Oktober zag de première van een nieuwe grootschalige musical in het door vele floppen geplaagde Shaftesbury Theatre, een musicalversie van 'From Here To Eternity'. Gebaseerd op de roman uit 1951 van James Jones maar het verhaal is wellicht bekender door de Oscarwinnende film uit 1953 met Deborah Kerr en Burt Lancaster. Het script voor de theaterversie is geschreven door Bill Oakes en de muziek komt van de onbekende componist Stuart Bryson. De legendarische Sir Tim Rice is naast de schrijver van de teksten tevens één van de producenten.
Kosten noch moeite zijn gespaard om deze nieuwe musical tot een groot succes te maken en ondanks de veelal lovende recensies heeft het publiek de weg naar 'From Here To Eternity' niet weten te vinden. Inmiddels is bekend dat op 12 april 2014 de laatste voorstelling in het Shaftesbury zal plaatsvinden, al heeft Rice eerder laten doorschemeren dat er wellicht een transfer komt naar een ander theater.
'From Here To Eternity' speelt zich af op Hawaiiaanse eiland Oahu ten tijde van de aanval op Pearl Harbour in 1941 en concentreert zich op het leven aldaar van de mannen van de G Company die een redelijk onbezorgd bestaan leven. Hoofdpersonen zijn Soldaat Robert E. Lee Prewitt die verliefd wordt op Lorene, een prostituee uit de nabijgelegen bordeel New Congress Club, en zijn Sergeant Milt Warden die een gevaarlijke affaire begint met Karen de vrouw van de corrupte Kapitein Dana Holmes. Als de dreiging van de oorlog steeds dichterbij komt, krijgt het leven van de vier geliefden en de soldaten van de G Company een dramatische wending.
Achteloze bezoekers die verwachten de filmversie uit 1953 op het toneel tot leven te zien komen wellicht bedrogen uit. De musicalversie is gebaseerd op de ongecensureerde versie van de roman van Jones en kent een aantal voor die tijd onconventionele elementen zoals de homoseksuele aspecten en is in andere opzichten vaak hard, confronterend en soms sadistisch.
De score van Stuart Bryson is zeker mooi en consistent. De muziek kent een mix van vele invloeden uit swing, blues en big band, jazz en rock & roll en ademt de sfeer van de jaren '40.
Er zijn veel krachtige ensemblenummers als 'G Company Blues' en 'Thirty Year Man', mooie solo's als 'Another Language' en 'Maybe' en een indrukwekkend liefdesduet in 'Love Me Forever Today' en een écht prachtige emotionele finale in 'The Boys Of '41'. Het probleem met de muziek is hoewel deze zeker te genieten valt niet echt beklijft en ik me op het moment dat ik het theater verliet al bijna geen enkele melodie kon herinneren.
Het design van Soutra Gilmour is prachtig en verbeeldt een ruïne van een kapotgeschoten theater wellicht na het bombardement. Het achterste gedeelte van het toneel kan kantelen en samen met het lichtontwerp van Bruno Poet en de projecties van Jon Driscoll zorgt het voor indrukwekkende toneelbeelden. De gestileerde choreografie van Javier de Frutos is fantastisch en vindingrijk en kent onverwachte invalshoeken en is werkelijk een genot om naar te kijken.
Grote manco van de voorstelling die geregisseerd is door Tamara Harvey, is dat de grote liefdesverhalen die de kern vormen van het verhaal niet goed uit de verf komen. Er lijkt totaal geen magie lijkt te bestaan tussen de hoofdpersonen en wat hen drijft en beweegt. Ze lijken niet sympathiek waardoor je als bezoeker geen enkele compassie kunt krijgen met de karakters.
Uitzondering is Robert Lonsdale die erg goed is als de koppige en heetgebakerde bokser Prewitt, Rebecca Thornhill als Karen lijkt vooral kil en ongeïnteresseerd. Darius Campbell als Milt heeft een indrukwekkend postuur en dito stem maar weet helaas verder weinig te imponeren. Siubhan Harrison als Lorene speelt haar rol verdienstelijk. Het ligt ook zeker niet aan de capaciteiten van de spelers maar aan het materiaal wat hen geboden wordt.
Bijzondere vermelding verdient Ryan Sampson als soldaat Angelo Maggio een vertederende wijsneus die op een verrassende manier de voorstelling opent in de proloog en een groot aandeel heeft in de dramatische ontwikkelingen die vooral de tweede akte kenmerken.
Zoals gezegd lijken kosten noch moeite gespaard. 'From Here To Eternity' kent een cast van bijna dertig en een groot orkest. Een voorstelling van bijna drie uur die in alle aspecten potentie heeft maar in de optelsom van alle factoren helaas niet is wat de musical niet wat het had kunnen, en gezien de bakken met geld die deze productie ongetwijfeld gekost moet hebben, ook zeker zou moeten zijn.
Pas aan het eind van de tweede acte komt de voorstelling pas echt op stoom met een zinderende finale in het bombardement op Pearl Harbour en een ontroerend slot. Kippenvel en tranen.
'From Here To Eternity' is zeker een musical om te gaan zien en als de voorstelling een langer leven gegund is, waar ik stiekem wel op hoop, zou ik zeker nog een keer gaan.
Deze voorstelling zag ik 's middags op woensdag 4 december 2013.
© foto's Johan Persson
