Miss Saigon - Prince Edward Theatre

En voor je het weet staat  de laatste van de reeks van twaalf voorstellingen alweer op het programma. De revival productie van de legendarische musical 'Miss Saigon' van  Claude-Michel Schönberg met teksten van Alain Boublil and Richard Maltby. 

De opvolger uit 1989 van hun 'Les Misérables' is een voorstelling die sterk is geworteld in de jaren tachtig en het begrip dramamusical alle eer aandoet. Voor veel lichte momenten is bijna geen ruimte in het tragische verhaal over Kim en haar GI Chris tegen de achtergrond van de Vietnam oorlog in 1975 en die in grote lijnen gebaseerd is op Puccini’s opera 'Madama Butterfly'.

De originele versie van 'Miss Saigon' stond ruim 10 jaar op West End in Theatre Royal Drury Lane en speelde op 30 oktober 1999 de laatste voorstelling na 4.264 opvoeringen. Deze versie onder regie van Nicholas Hytner vormde de blauwdruk voor de latere producties en het succes werd in vele landen wereldwijd herhaald in onder andere New York, Toronto, Stuttgart en Scheveningen.

De nieuwe versie zoals die nu in het Prince Edward Theatre staat vind de oorsprong al in een Amerikaanse tour uit 2002 waarbij John Napier’s originele design terzijde werd geschoven en Adrian Vaux werd aangetrokken om een nieuw en meer praktisch ontwerp te maken dat het eenvoudiger zou maken om met 'Miss Saigon' te kunnen touren. Vaux was opnieuw betrokken bij de Britse tour uit 2004 dit keer in samenwerking met Tottie Driver en regisseur Laurence Connor die ook tekent voor de regie van deze nieuwe Londense versie. De versie uit 2004 was in aangepaste versies onder andere te zien in Brazilië, Australië, Korea, Japan en Nederland.

Als Adrian Vaux in de herfst van 2012 komt te overlijden wordt zijn designconcept voor de nieuwe versie opnieuw bekeken door Tottie Driver in samenwerking met Matt Kinley die onder andere betrokken was bij Mackintosh’s nieuwe producties van 'Les Misérables' en 'Mary Poppins'.

De creatives voor de nieuwe versie zijn een mix waarbij de originele kostuums van Andreane Neofitou en de staging en choreografie van Bob Avian overeind zijn gebleven en geperfectioneerd. Naast de originele teksten van Boublil en Maltby is de jonge Amerikaanse tekstschrijver Michael Mahler aangetrokken om sommige teksten aan te passen.

Vijfentwintig jaar na dato blijkt 'Miss Saigon' nog steeds populair, op de eerste dag van de voorverkoop werden box-office records gebroken en ook de lange rij voor day seats is daarvan getuige. Gelukkig heb ik mijn kaart van tevoren geboekt en met een spannend gevoel ga ik op weg naar het theater. Helaas blijkt bij binnenkomst dat niet Eva Noblezada maar haar alternate Tanya Manalang die avond opgaat als Kim, maar de rest van de cast is wel origineel. 

Kosten noch moeite zijn gespaard en de eerste aanblik op het decor als ik de zaal binnenstap is overweldigend omdat de volle breedte en hoogte van het toneel van het Prince Edward worden gebruikt. Qua productionele waarde is op de nieuwe 'Miss Saigon' dan ook niets aan te merken. De sets zijn groots indrukwekkend en realistisch en vooral de nieuwe belichting van Bruno Poet is fenomenaal goed. Hij is erin geslaagd om de scènes een bedompt bijna verstikkend gevoel te geven die dan in sommige nummers zoals bijvoorbeeld 'The Morning Of The Dragon' en 'The American Dream' compleet wordt opengebroken en kristalhelder bijna surreëel worden weergegeven.

Voor Londen zijn er significante aanpassingen gedaan in 'The American Dream' nu met een enorme kop van het Vrijheidsbeeld en 'Kim's Nightmare' waarbij de echte helikopter in combinatie met projecties weer terug is, een scène die met applaus wordt begroet. 

Genieten is het ook van een prachtig spelend orkest in de muzikale arrangementen van William David Brohn en van het briljante geluidsontwerp van Mick Potter. Na al die jaren blijft ook de score van Schönberg fier overeind waarbij de muzikale hoogtepunten elkaar moeiteloos opvolgen. Er zijn eigenlijk geen zwakke momenten in de muziek al blijft het wel erg jammer dat de nieuwe song voor Ellen 'Maybe' is ingewisseld ten faveure van 'Her Or Me'/'Now That I’ve Seen Her'. Naar mijn mening is de oude solo voor Ellen een stuk sterker en 'Maybe' zou muzikaal dan ook beter passen in later werk als 'Martin Guerre' of 'The Pirate Queen'.

De cast is fenomenaal goed met Tanya Manalang als stralend middelpunt. De score lijkt haar geen enkele moeite te kosten en ze klinkt in alle facetten van haar stem werkelijk fantastisch en loepzuiver. Haar grote solo 'I’d Give My Life For You' is erg indrukwekkend en ook de duetten met haar Chris Alistair Brammer als bijvoorbeeld  'Sun And Moon' zijn juweeltjes. 

