The Commitments - Palace Theatre

In het hartje van Londen’s West End in het prachtige Palace Theatre staat sinds september de nieuwe musical 'The Commitments' gebaseerd op de roman van Roddy Doyle uit 1987 en de gelijknamige film uit 1991 van Alan Parker. Ik moet zeggen dat ik niet erg bekend was met zowel het boek als de film maar het verhaal leek me zeker interessant genoeg om deze nieuwe musical te bezoeken. 

Het verhaal speelt zich af in het Dublin van 1986 en gaat over Jimmy een jongen uit een arbeidersgezin die vooral idolaat is van de soul muziek uit de jaren zestig. Hij vat het idee op om samen met een aantal vrienden en amateur muzikanten die ze via een advertentie in het plaatselijke krantje vinden een Ierse soulband op te richten. Na wat aanloopproblemen lijkt het tij te keren als de eerste optredens een succes blijken. De problemen beginnen pas echt als de jonge achtergrondzangeressen stuk voor stuk iets krijgen met de op leeftijd zijnde Joey, één van de bandleden zich inschrijft voor het Eurovisie Songfestival en de saxofonist toch meer interesse blijkt te hebben in jazz.

Om met het positieve te beginnen er zitten redelijk wat leuke grappen en one-liners in en vooral Joe Woolmer als de drummende skinhead Mickah is erg grappig. Op de cast valt eigenlijk weinig aan te merken, vooral Killian Donnelly als leadzanger Deco is fantastisch en energiek. Denis Grindel als Jimmy lijkt vooral nog te onervaren om een hoofdrol te dragen. Natalie Hope, Sarah O´Connor en Jessica Cervi als de achtergrondzangeressen Natalie, Imelda en Bernie zingen fantastisch maar vooral hard.

Goed beschouwd is 'The Commitments' niet meer dan een jukebox musical en dan niet eens van het beste soort. Er komt een lading herkenbare soulnummers langs van 'I Heard It Through The Grapevine' tot 'You Keep Me Hangin' On' en van 'Think' tot 'Try A Little Tenderness'. En die songs worden door de cast uitstekend vertolkt. 

Maar regisseur Jamie Lloyd en scriptschrijver Roddy Doyle slagen er op geen enkel moment in om als publiek ook maar enige binding met de karakters op het toneel te krijgen. Het blijft allemaal erg vlak en één-dimensionaal. Spel-scènes volgen elkaar veel te snel op om maar plaats te maken voor weer een nieuwe soulklassieker. Om vervolgens in een sneltreinvaart af te stevenen op de finale waarbij de vierde wand plotseling wordt doorbroken en Killian Donnelly ineens uitroept 'Hello London!' en het publiek uit de stoelen dwingt om toch vooral mee te doen aan alle opgelegde vrolijkheid. 

Het setdesign van Soutra Gilmour is fantastisch waarbij de volledige hoogte van het toneel van het Palace wordt benut en de troosteloosheid van een betonnen arbeiderswijk in Dublin in de jaren tachtig treffend wordt uitgebeeld. Het lichtdesign van Jon Clark mag er ook zijn vooral de wand met opflakkerende spotlights die de toneelopening aan het begin van de voorstelling nog afsluiten is een mooie vondst. 

Er valt zeker wat te genieten bij 'The Commitments' maar dan vooral door de fantastische hoofdrol van Donnelly en een energieke uitvoering. Maar ik ben vooral benieuwd wat voor musical er had gestaan als het script zich wat meer had geconcentreerd op de karakters en hun onderlinge verhoudingen en wat minder op de muziek. Hoe het was om in de jaren tachtig in Dublin te leven en hoe een jongen die troosteloosheid probeert te ontvluchten en zijn droom volgt. 'The Commitments' had op papier zeker mogelijkheden en het is erg jammer dat die niet zijn benut.

Deze voorstelling zag ik 's avonds op zondag 1 december 2013