Ook dit keer stond ‘Love Never Dies’ op het programma. Ik ben de tel een beetje kwijt maar dit is het negende of tiende bezoek en dit keer met de nieuwe cast. Ik heb tot nu toe alle versies van deze Lloyd Webber kunnen zien en ook bij deze castwissel zijn er weer wat subtiele veranderingen doorgevoerd.
Zo zit er een extra scène na het vertrek van de koets en de reis naar Coney Island waarbij duidelijker wordt dat Christine, Raoul en Gustave niet door de mensen van Hammerstein zijn opgehaald van de pier.
En wat een geluk want ook hier staat de voltallige eerste cast op het podium en Harry Polden speelt de jonge Gustave. Celia Graham is de nieuwe Christine en hoewel het lastig is om Sierra Boggess te evenaren slaagt ze daar zeker in. Ze heeft een wat meer volwassen uitstraling en die past wellicht zelfs beter bij de rol. En hoewel ik de performances van Boggess zeker koester, is Graham een meer dan waardig opvolgster in de rol.
Bijzonder veel indruk op mij maakt Hayley Flaherty als de nieuwe Meg Giry. Ze mist de natuurlijke flair die Summer Strallen had in de rol maar speelt een absoluut geloofwaardige Meg. Wat meer timide en onzeker wat de geloofwaardigheid van haar karakter alleen maar ten goede komt. Ook David Thaxton die ik onlangs nog zag als Giorgi in ‘Passion’ geeft zijn heel eigen invulling aan de rol van Raoul. ‘Devil Take The Hindmost’ spetterde van het podium door de geweldige performances van Thaxton en Karimloo.
Ook Ramin Karimloo was weer bijzonder imponerend als Phantom. Bij ‘Till I Hear You Sing’ lopen de rillingen weer van top tot teen. ‘Love Never Dies’ staat als een huis. Ik heb ondanks de tekortkomingen van de voorstelling weer enorm genoten net zoals de rest van het publiek getuige de staande ovatie aan het slot.
© foto's Really Useful Group
