vurige actrice,  klein van stuk, boven zichzelf uitstijgt en bijna letterlijk alles geeft aan haar publiek. Verbijsterend goed.

Maar Staunton zou niet tot zulke hoogten kunnen stijgen zonder de rest van het gezelschap dat tot in elke rol uitmuntend gecast is.  Lara Pulver is zeer overtuigend in haar vertolking van Louise die haar verleden van zich afschudt en de spotlights kiest in haar adembenemende transformatie van een schuchtere jonge vrouw naar de succesvolle diva Gypsy Rose Lee. Gemma Sutton straalt als June en Peter Davison is de rots in de branding als de ingetogen getergde Herbie.

Anita Louise Combe, Louise Gold en Julie Legrand zijn in 'You Gotta Get A Gimmick' onbetaalbaar als de drie strippers op leeftijd Tessie Tura, Mazeppa en Electra die overduidelijk hun beste tijd al lang achter zich hebben, maar dat zelf niet zo in de gaten hebben.

Ondanks de donkere vaak grimmige ondertoon is 'Gypsy' vooral een viering van de Broadway musical in de meest traditionele zin met showstoppers als 'May We Entertain You' met de kleine wervelwind Isla Huggins-Bear als Baby June en Holly Hazelton als zusje Baby Louise of klassiekers als 'Mr Goldstone' en 'Together Wherever We Go'. 

De prachtige set en kostuums van Anthony Ward en het lichtplan van Mark Henderson lijken bijna stille getuigen uit die verdwenen wereld van vaudeville, met de bordkartonnen glamour aan de ene kant en het troosteloze verval achter de scènes. En hoewel de energieke choreografie van Stephen Mear nieuw is, blijven sommige dansroutines trouw aan het origineel van Jerome Robbins.

'Gypsy' is Broadway in de meest pure zin van het woord. Klassiek vormgegeven in zowel structuur als muziek met een heerlijke ouverture en entr'acte. Prachtig intelligent entertainment met diepe emoties en een glansrol voor de onvergelijkbare Imelda Staunton. Ga het vooral zien nu het nog kan !

Deze voorstelling zag ik 's avonds op woensdag 10 juni

© foto's Johan Persson

Bend It Like Beckham The Musical - Phoenix Theatre

'Bend It Like Beckham The Musical' ontleent de naam aan de gelijknamige film uit 2002 van regisseur Gurinder Chadha en hoewel er al in 2003 voorzichtige plannen waren voor een musicalbewerking duurt het nog tot 2011 voor er een script voltooid is. De musical was onderwerp van een aantal workshops in 2013 en 2014 en na een lange preview periode van bijna 6 weken waarin verder aan de musical werd geschaafd en herschreven, ging de voorstelling op 24 juni in het Phoenix Theatre in première.

Het verhaal van de musical is gezet in de tijd waarin het geschreven is en speelt zich af in Southall een bruisende multiculturele wijk in Londen in 2001 en gaat over de jonge Jesminder Bhamra die samen met oudere zus Pinky bij haar ouders woont. Terwijl het Sikh gezin druk bezig is met de voorbereidingen voor het traditionele huwelijk van Pinky met Teetu, volgt Jess, zoals ze liever genoemd wordt, haar eigen pad. Haar ouders  dromen van een studie voor hun intelligente dochter, maar Jess die een enorme fan is van David Beckham droomt van een professionele voetbalcarrière in de States. Bij toeval ontmoet ze de jongensachtige Jules die haar introduceert als nieuw lid van de Hounslow Harriers waar haar talent niet onopgemerkt blijft door coach Joe. Jules en Jess worden beste vriendinnen maar Jess blijft twijfelen of ze de droom die ze voor zichzelf heeft wel wil en kan volgen.

'Bend It Like Beckham' is in alle opzichten een frisse en vooral eerlijke musical. Gurinder Chadha weet als regisseur de diversiteit van de karakters goed te treffen en het script dat ze samen met echtgenoot Paul Mayeda Berges schreef ademt veel respect voor haar eigen cultuur. Maar 'Bend It Like Beckham' is eerst en vooral een comedy waarbij een punt van kritiek is, dat wel erg snel voorbij wordt gegaan aan de problemen die een multiculturele maatschappij ook met zich meebrengt.

