The 25th Annual Putnam County Spelling Bee - Donmar Warehouse

Het contrast met de laatste musical die ik in het Donmar Warehouse zag ‘Passion’ van Sondheim en deze kan bijna niet groter zijn. Twee producties aan de verste uiteinden van het musicalspectrum maar wel beiden geregisseerd door Jamie Lloyd. Een verrassende keuze voor het Donmar.

Ik ging redelijke blanco de voorstelling in met de cast CD ergens ver in het achterhoofd maar verder niet wetend wat eigenlijk te verwachten. Het script van ‘The 25th Annual Putnam County Spelling Bee’ is geschreven door Rachel Sheinkin, met muziek en teksten van William Finn (´Falsettos‘, ‘A New Brain’). De musical is gebaseerd op het toneelstuk C-R-E-P-U-S-C-U-L-E en speelde vanaf 2005 bijna drie jaar op Broadway en kreeg zes Tony Award nominaties waarvan er uiteindelijk twee werden verzilverd.

Het gegeven van de musical is simpel. Zes jonge mensen nemen deel aan de 25e editie van de plaatselijke spelwedstrijd om zich te kunnen plaatsen voor de grote nationale finale. Het geheel wordt geleid door Rona Lisa Perretti, ooit zelf winnares van de derde editie en nu een succesvol makelaar en zij is het prototype succesvolle Amerikaanse zakenvrouw die in ´Desperate Housewives´ niet zou misstaan. En schoolhoofd Douglas Panch die door een niet nader genoemd incident tijdens de twintigste editie ondanks alle therapie nooit meer de oude is geworden en soms wordt het hem ook allemaal wat teveel. De derde volwassene in het stuk is ex-crimineel Mitch Mahoney die zijn taakstraf vervult tijdens deze wedstrijd en gestoken in een enorm bijenkostuum pakjes fris aan de kandidaten moet uitdelen.

De zes kids hebben zo allemaal hun eigen problemen en onzekerheden zoals Olive Ostrovsky een meisje uit een gebroken gezin of Logainne Schwartzandgrubenniere die wel twee vaders heeft maar wordt geplaagd door een spraakgebrek. De dikke streber William Barfee die een hele eigen spellingtechniek met zijn voet heeft ontwikkeld of de onzekere Chip Tolentino die teveel last heeft van zijn puber hormonen en juist op het moment dat hij moet gaan spellen geplaagd wordt door een ongewilde erectie.

Het leuke is dat ook vier vrijwilligers uit het publiek deelnemen aan de wedstrijd. Bij het begin worden deze één voor één op het toneel geroepen en nemen wat onwennig plaats tussen de overige deelnemers. Hou er wel rekening mee dat je door Douglas Panch niet wordt gespaard ... Een onfortuinlijke dame in tijgerprint ´kwam net terug van haar safari´ en een jongeman ´was bisexueel en stond erom bekend zittend te moeten plassen´. Zij liever dan ik dacht ik nog vooral toen ze ook nog moesten deelnemen aan een choreografie. Tijdens de eerste ronde krijgen ze een redelijk makkelijk woord te spellen, de tweede ronde bijna onmogelijke woorden zodat ze uit het spel liggen. De hilariteit in de zaal was groot toen één van de deelnemers dat niet te spellen tweede woord helemaal goed had. Daar had men even niet op gerekend.

Het design van Christopher Oram is weer geweldig. Al op het moment dat je het Donmar binnenkomt wordt je in de sfeer van de musical gebracht. Het bord in de hal verwelkomt je op de jaarlijkse spelwedstrijd en kleurige vlaggetjes leiden je naar het auditorium dat voor deze gelegenheid volledig is omgedoopt tot school gymzaal compleet met basketbal net en gestoken in de kleuren blauw en geel van de Putnam Valley Middle School. De banken in de ´stalls´ zijn vervangen door felblauw gekleurde klapstoelen en klinkt harde muziek uit de speakers. Dat draagt allemaal wel bij tot de beleving van de musical.

De choreografie van Ann Yee is erg goed en verrassend waarbij sommige scènes in slow motion lijken te gaan en weer andere juist in een fast forward tempo.