Tamsin Carroll is een prima Ellen maar ik vind haar rol altijd wat aan de oppervlakte blijven. Datzelfde zou je ook kunnen zeggen van de andere hoofdrollen en dan vooral in de driehoek tussen Kim, Chris en Ellen waarbij je vooral Kim gelooft in haar verhaal en in haar queeste om de toekomst van Tam veilig te stellen. De regie van Laurence Connor helpt ook niet echt omdat een aantal cruciale scènes bijna afstandelijk op het toneel worden gezet als bijvoorbeeld 'This Money's Yours' en 'I Still Believe' waarbij de afstand tussen de slaapkamer van Chris en Ellen op het achtertoneel en het publiek echt te groot is.

Kwang-Ho Hong is een ster in zijn thuisland Korea en speelt Thuy op een indrukwekkende dreigende manier en dan is zijn niet altijd perfecte Engels hem zo vergeven. Hugh Maynard als John is goed op dreef als hou ik minder van de gospelachtige manier waarop hij 'Bui Doi' zong. Rachelle Ann Go is echt fantastisch als Gigi in 'The Movie In My Mind' en mag later nog een keer stralen in de Cadillac in 'The American Dream'. De spil in de show is echter The Engineer van Jon Jon Briones die in zijn opgesmukte smerigheid en cynisme kansen probeert te pakken waar hij die ziet.

In vergelijking met de originele versie uit 1989 is de nieuwe 'Miss Saigon' meer confronterend en bij vlagen hard en cynisch en is ook in de teksten een hoop aangepast om ervoor te zorgen dat het stuk ook in deze tijd resoneert.  

Tijden veranderen maar ook in 2014 blijft het gegeven van oorlog en vluchtelingen helaas maar al te actueel. 'Miss Saigon' is een absolute aanrader in een aangrijpend verhaal waarbij ondanks alle tragedie de liefde uiteindelijk overwint al is de prijs die ervoor wordt betaald bijna ondraaglijk hoog.

Deze voorstelling zag ik 's avonds op donderdag 5 juni 2014.

© foto's Michael Le Poer Trench & Matthew Murpy      

Let The Right One In - Apollo Theatre

Het geplaagde Apollo Theatre waar in december 2013 een deel van het plafond naar beneden kwam heropende in maart 2014 de deuren met het toneelstuk 'Let The Right One In' een productie van het National Theatre Of Scotland dat eerder in Londen te zien was tijdens een uitverkochte reeks in het Royal Court.

En waar de zaal bij 'Blithe Spirit' nog vol zat was de zaalbezetting bij 'Let The Right One In' dramatisch slecht. Zowel de 'grand circle' als 'dress circle' waren gesloten en in de 'stalls' zaten enkele tientallen bezoekers. Inmiddels is ook de oorspronkelijke sluitingsdatum van 27 september naar voren gebracht en speelt 'Let The Right One In' op 30 augustus de laatste voorstellingen. Jammer want dit fascinerende toneelstuk verdient een veel groter publiek.

Het verhaal is gebaseerd op de Zweedse roman 'Låt den rätte komma in' van John Ajvide Lindqvist dat in 2008 in een Zweedse versie verfilmd werd en in een Amerikaanse remake uit 2010 onder de titel 'Let Me In'. De roman is voor de theaterversie bewerkt door Jack Thorne en geregisseerd door John Tiffany in samenwerking met Steven Hoggett die onder andere ook bekend zijn van de musical 'Once'.

'Let The Right One In' vertelt het verhaal van Oskar een onzekere eenzame tienerjongen die op school gepest wordt en samen met zijn alcoholverslaafde moeder aan de rand van de stad woont. Hun dagelijkse leven wordt verstoord als een reeks van sinistere moorden de buurt opschrikt. Ondertussen maakt Oskar kennis met het zonderlinge en verlegen meisje Eli dat samen met haar vader pas in de buurt is komen wonen. Tussen Oskar en Eli ontstaat een fragiele vriendschap die in de loop van het stuk steeds sterker wordt. Als Oskar achter de ware identiteit van Eli komt moet hij een moeilijke keuze maken tussen zijn toewijding aan Eli of zijn gezonde verstand.

'Let The Right One In' weet in alle facetten en disciplines de sfeer fantastisch te treffen. Het prachtige decorontwerp van Christine Jones wordt versterkt door het lichtontwerp van Chahine Yavroyan. Een in sneeuw bedekt bos vol met ijzige zilverberken die in een blauwe maanverlichte gloed lijken te zweven.  En een klimrek dat in de tweede acte door een staaltje ingenieuze theatertechniek ineens het decor vormt voor de zwembad-scène. Door het drama vorig jaar in het Apollo is het balkon dicht en terwijl daar werkzaamheden plaatsvinden is het plafond ingenieus afgeschermd door een schildering en projecties van wolken die van de nood een deugd maken en dat deel van het auditorium decormatig bij de voorstelling betrekken.

Stille dans- en bewegingsscènes onder choreografie van Steven Hoggett benadrukken stemmingen en emoties terwijl de sfeervolle muziek van de IJslandse componist Ólafur Arnalds de desolate surrealistische sfeer mooi weet te treffen.