De muziek van Howard Goodall die tevens de orkestraties schreef staat garant voor een romantische score die soms popachtig klinkt, maar altijd melodieus is en is doorweven met authentieke etnische klanken en instrumenten daarbij geholpen door Kuljit Bhamra die ook tekent voor de orkestraties. De score combineert grote ensemblenummers als 'Glorious',  'UB2' en 'Girl Perfect' met meer reflecterende songs als 'People Like Us' en 'There She Goes'. De teksten van Charles Hart zijn vooral eerlijk en vaak geestig.

Het decorontwerp van Miriam Buether is al in één van de eerste scènes een explosie van kleur. De opzet van een halve cirkel in twee lagen oogt vrij simpel maar biedt een heel scala aan mogelijkheden om de diverse locaties te verbeelden. Of dat nu een winkelstraat in Southall is, een voetbalveld of een kleedkamer, of een vertrekhal op een vliegveld. Samen met het lichtplan van Neil Austin is het toneelbeeld prachtig en divers, zeker ook door het goed doordachte en gedetailleerde kostuumontwerp van Katrina Lindsay.

De staging en choreografie van Aletta Collins is briljant in de manier waarop zij niet alleen de energieke voetbal-scènes weet vorm te geven maar ook de gracieuze Indiase dans. Die stijlen komen prachtig samen in een scène waarbij tegelijkertijd en door elkaar heen de bruiloft van Pinky en de voetbalwedstrijd van Jess plaatsvindt.

Er staat een enorme cast op het toneel van het Phoenix Theatre met niet alleen de acteurs maar ook twee zangers die de traditionele Punjabi elementen ten gehore brengen en een echte voetbal-pro die onderdeel uitmaakt van het ensemble. Stralend middelpunt van de cast is wat mij betreft Natalie Dew die met een prachtige heldere stem al vanaf het begin de harten van het publiek weet te veroveren met haar eerlijke en enthousiaste vertolking van Jess.

Zonder overigens de rest van de cast tekort te willen doen. Lauren Samuels als de energieke Jules en Sophie-Louise Dann als haar moeder Paula die vaak voor de komische noot zorgt. En het gezin van Jess met Preeya Kalidas die de show steelt als de gepimpte Pinky en Tony Jayawardena en Natasha Jayetileke als het echtpaar Bhamra. 

De enige misser in de cast is Jamie Campbell Bower als coach Joe. Het feit dat hij geen al te begenadigd zanger is zou je hem nog kunnen vergeven maar het gebrek aan passie in zijn rol zeker niet. Gelukkig maakt de rest van de cast en het ensemble dat gemis meer dan goed.

De pers was gezien de vele 4 en 5 sterrenrecensies laaiend enthousiast over 'Bend It Like Beckham' en het is de hoop dat ook het publiek de weg weet te vinden naar deze nieuwe sympathieke Britse musical comedy met een groot kloppend hart. Ik verliet opgetogen het Phoenix en getuige de vrolijke reacties zo om me heen was ik niet de enige.

Deze voorstelling zag ik 's middags op woensdag 10 juni

© foto's Ellie Kurttz

High Society - The Old Vic

Voor de eerste musical van dit korte bezoek aan Londen ga ik naar The Old Vic waar deze zomer de musical 'High Society' te zien is. De musical vindt de oorsprong in het toneelstuk uit 1939 'The Philadelphia Story' en de bewerking daarvan de musicalfilm 'High Society' uit 1956 met de songs van Cole Porter en rollen voor Bing Crosby, Grace Kelly en Frank Sinatra.

De musical waar deze versie op is gebaseerd,  met een script van Arthur Kopit ging in Broadway in 1998 in première en was eerder te zien in Londen in 2003 in de versie van Regent's Park Open Air Theatre. Nu is het dus de beurt aan The Old Vic en 'High Society' is de laatste productie van artistiek directeur Kevin Spacey die na ruim tien jaar het stokje overdraagt aan Matthew Warchus.