De cast is prima. Steve Pemberton (o.a. The Drowsy Chaperone) speelt de getergde Douglas Panch geweldig, al zit ik me nu nog steeds af te vragen wat er op die twintigste editie is voorgevallen waardoor hij pas vijf jaar later nog enigszins labiel weer kan deelnemen. Van de deelnemers maakten op mij David Fynn als William Barfee en Iris Roberts als Logainne Schwartzandgrubenniere de meeste indruk. Erg leuk ook dat in de aanloop naar de voorstelling de acteurs zich al onder het publiek mengden en menig man het bij Rona Lisa Perreti moest ontgelden. Perreti wordt erg goed gespeeld door Katherine Kingsley.

De musical wordt overigens gespeeld zonder pauze en duurt ruim anderhalf uur.

De muziek in deze musical is prima al zijn veel van de songs te nietszeggend om op mij blijvende indruk te maken. Maar dat doet aan het genot van de voorstelling niets af. Qua diepgang hoef je in het verhaal ook niet veel te verwachten, maar zo’n soort musical is het ook niet. Absurde humor viert hoogtij en op momenten dat het verhaal wel de diepte ingaat zoals bijvoorbeeld Olive Ostrovsky die de band met haar ouders bezingt in ´The I Love You Song´ lijkt dat de spreekwoordelijke ’vreemde eend in de bijt‘. 

´Spelling Bee´ is een fantastische avond uit, verwacht niet te veel diepgang maar ik heb erg gelachen en verliet het Donmar met een brede glimlach.

© foto´s Hugo Glendinning

Wicked - Apollo Victoria Theatre

Inmiddels is ‘Wicked’ een onverwoestbare klassieker en het is steeds weer genieten van deze musical. In de eerste week dat de nieuwe cast aantrad dus een goed excuus om de voorstelling weer eens te gaan zien. En ook dit keer werd ik niet teleurgesteld. 

Had ik vorige keer de stand-by van Glinda, nu was de stand-by van Elphaba aan de beurt. Nikki Davis-Jones deed het fantastisch al was het wel minder dan de laatste keer toen Rachel Tucker speelde. Louise Dearman is een geweldig leuke wat meer volwassen Glinda die toch weer een andere draai wist te geven aan ‘Popular’. 

Blijvers Julie Legrand als Madame Morrible en Clive Carter als The Wizard waren fantastisch op dreef evenals de nieuwe Fiyero Mark Evans, erg goede zanger een iets mindere danser maar er zijn er maar weinig die daarin Adam Garcia kunnen evenaren. De nieuwe Nessarose (Zoe Rainey) en Boq (Ben Stott) waren goed maar niet erg bijzonder.

Cirque Du Soleil’s Totem - Royal Albert Hall

Weinig vroege matinees op vrijdag in Londen dus daarom een bezoek gepland aan ‘Totem’ de nieuwe voorstelling van Cirque Du Soleil. 

Mooie middag gehad vooral door de prachtige entourage van de Albert Hall die ondanks de grandeur toch ontzettend intiem overkomt, vooral als de voorstelling ‘in the round’ wordt gespeeld.

Knappe adembenemende stunts van de artiesten. Mooi decor en prachtige belichting evenals de kostuums en make-up waarop niets valt aan te merken. Jammer alleen dat de rode draad die door deze voorstelling loopt mij grotendeels is ontgaan en niet consequent en duidelijk in het verhaal verwerkt is.

© foto Cirque Du Soleil

Love Story - Duchess Theatre

Eind november zag ik één van de eerste voorstellingen van ‘Love Story’ op West End en dit keer een van de laatste want ‘Love Story’ speelde op 26 februari de allerlaatste performance. 

Ook dit keer was het volop genieten van de hoofdrolspelers Michael Xavier en Emma Williams. Prachtig spel in dit kleine intieme theater van een fantastische originele musical met geweldige muziek van Howard Goodall. 

‘Love Story’ mag dan al wel weer theatergeschiedenis zijn, ik ben ontzettend blij dat ik twee voorstellingen heb kunnen zien. Jammer dat het al gestopt is want deze musical verdient zoveel meer. Gelukkig is er de CD om van na te genieten.