De cast is subliem met Rebecca Benson als de getergde Eli die in een bijna buitenaardse monotone stem een mooie balans weet te treffen in de barbaarse fragiliteit die haar karakter kenmerkt en Martin Quinn als de sympathieke onzekere Oskar die verscheurd wordt in zijn verlangen naar vriendschap. Clive Mendus speelt de dreigende Hakan, Eli's beschermer en Susan Vidler de egocentrische moeder van Oskar die genoeg heeft aan zichzelf en de dagelijkse sleur en zich niet bekommert om haar zoon.

'Let The Right One In' is een bijzondere en fascinerende voorstelling die een verhaal over eeuwenoude vampieren combineert met het verhaal over een zowel pijnlijke als tedere vriendschap. Een verhaal over emotioneel isolement en de bevrijding als twee zielen elkaar vinden in hun ontluikende liefde en seksualiteit.

'Let The Right One In' is een absolute aanrader. Het is een zeer spannende soms gruwelijke voorstelling die je met een aantal goed getimede schrikeffecten regelmatig uit de stoel doen opveren maar bovenal een emotioneel en pakkend verhaal over een schijnbaar onmogelijke vriendschap die grenzen opzoekt en uiteindelijk overwint.

Deze voorstelling zag ik 's middags op donderdag 5 juni 2014.

© foto's Idil Sukan

Blithe Spirit - Gielgud Theatre

Voor de avond staat weer toneel op de planning 'Blithe Spirit' met de legendarische Angela Lansbury in de hoofdrol. De kaartjes zijn gewild getuige de lange dagelijkse rij voor 'day seats' en het 'house full' bord voor het Gielgud Theatre aan Shaftesbury Avenue. 

Toch een beetje gespannen loop ik naar het theater want het zou toch niet gebeuren dat ze juist die avond niet speelt. Die vrees is onterecht want ook die avond staat de 88-jarige gewoon op de planken. Dame Angela is een theater-, film- en TV-legende die voor het eerst sinds 1975 weer op een Londens toneel staat waar ze  in Noël Coward's 'Blithe Spirit' de rol van Madame Arcati herneemt die haar in 2009 in New York een Drama Desk en Tony Award opleverde.

Coward schreef het stuk in 1941 en het was een groot succes op West End, speelde bijna 2000 voorstellingen en ging later dat jaar in première op Broadway. Sinds die tijd zijn er vele revivals geweest, bewerkingen voor radio en TV, is het stuk in 1945 verfilmd met Margaret Rutherford en Rex Harrison en vormde het de basis voor de musical High Spirits uit 1964.

'Blithe Spirit' (An Improbable Farce In Three Acts) speelt zich af in de woonkamer van het echtpaar Condomine in Kent aan het eind van de jaren '30. 

Charles de heer des huizes werkt aan een nieuw boek over een spiritualist en daartoe hebben hij en zijn tweede vrouw Ruth het plaatselijke medium en de nogal excentrieke Madame Arcati uitgenodigd voor een seance. Niet dat ze heel erg in haar krachten geloven. Ook het echtpaar Bradman is aanwezig en na het diner raakt Madame Arcati in een trance en hoewel er onverklaarbare zaken gebeuren doen ze het af als onzin. Tot Charles de stem van zijn zeven jaar eerder overleden vrouw Elvira hoort en geschrokken Arcati wakker maakt en de dineravond tot een einde komt. 

Als hij terugkomt ziet hij tot zijn schrik de geest van Elvira maar aangezien alleen hij haar kan zien en horen leidt het tot de nodige misverstanden en wrijving tussen hem en Ruth. Elvira doet ondertussen verwoede pogingen om Charles opnieuw voor zich te winnen. De dagen daarna gebeuren er in huis onverklaarbare ongelukjes met Charles en Edith, de onhandige en niet al te snuggere dienstmeid. In een laatste wanhoopsdaad saboteert Elvira de auto. Ze had er echter niet op gerekend dat Ruth verongelukt en ook als geest ten tonele verschijnt, zij het nog niet zichtbaar. 

Charles roept opnieuw de hulp van madame Arcati in om verlost te raken van zijn eerste vrouw maar in plaats van het verdrijven van Elvira verschijnt nu ook Ruth ten tonele, is de chaos compleet en zit Charles opgescheept met twee jaloerse echtgenotes. Arcati doet verwoede pogingen om de twee plaaggeesten naar het hiernamaals te krijgen echter zonder effect totdat ze een ingeving krijgt en de onnozele Edith erbij betrokken wordt en er onder hypnose in slaagt de geesten te verdrijven. Madame Arcati adviseert Charles om uit het huis te vertrekken en alles is weer bij het oude, althans zo lijkt het ....

Regisseur Michael Blakemore is net als in New York ook hier de regisseur maar behalve voor de kostuums en pruiken voor Lansbury van zijn er voor Londen nieuwe creatives aangetrokken. 'Blithe Spirit' is een heerlijk ouderwets toneelstuk en ook qua enscenering en aankleding als een ode aan de tijd waarin het geschreven werd. Tekstprojecties op het voordoek geven aan waar en wanneer de gebeurtenissen plaatsvinden en horen we liedjes van Noël Coward prachtig gezongen door Christine Ebersole. En ook de het set- en kostuumontwerp van Simon Higlett gecomplementeerd met het lichtontwerp van Mark Jonathan is mooi en effectief al is het als geheel niet echt vernieuwend. 

