Op zondag stonden twee kleine producties op het programma met als eerste 'Closer Than Ever' in het kleine Jermyn Street Theatre vlakbij Piccadilly Circus. Behalve de muziek van de diverse CD's ken ik 'Closer Than Ever' eigenlijk het beste door de Nederlandse productie van jaren geleden met Henk Poort, Marjolein Keuning, Alberto ter Doest en Doris Baaten.
'Closer Than Ever' laat zich beter omschrijven als een liedjesprogramma dan als een traditioneel geschreven musical en is het geesteskind van David Shire die de muziek en Richard Maltby die de teksten schreef.
'Closer Than Ever' vind de oorsprong in de jaren tachtig en bestaan uit liedjes die Shire en Maltby hebben geschreven geïnspireerd op mensen die zij destijds kenden en de verhalen die zij vertelden. Hoewel iedere song een eigen verhaal heeft en van een duidelijke verhaallijn geen sprake is, is de bindende factor dat ze allemaal gaan over mensen die worstelen met problemen in hun hedendaagse volwassen leven en de keuzes die ze hierin moeten maken.
Closer Than Ever dateert uit 1989 en speelde ruim 312 voorstellingen Off-Broadway in het Cherry Lane Theatre en in 2012 vond er een revival plaats door The York Theater Company en het is die herziene versie met een aantal nieuwe nummers die de blauwdruk vormt voor toekomstige producties en nu ook in Londen te zien is. En hoewel de musical is geschreven in de jaren tachtig van de vorige eeuw en er sinds die tijd heel veel is veranderd in het dagelijkse leven zijn de thema's die worden aangesneden in 'Closer Than Ever' nog verrassend actueel.
Het is genieten van de prachtig gecomponeerde songs met de puntige en vaak humorvolle teksten over situaties die iedereen wel herkent bij zichzelf of uit de omgeving. Er zijn eigenlijk geen zwakke momenten in de muziek. Sterke ensemblenummers als het openingsnummer 'Doors' en de finale 'Closer Than Ever', mooie solo's als 'What Am I Doin' en 'Life Story' en vooral veel humor in songs als 'The Bear The Tiger The Hamster And The Mole' of het ondeugende 'Miss Byrd'.
De cast die in dit piepkleine theater staat is fantastisch en het zijn ook niet de minste namen. Graham Bickley, Sophie-Louise Dann, Arvid Larsen en Issy van Randwyck zorgen voor vocaal vuurwerk in mooie solo's, duetten en ensemblenummers. Ze worden ondersteund door muzikaal leider en pianist Nathan Martin en A-J Brinkman op de bas die ook hun eigen moment in de schijnwerpers hebben als A-J dueteert met Issy in 'Back On Base' en Nathan de heren vocaal ondersteunt in 'Father Of Fathers'.
De originele choreografie van Kurt Stamm is voor Londen gedaan door Emily Maltby en binnen de zeer beperkte mogelijkheden van het kleine theater is het functionele decorontwerp van John Yap een blikvanger in hemelsblauw met vijf witte deuren.
De cast die in dit piepkleine theater staat is fantastisch en het zijn ook niet de minste namen. Graham Bickley, Sophie-Louise Dann, Arvid Larsen en Issy van Randwyck zorgen voor vocaal vuurwerk in mooie solo's, duetten en ensemblenummers. Ze worden ondersteund door muzikaal leider en pianist Nathan Martin en A-J Brinkman op de bas die ook hun eigen moment in de schijnwerpers hebben als A-J dueteert met Issy in 'Back On Base' en Nathan de heren vocaal ondersteunt in 'Father Of Fathers'.
De originele choreografie van Kurt Stamm is voor Londen gedaan door Emily Maltby en binnen de zeer beperkte mogelijkheden van het kleine theater is het functionele decorontwerp van John Yap een blikvanger in hemelsblauw met vijf witte deuren.
Richard Maltby heeft het geheel in Londen geregisseerd en heeft de liefde voor het materiaal duidelijk gekoesterd. Het blijkt een heerlijke middag te zijn waar behalve veel humor ook ontroering wordt gevoeld als de emoties aan het eind van de voorstelling in een stroomversnelling komen in het ontroerende 'Father Of Fathers' en een prachtig duet tussen Sophie-Louise en Issy in 'It's Never That Easy/I've Been Here Before'
Deze voorstelling zag ik 's middags op zondag 1 juni 2014.
© foto Francis Loney
Deze voorstelling zag ik 's middags op zondag 1 juni 2014.
© foto Francis Loney
