Het contrast met de laatste musical die ik in het Donmar Warehouse zag ‘Passion’ van Sondheim en deze kan bijna niet groter zijn. Twee producties aan de verste uiteinden van het musicalspectrum maar wel beiden geregisseerd door Jamie Lloyd. Een verrassende keuze voor het Donmar.
Ik ging redelijke blanco de voorstelling in met de cast CD ergens ver in het achterhoofd maar verder niet wetend wat eigenlijk te verwachten. Het script van ‘The 25th Annual Putnam County Spelling Bee’ is geschreven door Rachel Sheinkin, met muziek en teksten van William Finn (´Falsettos‘, ‘A New Brain’). De musical is gebaseerd op het toneelstuk C-R-E-P-U-S-C-U-L-E en speelde vanaf 2005 bijna drie jaar op Broadway en kreeg zes Tony Award nominaties waarvan er uiteindelijk twee werden verzilverd.
Het gegeven van de musical is simpel. Zes jonge mensen nemen deel aan de 25e editie van de plaatselijke spelwedstrijd om zich te kunnen plaatsen voor de grote nationale finale. Het geheel wordt geleid door Rona Lisa Perretti, ooit zelf winnares van de derde editie en nu een succesvol makelaar en zij is het prototype succesvolle Amerikaanse zakenvrouw die in ´Desperate Housewives´ niet zou misstaan. En schoolhoofd Douglas Panch die door een niet nader genoemd incident tijdens de twintigste editie ondanks alle therapie nooit meer de oude is geworden en soms wordt het hem ook allemaal wat teveel. De derde volwassene in het stuk is ex-crimineel Mitch Mahoney die zijn taakstraf vervult tijdens deze wedstrijd en gestoken in een enorm bijenkostuum pakjes fris aan de kandidaten moet uitdelen.
De zes kids hebben zo allemaal hun eigen problemen en onzekerheden zoals Olive Ostrovsky een meisje uit een gebroken gezin of Logainne Schwartzandgrubenniere die wel twee vaders heeft maar wordt geplaagd door een spraakgebrek. De dikke streber William Barfee die een hele eigen spellingtechniek met zijn voet heeft ontwikkeld of de onzekere Chip Tolentino die teveel last heeft van zijn puber hormonen en juist op het moment dat hij moet gaan spellen geplaagd wordt door een ongewilde erectie.
Het leuke is dat ook vier vrijwilligers uit het publiek deelnemen aan de wedstrijd. Bij het begin worden deze één voor één op het toneel geroepen en nemen wat onwennig plaats tussen de overige deelnemers. Hou er wel rekening mee dat je door Douglas Panch niet wordt gespaard ... Een onfortuinlijke dame in tijgerprint ´kwam net terug van haar safari´ en een jongeman ´was bisexueel en stond erom bekend zittend te moeten plassen´. Zij liever dan ik dacht ik nog vooral toen ze ook nog moesten deelnemen aan een choreografie. Tijdens de eerste ronde krijgen ze een redelijk makkelijk woord te spellen, de tweede ronde bijna onmogelijke woorden zodat ze uit het spel liggen. De hilariteit in de zaal was groot toen één van de deelnemers dat niet te spellen tweede woord helemaal goed had. Daar had men even niet op gerekend.
Het design van Christopher Oram is weer geweldig. Al op het moment dat je het Donmar binnenkomt wordt je in de sfeer van de musical gebracht. Het bord in de hal verwelkomt je op de jaarlijkse spelwedstrijd en kleurige vlaggetjes leiden je naar het auditorium dat voor deze gelegenheid volledig is omgedoopt tot school gymzaal compleet met basketbal net en gestoken in de kleuren blauw en geel van de Putnam Valley Middle School. De banken in de ´stalls´ zijn vervangen door felblauw gekleurde klapstoelen en klinkt harde muziek uit de speakers. Dat draagt allemaal wel bij tot de beleving van de musical.
De choreografie van Ann Yee is erg goed en verrassend waarbij sommige scènes in slow motion lijken te gaan en weer andere juist in een fast forward tempo.
De cast is prima. Steve Pemberton (o.a. The Drowsy Chaperone) speelt de getergde Douglas Panch geweldig, al zit ik me nu nog steeds af te vragen wat er op die twintigste editie is voorgevallen waardoor hij pas vijf jaar later nog enigszins labiel weer kan deelnemen. Van de deelnemers maakten op mij David Fynn als William Barfee en Iris Roberts als Logainne Schwartzandgrubenniere de meeste indruk. Erg leuk ook dat in de aanloop naar de voorstelling de acteurs zich al onder het publiek mengden en menig man het bij Rona Lisa Perreti moest ontgelden. Perreti wordt erg goed gespeeld door Katherine Kingsley.
De musical wordt overigens gespeeld zonder pauze en duurt ruim anderhalf uur.
De muziek in deze musical is prima al zijn veel van de songs te nietszeggend om op mij blijvende indruk te maken. Maar dat doet aan het genot van de voorstelling niets af. Qua diepgang hoef je in het verhaal ook niet veel te verwachten, maar zo’n soort musical is het ook niet. Absurde humor viert hoogtij en op momenten dat het verhaal wel de diepte ingaat zoals bijvoorbeeld Olive Ostrovsky die de band met haar ouders bezingt in ´The I Love You Song´ lijkt dat de spreekwoordelijke ’vreemde eend in de bijt‘.
´Spelling Bee´ is een fantastische avond uit, verwacht niet te veel diepgang maar ik heb erg gelachen en verliet het Donmar met een brede glimlach.
© foto´s Hugo Glendinning
