Billy Elliot is één van die voorstellingen die met de eerste casts zo in mijn geheugen staat gegrift dat een volgend bezoek misschien tegen zou kunnen vallen. De afgelopen jaren heb ik een bezoek vermeden, vaak omdat het er gewoon niet van kwam maar ook om de herinnering aan die eerste keren niet uit te wissen.
Kort van tevoren een prachtige kaart geboekt op rij D midden stalls en genoten van de voltallig eerste cast. En ook nu blijkt ‘Billy Elliot’ een onverwoestbaar mooie musical die in een optelsom van factoren weer tot een magische theater belevenis leidt.
Een lach en een traan liggen in deze voorstelling erg dicht bij elkaar. Van de hilarisch leuke scènes met Michael en Billy in ‘Expressing Yourself’ tot ontroering in de scènes met zijn overleden moeder in ‘The Letter’. En van de rauwe heftige ensemble nummers ‘Solidarity’ en ‘Once We Were Kings’ tot de verstilling in de ‘Swan Lake’ scène. Je beleeft het hele scala aan emoties.
Ik heb erg genoten van de performances van Reece Barrett als Michael en Dean Charles Chapman als de jonge Billy. Het was fantastisch om de reactie van die getalenteerde jongen te zien bij het enorme applaus na ‘Electricity’.
De Australische Genevieve Lemon speelt de rol van Mrs Wilkinson een rol die ze eerder vertolkte in haar eigen land. Een hele eigen invulling en ze leek me wat zachter en meer betrokken bij Billy dan Haydn Gwynn en Sally Dexter die ik eerder zag. Fantastische rollen ook voor Dad (Martin Marquez) en Tony (Tom Lorgan). Diane Langton speelt Grandma overtuigend al blijft Ann Emery toch voor mij de ultieme Billy oma.
Het enige kritiekpuntje wat je zou kunnen hebben is dat de verstaanbaarheid van het aangemeten accent bij sommigen wel wat te wensen overlaat. Zo is het bij Michael en Debbie (Francesca Mango) soms erg de oren spitsen om te horen wat ze ook al weer zeggen. Maar verder blijft Billy Elliot ook na 6 jaar nog een absolute aanrader.
© foto Alastair Muir