© foto's Manuel Harlan

Daniel Boys In Concert - Trafalgar Studios 2

In theorie zou het moeten lukken … Maar doordat ‘Love Story’ te laat begon en ook nog eens langer duurde dan gepland was het wel even haasten om over de drukke Strand op tijd helemaal aan de andere kant bij Trafalgar Square te zijn. Op de valreep nam ik mijn plaats in in Trafalgar Studios 2 om getuige te zijn van een erg leuk concert van Daniel Boys zij het iets te kort met een leuke mix van songs uit musicals en songs van zijn debuut CD. Extra bonus was wel dat ook Rebecca Lock optrad met Sondheim’s ‘Broadway Baby’ en in duet met Boys in ‘Too Much In Love Too Care’ uit Lloyd Webber’s ‘Sunset Boulevard’.

War Horse - New London Theatre

Al eerder schreef ik een uitgebreid verslag van War Horse maar ook dit herbezoek sterkt mij in de mening dat dit een meer dan geweldig theaterstuk is dat niet voor niets zo heel succesvol blijkt. 

Totaaltheater in de meest pure vorm waarbij magie de werkelijkheid overstijgt. Als je in Londen bent is dit eigenlijk verplichte kost. Wil je meer weten staat elders in dit blog een verslag te lezen.

© foto Brinkhoff/Mögenburg

Frankenstein - Olivier - National Theatre

Nick Dear schreef voor het National Theatre een adaptie van ´Frankenstein´ het wereldberoemde werk van Mary Shelly. Niemand minder dan Danny Boyle regisseerde. Naast zijn werk voor theater is hij bekend van films als ´Trainspotting´ en ´Slumdog Millionnaire´.

Mijn kaartje had ik al een tijd terug geboekt. Gelukkig maar want deze voorstelling is één van de snelst verkopende ooit en ook voor de verlenging tot en met 2 mei is er geen kaart meer te krijgen. Het National Theatre verkoopt wel ´day seats´ maar de rijen zullen lang zijn. Als je de kans krijgt om deze produktie te gaan zien vooral doen ! ´Frankenstein´ is overigens ook onderdeel van National Theatre Live en wordt op 17 en 24 maart 2011 door diverse bioscopen wereldwijd live vertoond.

Verwachtingsvol neem ik mijn plaats in de stalls in om ruim twee uur later bijna verdoofd de zaal weer te verlaten. Wat in de tussentijd is gebeurd laat zich moeilijk omschrijven.

Het auditorium van het Olivier, de grootste zaal van het National, wordt gedomineerd door een enorme 100 jaar oude klok die met tussenpozen geluid wordt en zorgt voor een onheilspellende sfeer. Een groot spiegelend vlak strekt zich hoog boven het ronde ronddraaiende podium uit waarin duizenden gloeilampen in alle soorten en maten zitten verwerkt. En op het podium staat een ronde doorzichtige vorm waarin zich ‘iets’ beweegt.  De muziek bij Frankenstein is gemaakt door Underworld en laat zich moeilijk omschrijven. Geen afgeronde muzikale nummers maar sfeerbepalende elektronische dan weer symfonische geluiden. Soms hard en overheersend, dan weer zacht en subtiel.

In de hoofdrollen voor Frankenstein alterneren Benedict Cumberbatch en Jonny Lee Miller die afwisselend de rollen van The Creature en Victor Frankenstein spelen. Tijdens mijn voorstelling speelde Cumberbatch The Creature en Miller de rol van zijn schepper Frankenstein.

Als de zaallichten doven maakt het publiek als het ware de geboorte van The Creature mee. Naakt, kwetsbaar, blind en doof levert Cumberbatch een enorme prestatie die zonder iets te zeggen het publiek meeneemt in zijn eerste ervaringen op deze wereld. De felheid van de zon als hij voor het eerst zijn ogen opent, de geluiden van de mechanische wereld die hem nog onbekend zijn. De sensatie van regen op een naakte huid of hoe koud de sneeuw aanvoelt. Als The Creature zijn ogen opent ontsteken de duizenden gloeilampen en verblinden het publiek en voel je net als The Creature voor het eerst de warmte van de zon. En zijn eerste confrontatie met de mens als hij zijn schepper Frankenstein onder ogen komt die in afschuw wegrent als duidelijk is wat een afzichtelijk wezen hij heeft gecreëerd.Tijdens de eerste twintig minuten denk ik eerlijk gezegd soms dat het wel heel erg avant gardistisch is en ik voel me een beetje ‘unheimisch’. Toch ben ik gegrepen en ben ik benieuwd naar de loop van het verhaal.