Maar de meeste toeschouwers komen toch voor Angela Lansbury die het stralend middelpunt van de voorstelling is en een warm applaus krijgt bij haar opkomst. Ze vertolkt Madame Arcati fantastisch. Een beetje zonderling en wereldvreemd maar bijzonder pienter en niet het type dat zich alles maar laat welgevallen. Lansbury ziet er heerlijk uit in haar bizarre kleurrijke bijna zigeunerachtige kostuums en een roodharige pruik. De dansen die ze uitvoert om in een trance te komen zijn kostelijk waarbij het lijkt alsof ze het ter plekke verzint maar die waarschijnlijk zorgvuldig gechoreografeerd zijn. 

Maar niet alles draait om Angela Lansbury en regisseur Blakemore is erin geslaagd om ook de rest van de cast te laten stralen waardoor het een echt ensemblestuk wordt. Charles Edwards als de charmante echtgenoot die bijna tot wanhoop wordt gedreven door de grillen van zijn twee echtgenotes Janie Dee als Ruth en Jemima Rooper als Elvira. In de overige rollen Serena Evans als Mrs Bradman en Simon Jones als Dr Bradman de rol die hij ook vertolkte in de New Yorkse versie. Speciale vermelding verdient toch wel Patsy Ferran die de lachers op haar hand heeft als de iets te enthousiaste en leergierige dienstmeid Edith.

Nee 'Blithe Spirit' is geen vernieuwend theater wel een heerlijk nostalgisch en sfeervol stuk en met de heerlijke dialogen van Coward en de kwaliteiten van Angela Lansbury absoluut een 5 sterren avond in het theater.

Deze voorstelling zag ik 's avonds op woensdag 4 juni 2014.

© foto's Johan Persson

Matilda The Musical - Cambridge Theatre

Roald Dahl's 'Matilda' in Londen is nog altijd een groot succes en trekt volle zalen. Getuige daarvan is de lange dagelijkse dayseat-rij voor het theater als ik tijdens mijn weekje Londen de eerste koffiestop aandoe vaak bij Caffé Nero aan de Seven Dials. 

Voor mij is het pas het tweede bezoek aan deze eigenzinnige productie. Al eerder schreef ik een uitgebreid verslag en dat is hier na te lezen. 

De kaart had ik van tevoren geboekt via de site van de RSC de eerste stoel op rij F na de absurd geprijsde premium seats. Een verschil van bijna £30 maar ook ik had perfect zicht op het toneel en de actie.

Stralend middelpunt van de musical is de getalenteerde Lollie McKenzie die de titelrol overtuigend en met verve speelt. Alex Gaumond speelt inmiddels de angstaanjagend potige Miss Trunchbull. Perfect gecast ook al heb ik het idee dat hij de rol wat meer met een knipoog speelt dan de originele vertolker Bertie Carvel die op mij wat gemener en agressiever overkwam. Geen kritiek overigens op de interpretatie van Gaumond die het verder heerlijk deed. 

Haley Flaherty speelt nog steeds Miss Honey en Kay Murphy op een flamboyante wijze Mrs Wormwood die samen met Joshua Lay als Rudolpho veel succes had bij het hele jonge publiek deze matinee. Voor de rollen van Mr Wormwood en Mrs Phelps waren understudies Mike Denman en Juliet Gough op. 

Verder blijft het genieten van 'Matilda' een brutale hartverwarmende musical met de sterke score en eigenzinnige teksten van Tim Minchin, de energieke choreografie van Peter Darling en het inventieve design van Rob Howell (set en kostuums) en Hugh Vanstone (licht).

En als hart natuurlijk het verhaal van Roald Dahl waarbij fantasie en werkelijkheid op een ingenieuze manier met elkaar vervlochten zijn en in de slotscènes als alle puzzelstukjes op hun plaats lijken te komen garant staan voor een brok in de keel. Een prachtig sprookje en zeer geschikt voor zowel jong als oud.

Deze voorstelling zag ik 's middags op woensdag 4 juni 2014.

© foto's RSC

King Lear - Olivier - National Theatre

Na de matinee van 'Jersey Boys' heb ik weinig tijd omdat 's avonds de voorstelling al om 19.00u begint. Na een snelle hap tussendoor is het via Trafalgar Square richting South Bank en het National Theatre. 

Tip : als je een voorstelling van ruim 3½ uur voor de boeg hebt boek dan niet de Travelex £ 15 kaarten. Ik had perfect zicht vanaf rij 3 maar een beetje steun in de rug is wel comfortabel bij een lange voorstelling. 

Ik ben niet thuis in de werken van Shakespeare dus ik was wel blij dat ik me van tevoren een beetje ingelezen had in het verhaal van Lear en zijn dochters. Het verhaal is geschreven rond 1600 maar weet ruim 400 jaar later nog altijd te imponeren  in een indrukwekkende eigenzinnige versie geregisseerd door Sam Mendes.