Het verhaal van deze romantische comedy is flinterdun en speelt zich of op het landgoed van Seth Lord in Oyster Bay, Long Island in de zomer van 1958 waar de familie zich voorbereidt op het huwelijk van dochter Tracy Lord en de nogal saaie George Kittredge. Maar de twijfel slaat bij Tracy genadeloos toe als haar ex-echtgenoot C K Dexter Haven en reporter Mike Connor van Spy Magazine het toneel betreden. Er wordt uiteindelijk wel getrouwd, de vraag is alleen nog maar met wie ?

Aan regisseur Maria Friedman en haar creatives en acteurs de ondankbare taak dit op het eerste gezicht nogal saaie gegeven naar een hoger plan te tillen. Ik geef toe dat 'High Society' in het begin wat traag op gang komt maar vooral na de pauze is de voorstelling zo onweerstaanbaar temperamentvol dat je de zaal met de confetti nog in je haar, een brede glimlach en op vleugels verlaat.

Al in de aanloop wordt het publiek opgewarmd door zanger en pianist Joe Stilgoe die ons suggesties vraagt voor bekende showtunes en zo worden we getrakteerd  in een mash-up sing-a-long van 'Chitty Chitty Bang Bang', 'I'd Do Anything' en 'Witchcraft'. En zelfs de suggestie van de grapjas die om 'Let It Go' verzoekt, wordt tot grote hilariteit van het publiek, door de getalenteerde Stilgoe verwerkt in zijn medley.  Deze proloog gaat bijna geruisloos over in de voorstelling waarin hij de rol van Joey Powell speelt.

De muziek van Cole Porter is al een feest van herkenning in nummers als 'High Society', 'Who Wants To Be A Millionaire?' en 'True Love' en wordt ook nog eens fantastisch vertolkt door de 12-koppige band onder leiding van Theo Jamieson. Jamieson zorgt samen met Joe Stilgoe bovendien voor muzikaal vuurwerk in de feestelijke openingsscène na de pauze waarin de songs 'Well Did You Evah?' en 'Let's Misbehave' naar een hoger niveau worden getild in een magistraal theatraal extravaganza in prachtige kostuums waarbij de energieke choreografie van Nathan M. Wright een hoogtepunt is.

Stralend middelpunt van de musical is Kate Fleetwood als de ijzige soms hardvochtige Tracy Lord die in staat is om je als publiek, ondanks alle uiterlijke schijn, rijkdom en oppervlakkigheid, mee te voeren in haar oprechte twijfels en innerlijke onzekerheden. Fleetwood is misschien niet de meest voor de hand liggende keuze voor de rol van Tracy maar weet mij in ieder geval zeer te overtuigen en is bovendien erg grappig in de tweede akte als ze iets te gretig van de champagne heeft genoten. 

Heerlijke rollen zijn er verder voor Ellie Bamber als Dinah Lord het energieke jongere zusje van Tracy, Barbara Flynn als Mother Lord en niet te vergeten Jamie Parker als wervelwind Mike Connor en Rupert Young als C K Dexter Haven. Maar 'High Society' is vooral een ensemblestuk waarin iedere acteur de kans heeft om te stralen zelfs in de kleinere rollen van de huishouding zoals Ricky Butt als Mavis of Paul Kemble als Chester.

De productie wordt 'in the round' gespeeld en ontwerper Tom Pye weet de beperkte ruimte van het ronde toneel optimaal te benutten waarbij sommige elementen uit de toneelvloer omhoog komen. Zijn prachtige Art Deco ontwerp voor de voorstelling is rijk en kent tevens elementen die zijn geïnspireerd op de Bauhaus beweging en het werk van Giacometti. Ook het lichtontwerp van Peter Mumford kent prachtige vondsten zoals een simpele ronde cirkel van blauw licht die in combinatie met videoprojecties het zwembad van de Lord's verbeeldt en de setting vormt voor het prachtige en ontroerende 'True Love' dat in de finale van de eerste akte het publiek als het ware overspoelt en het hele auditorium in een betoverend lichtspel zet.

'High Society' bubbelt en bruist aan alle kanten, net zoals de champagne die in deze levendige musical rijkelijk vloeit. Toegegeven het is niet al te diepgravend maar om een quote te gebruiken uit één van de songs van die legendarische Cole Porter "what a swellegant elegant party this is" !

Deze voorstelling zag ik 's avonds op dinsdag 9 juni.

© foto's Johan Persson