Lear besluit om af te treden en zijn koninkrijk gelijkelijk te verdelen onder zijn drie dochters maar niet voor hij ze onderwerpt aan een test in hun liefde voor hem. De oudsten Goneril en Regan vleien hun vader met geveinsde antwoorden maar de jongste en favoriet van de koning Cordelia blijft zwijgen, zeer tot ongenoegen van haar vader die haar onterft. Cordelia vlucht naar Frankrijk. 

Ondertussen ondermijnen Goneril en Regan het beetje gezag dat Lear nog heeft. Hij verliest langzaam zijn verstand en in gezelschap van The Fool, de nar en Kent, zijn trouwe dienaar, dwaalt hij tijdens een storm  op de heide. Ondertussen kent de Graaf van Gloucester zijn eigen problemen omdat zijn onwettige zoon Edmund hem ervan probeert te overtuigen dat zijn ware zoon Edgar hem probeert om te brengen. Edgar vermomt zichzelf als een door waanzin gedreven bedelaar en vlucht net als Lear naar de heide.

Als de loyale Gloucester Lear te hulp schiet wordt hij getroffen door de wraak van Regan en haar echtgenoot de Hertog van Cornwall die hem beschuldigen van verraad en verblinden hem. Hij wordt door zijn zoon Edgar naar Dover begeleid waar Lear ook is. 

In Dover is inmiddels ook Cordelia die met het Franse leger een poging doet haar vader te hulp te komen. Intussen is Edmund verwikkeld in een romance met zowel Regan als Goneril. En als blijkt dat de Hertog van Albany, Goneril's echtgenoot,  meer sympathie voor Lear te hebben dan haar lief is spannen Edmund en Goneril samen in een plan hem om te brengen. 

Gloucester is intussen de wanhoop nabij en probeert zichzelf van het leven te beroven. Intussen zijn ook de Engelse troepen bij Dover aangekomen en verslaan de Fransen. Lear en Cordelia worden gevangen genomen. In de climax van het verhaal duelleren Edgar en Edmund waarbij de laatste het leven laat en zal blijken dat ook Gloucester dood is. Goneril vergiftigt haar zus Regan uit jaloezie en pleegt zelfmoord als haar bedrog bij haar echtgenoot bekend raakt. Cordelia is naar later blijkt geëxecuteerd in de gevangenis en haar vader Lear overmant door verdriet overlijdt. 

Het is een heftige, indrukwekkende en chaotische productie met Simon Russell Beale als King Lear. Gezien de tragiek van zijn karakter en de dramatische gebeurtenissen zou het logisch zijn om sympathie te voelen voor Lear maar mijn gevoel was vooral afschuw voor zijn arrogantie en wreedheid en zijn opvliegende en onberekenbare acties die een climax vinden in de onnodige en brute moord op zijn trouwe metgezel The Fool. Simon Russell Beale geeft een fantastische performance waarbij je al vanaf aanvang voelt dat dat het begin is van zijn einde. Een monarch die steeds verder de grip verliest op zijn macht en vooral de controle kwijt raakt over zijn eigen gedachtenwereld.

Kate Fleetwood speelt Goneril prachtig meedogenloos en koel terwijl haar jongere zuster Regan fantastisch wordt vertolkt door Anna Maxwell Martin als een manipulatieve hysterische en vooral brute verleidster. Afschuw en ontzetting golft door de zaal als Gloucester in haar opdracht gruwelijk wordt verminkt en ik ook geneigd ben om even weg te kijken van de scène. Olivia Vinall weet indruk te maken als Cordelia de jongste en meest trouwe dochter.

De hele cast is overigens feilloos en het is genieten van de indrukwekkende prestaties van Stephen Box als de trouwe Gloucester en Adrian Scarborough als The Fool die voor wat lichte momenten zorgt. En Sam Throughton als de berekenbare rechtlijnige Edmund en Tom Brooke als de kwetsbare Edgar.

Regisseur Sam Mendes, in het begin van zijn carrière vooral bekend van zijn kleinschalige producties als artistiek leider van het Donmar Warehouse, kennen we de laatste jaren vooral van grootschalige projecten als de film 'Skyfall' en de musical 'Charlie And The Chocolate Factory'. 

Ook voor deze 'King Lear' lijken kosten noch moeite gespaard en de voorstelling is indrukwekkend en groots. Boven het donkere en duistere decor zien we nog voor aanvang van de voorstelling een zich langzaam vormende eclips terwijl onweersgeluiden weerklinken. De setting lijkt een totalitaire staat in een niet al te ver verleden die wordt weerspiegeld in het magnifieke decor- en kostuumontwerp van Anthony Ward in militairistische silhouetten, statige standbeelden en massascènes waarbij in een mum van tijd het grote toneel van het Olivier wordt bevolkt met tientallen acteurs. De sfeer blijft gedurende het hele stuk dreigend met panoramische donkere stormluchten en onheilspellende bliksemschichten ondersteund door treffende geluidseffecten.

Nee 'King Lear' is geen ontspannen of vrolijke avond uit maar wel een bijzonder indrukwekkend gebeuren dat me nog lange tijd zal bijblijven. Al is het wel heerlijk om buiten even bij te komen van alle impressies aan de oever van de Thames op een koele lenteavond.

Deze voorstelling zag ik 's avonds op dinsdag 3 juni 2014.

© foto's Mark Douet

Jersey Boys - Piccadilly Theatre

Op dinsdag zijn de matinees dun gezaaid op West End en normaal gesproken staat 'Jersey Boys' niet hoog op de verlanglijst.  Maar met de verhuizing naar het nieuwe theater en de grotendeels nieuwe cast toch een kaart met korting geboekt. 

Na de première op Broadway in 2005 is de musical al wereldwijd te zien geweest waarbij de Londense versie in 2008 de première beleefde en ruim zes jaar in het Prince Edward Theatre te zien was. Blijkbaar is er nog steeds een markt voor het succesverhaal over The Four Seasons in Londen aangezien de voorstelling in maart 2014 verhuisde naar het Piccadilly Theatre om plaats te maken voor de revival van Miss Saïgon.

De voorstelling zit knap in elkaar waarbij achtereenvolgens Tommy DeVito, Bob Gaudio, Nick Massi en Frankie Valli ieder een seizoen voor hun rekening nemen om het verhaal van The Four Seasons vertellen. Spring, Summer, Fall en Winter worden mooi geïllustreerd door de door Roy Lichtenstein geïnspireerde illustraties en gereflecteerd in de kleuren van Jess Goldstein's kostuumontwerp. Het decorontwerp van Klara Zieglerova is voor het nieuwe theater wat aangepast en decorstukken komen niet uit de grond maar vanuit de coulissen. 

Wat mij betreft is de geordende structuur ook gelijk de zwakte van de musical omdat er voor dramaturgische wendingen zo weinig ruimte blijft. 'Jersey Boys' is en blijft vooral een chronologische vertelling van het verhaal van de jongens en ook nog eens in een razend tempo waarbij scènes elkaar snel opvolgen. Soms werkt dat goed zoals bijvoorbeeld in het begin als de eerste grote hits 'Sherry', 'Big Girls Don't Cry' en 'Walk Like A Man' worden geïntroduceerd of later het verhaal van Frankie en de opbouw naar het succes van 'Can't Take My Eyes Off You' maar vaak ook niet zoals de scène over de dood van Francine in 'Fallen Angel'. Kippenvel is er dan weer wel bij de laatste scène als ieder lid nog een keer het publiek toespreekt over hun tijd bij The Four Seasons en de tijd daarna.

De vorige keren dat ik 'Jersey Boys' in Londen zag speelde Ryan Molloy nog de rol van Frankie nu is het de beurt aan de nieuwe Valli Michael Watson die de rol prima vertolkt. De andere Seasons waren Edd Post als Bob Gaudio, Matt Nalton als Nick Massi en Jon Boydon als Tommy DeVito die er ook in het Prince Edward al bij was. Andere castleden die in positieve zin opvallen zijn Nicola Brazil als Mary Delgado en Sean Mulligan als Bob Crewe.

Het geluidsontwerp in het Piccadilly Theatre is dik in orde en alle songs klinken als een klok al worden deze op vele momenten ondersteund door stemmen uit het ensemble. 

Jersey Boys is een mooie ode aan Frankie Valli en The Four Seasons en hun muziek. De voorstelling is misschien niet al te uitdagend en een jukebox musical in de meest letterlijke zin maar gezien het wereldwijde succes is dat voor velen geen enkel probleem.

Deze voorstelling zag ik 's middags op dinsdag 3 juni 2014.

© foto's Brinkhoff/Mogenburg

Dirty Rotten Scoundrels The Musical - Savoy Theatre

Om de afwisseling erin te houden heb ik voor de maandag de Londense versie gepland van Broadway show 'Dirty Rotten Scoundrels'. Een musical uit 2004 geschreven door Jeffrey Lane met teksten en muziek door David Yazbek en is gebaseerd op de gelijknamige film uit 1988 met Michael Caine en Steve Martin. Londen heeft een eigen versie van de musical waarbij de choreograaf uit New York Jerry Mitchell tevens tekent voor de regie.

'Dirty Rotten Scoundrels' gaat over twee oplichters in het fictieve Beaumont-Sur-Mer aan de Franse Rivièra die in alles elkaars tegengestelde zijn. Lawrence Jameson is de charmante al op leeftijd zijnde schurk die zich voordoet als de afgezette prins uit een fictief land en zo rijke vrouwen geld afhandig probeert te maken. Zijn laatste verovering in deze is de Engelse Muriel Eubanks. In zijn praktijken speelt ook rechterhand Andre Thibault een grote rol die tevens politiechef is. De ander is de jonge onnozele Freddy Benson een nogal onhandig type die een hele andere tactiek heeft en de sympathie probeert te winnen door verhalen over zijn ziekelijke oma. 

Lawrence verneemt van Andre dat er een kaper aan de Franse kust is en hoort van een nieuwe oplichter die ze The Jackal noemen. Tijdens een treinreis ontmoet Lawrence Freddy waarbij hij de impressie heeft dat Freddy die nieuwe grote concurrent is.  Ze zijn het er over eens dat in de badplaats eigenlijk maar ruimte is voor één oplichter en gaan dan ook een weddenschap aan waarbij ze afspreken dat de eerste die de rijke jonge erfgename Christine Colgate $ 50.000 weet af te troggelen wint en de ander Beaumont-Sur-Mer zal moeten verlaten.  

Uiteraard gaat niet alles geheel volgens plan en Lawrence en Freddy maken een aantal onfortuinlijke avonturen mee. Zo ontsnapt Lawrence ternauwernood aan een huwelijk met de wat al te enthousiaste Jolene Oakes met de hulp van Freddy die zich voordoet als de jongere broer van de prins Ruprecht. En de strijd om de gunst van Christine Colgate verloopt ook niet al te voorspoedig waarbij Freddy in zijn rol als de gewonde oorlogsveteraan Buzz Benson genadeloos door de mand lijkt te vallen als ook Lawrence opduikt in de rol van de Weense Dr. Shüffhausen. Ondertussen raakt Muriel verwikkeld in een romance met Andre en blijkt ook Christine Colgate hele andere intenties te hebben.

Het verhaal heeft niet al te veel om het lijf maar blijkt wel garant te staan voor een avond ouderwets en degelijk maar pretentieloos amusement. 'Dirty Rotten Scoundrels' doet me in het musicalgenre nog het meest denken aan 'The Producers'. Er zitten naast geweldige one-liners ook veel visuele grappen in 'Dirty Rotten Scoundrels'. De humor is niet altijd even subtiel maar wel zeer effectief getuige de vele lachsalvo's uit de zaal. 

De cast die in het Savoy op het toneel staat is meer dan geweldig met Robert Lindsay als Lawrence die al vanaf het eerste moment in het openingsnummer 'Give Them What They Want' het publiek moeiteloos om zijn vinger weet te winden. De chemie met zijn partner-in-crime Rufus Hound als Freddy is ontegenzeggelijk aanwezig en het spel tussen de twee acteurs is heerlijk en spettert van het speelplezier.

Tijdens de voorstelling die ik zag was de understudy voor de rol van Christine Colgate op Alice Fearn die het geweldig deed al ben ik ook wel benieuwd naar Katherine Kingsley in deze rol. Bijzonder onder de indruk was ik van Samantha Bond als Muriel Eubanks die haar rol met een natuurlijke charme en heerlijke klasse speelde samen met John Marquez als Andre Thibault. Speciale vermelding verdient zeker Lizzy Connolly als de hysterische Jolene Oakes.

De muziek van David Yazbek is aanstekelijk en dient het verhaal prima al ontbreekt een duidelijke consistentie in de score en horen we vele stijlen die variëren van country in 'Oklahoma?' tot chansons als 'Like Zis Like Zat' en grote ensemblenummers als 'Great Big Stuff'. Overigens vond ik de vocale arrangementen voor het ensemble prachtig klinken.

De set en kostuums zijn prachtig en effectief ontworpen door Peter McKintosh en de art deco sfeer van het decor lijkt moeiteloos over te vloeien in het auditorium van het Savoy Theatre. Samen met de belichting van Howard Harrison levert het allemaal prachtige plaatjes op.

Al met al is 'Dirty Rotten Scoundrels' een geweldige avond uit in de beste Broadwaytraditie met heerlijke zang en dans in een vermakelijk verhaal.  

Deze voorstelling zag ik 's avonds op maandag 2 juni 2014.

© foto's Johan Persson

Picture Perfect A New Musical - St James Theatre

Voor de avond stond een nieuwe musical op het programma in de studio van het St James Theatre. In een intieme setting werd de nieuwe voorstelling 'Picture Perfect' vier keer gedurende dit weekend voor het eerst aan een publiek gepresenteerd. 

Ik kende de componist nog niet maar de grootste drijfveer om een kaart te boeken was wel de cast die naast veteranen Jérôme Pradon en Helen Hobson bestond uit twee nieuwe talenten in het vak Charlotte Wakefield en Joel Harper-Jackson. Net als 'Closer Than Ever' ook hier geen musical in de traditionele zin van het woord maar een songcyclus over liefde en relaties in een voor de buitenwereld perfect harmonieus gezin.

Tekst en muziek voor 'Picture Perfect' zijn geschreven door de Amerikaanse componist Scott Evan Davis en de voorstelling is bedacht en geregisseerd door Simon Greiff.

Het echtpaar Harry en Elizabeth zijn getrouwd maar zijn beiden ongelukkig in hun relatie. Harry blijkt een verhouding te hebben met de jonge vrouw Ellie en hun biseksuele zoon Josh heeft een ingewikkelde relatie met wat later een getrouwde man blijkt te zijn. Elizabeth besluit haar man te verlaten en aan het eind van het verhaal kruisen ook de paden van Josh en Ellie elkaar.

Zoals gezegd was het de eerste presentatie van 'Picture Perfect' met alleen de songs en de voorstelling zoals die nu staat duurt ruim een uur. Af en toe was het wel lastig om het verhaal te volgen omdat nu alleen nog de songteksten het verhaal vertellen en dialogen nog helemaal ontbreken om karakters en situaties te introduceren.

De muziek van Scott Evan Davis klinkt eigentijds en fris en wordt prachtig uitgevoerd door een combo van pianist Colin Billing en celliste Sarah Bowler. 

Het openingsnummer 'Picture Perfect' is niet al te sterk maar gelukkig maakt veel van de andere muziek een hoop goed. Veel humor in de solo voor Elizabeth 'You Make Me Crazy' of 'He's Perfect' waarin Ellie de voors en tegens van een oudere minnaar bezingt. Het karakter Josh heeft een aantal prachtige songs waaronder 'More Than Just Sundays' over zijn minnaar en het ontroerende 'Dear Santa' waarin hij een brief vindt die hij ooit als kleine jongen aan de Kerstman schreef en waaruit blijkt dat ook toen al het gezin problemen had. 'There's Nothing I Can Say' is een mooi duet tussen de ouders en Josh en Ellie stralen in 'Take On The World'. En 'Walk A Little Slower' is een prachtig duet tussen de moeder en de zoon waarbij ik toch wel wat tranen moet wegpinken. Ongelooflijk mooi.

De cast van vier spelen in een soort semi gestagede setting zonder veel decor en rekwisieten. Zonder uitzondering spelen en zingen ze erg sterk en vooral Joel Harper-Jackson is een naam om in de gaten te houden. Jammer was wel dat Helen Hobson haar teksten niet kende en continu haar script nodig had. 

Met het sterke 'Cautiously Optimistic' besloot de cast de voorstelling en voorzichtig optimistisch ben ik ook over de toekomst van deze nieuwe musical. 'Picture Perfect' heeft zeker potentie en ik ben benieuwd wat het eventuele vervolg zal zijn. De showcase in het St James Theatre was ondanks het feit dat nog niet alle songs even sterk waren in ieder geval zeer de moeite waard.

Deze voorstelling zag ik 's avonds op zondag 1 juni 2014.

© foto Jamie Scott-Smith

Closer Than Ever - Jermyn Street Theatre

Op zondag stonden twee kleine producties op het programma met als eerste 'Closer Than Ever' in het kleine Jermyn Street Theatre vlakbij Piccadilly Circus. Behalve de muziek van de diverse CD's ken ik 'Closer Than Ever' eigenlijk het beste door de Nederlandse productie van jaren geleden met Henk Poort, Marjolein Keuning, Alberto ter Doest en Doris Baaten. 

'Closer Than Ever' laat zich beter omschrijven als een liedjesprogramma dan als een traditioneel geschreven musical en is het geesteskind van David Shire die de muziek en Richard Maltby die de teksten schreef.

'Closer Than Ever' vind de oorsprong in de jaren tachtig en bestaan uit liedjes die Shire en Maltby hebben geschreven geïnspireerd op mensen die zij destijds kenden en de verhalen die zij vertelden.  Hoewel iedere song een eigen verhaal heeft en van een duidelijke verhaallijn geen sprake is, is de bindende factor dat ze allemaal gaan over mensen die worstelen met problemen in hun hedendaagse volwassen leven en de keuzes die ze hierin moeten maken.

Closer Than Ever dateert uit 1989 en speelde ruim 312 voorstellingen Off-Broadway in het Cherry Lane Theatre en in 2012 vond er een revival plaats door The York Theater Company en het is die herziene versie met een aantal nieuwe nummers die de blauwdruk vormt voor toekomstige producties en nu ook in Londen te zien is.  En hoewel de musical is geschreven in de jaren tachtig van de vorige eeuw en er sinds die tijd heel veel is veranderd in het dagelijkse leven zijn de thema's die worden aangesneden in 'Closer Than Ever' nog verrassend actueel. 

Het is genieten van de prachtig gecomponeerde songs met de puntige en vaak humorvolle teksten over situaties die iedereen wel herkent bij zichzelf of uit de omgeving. Er zijn eigenlijk geen zwakke momenten in de muziek. Sterke ensemblenummers als het openingsnummer 'Doors' en de finale 'Closer Than Ever',  mooie solo's als 'What Am I Doin' en 'Life Story' en vooral veel humor in songs als 'The Bear The Tiger The Hamster And The Mole' of het ondeugende 'Miss Byrd'. 

De cast die in dit piepkleine theater staat is fantastisch en het zijn ook niet de minste namen. Graham Bickley, Sophie-Louise Dann, Arvid Larsen en Issy van Randwyck zorgen voor vocaal vuurwerk in mooie solo's, duetten en ensemblenummers.  Ze worden ondersteund door muzikaal leider en pianist Nathan Martin en A-J Brinkman op de bas die ook hun eigen moment in de schijnwerpers hebben als A-J dueteert met Issy in 'Back On Base' en Nathan de heren vocaal ondersteunt in 'Father Of Fathers'.

De originele choreografie van Kurt Stamm is voor Londen gedaan door Emily Maltby en binnen de zeer beperkte mogelijkheden van het kleine theater is het functionele decorontwerp van John Yap een blikvanger in hemelsblauw met vijf witte deuren.

Richard Maltby heeft het geheel in Londen geregisseerd en heeft de liefde voor het materiaal duidelijk gekoesterd. Het blijkt een heerlijke middag te zijn waar behalve veel humor ook ontroering wordt gevoeld als de emoties aan het eind van de voorstelling in een stroomversnelling komen in het ontroerende 'Father Of Fathers' en een prachtig duet tussen Sophie-Louise en Issy in 'It's Never That Easy/I've Been Here Before'

Deze voorstelling zag ik 's middags op zondag 1 juni 2014.

© foto Francis Loney