We zien The Creature in zijn eerste ontmoetingen met de mensheid en hoe hij een vertrouweling en leermeester vind in de oude blinde man De Lacey die hem leert spreken en lezen. De Lacey dringt erop aan zijn zoon Felix en schoondochter Agatha eindelijk eens te ontmoeten. Als zij The Creature onder ogen komen reageren ze vol afschuw.

The Creature zweert wraak aan zijn schepper Frankenstein. De gruwelijke gebeurtenissen volgen zich al snel in een draaikolk van emoties op. De gang van het verhaal wordt hierbij geholpen door de technische mogelijkheden van het Olivier waarbij het huis van de familie Frankenstein even snel verschijnt als weer verdwijnt om plaats te maken voor het laboratorium van Frankenstein waar hij in het geheim werkt aan een oogverblindend mooie vrouwelijke versie een belofte die hij heeft gedaan aan The Creature.

Het verhaal is gruwelijk, beklemmend en weerzinwekkend. En ontwikkelt zich tot een climax na de bruiloft van Frankenstein en zijn verloofde Elizabeth als The Creature verschijnt en in een bloedstollende scène het verhaal tot een einde komt.

´Frankenstein´ is zo’n voorstelling die je nooit meer vergeet. Je wordt meegesleept in de gedachten van The Creature maar je begrijpt ook hoe hij komt tot zijn uiteindelijke daden hoe gruwelijk die ook mogen zijn.

´Frankenstein´ heeft een leeftijdsgrens van minimaal 15 jaar. Begrijpelijk gezien het (functionele) naakt in de voorstelling maar ook omdat het verhaal zo wreed en confronterend is.

Een fenomenaal mooie voorstelling die je aan het denken zet en die ook veel van het publiek eist. Ondanks het heldere duidelijke script van Nick Dear zijn de regiekeuzes die Danny Boyle heeft gemaakt niet altijd even helder maar wel uitdagend en pas later vallen de stukjes in elkaar en creëren een voor de toeschouwer samenhangend geheel.

´Frankenstein´ is geen ´mooie´ voorstelling. Het is ruw en confronterend, een voorstelling die je vooral voelt en die je heel erg aan het nadenken zet.

Love Never Dies - Adelphi Theatre

Dankzij de actie Get Into London Theatre twee voorstellingen geboekt van een grote favoriet van mij. Prachtplaatsen op rij E in de stalls. Van tevoren wist ik dat Ramin Karimloo de voorstelling van donderdag niet zou spelen dus ik was enigszins teleurgesteld toen ook op woensdag de naam van Tam Mutu op het castbord stond.

Niettemin heb ik weer enorm genoten, ook van Tam Mutu als Phantom. Ik heb werkelijk weer met open mond naar Sierra Boggess zitten kijken en luisteren. Wat een genot om haar zo gedreven te zien spelen en zingen. En fijn om haar nog te kunnen zien voor ze weer naar New York vertrekt. 

Maandag begint de nieuwe cast aan een nieuw hoofdstuk van ’Love Never Dies’ en ik ben erg blij dat ik de originele cast zo vaak heb mogen zien. Sierra Boggess, Joseph Millson, Summer Strallen, Jamie Reid-Quarrell en Niamh Perry zal ik wel missen de eerstvolgende keer.

© foto Really Useful Group

The Children’s Hour - Comedy Theatre

Adembenemend mooi gespeeld toneelstuk dat zich afspeelt op een private school in het Amerika van de jaren dertig. Geschreven door Lillian Hellman in 1934 met een voor die tijd revolutionair gegeven en lange tijd omstreden en verbannen.

Een intrigerend stuk over hoe een kleine leugen tot hele grote gevolgen kan leiden. Ik heb stil ademloos zitten kijken en heb vanuit het publiek werkelijk niets meer gehoord dan die donderende ovatie bij het slot. 

Met echt prachtige hoofdrollen van Keira Knightley als Karen Wright en Elisabeth Moss als Martha Dobie. Verder prachtige rollen van Carol Kane als Mrs Lily Montar en Ellen Burstyn als Mrs Amelia Tilford en Bryony Hannah als de manipulatieve Mary Tilford. Een absolute aanrader !

© foto Johan Persson

The Wizard Of Oz - London Palladium

De belangrijkste reden voor mijn reisje naar Londen dit keer waren de eerste previews van de nieuwe produktie van ‘The Wizard Of Oz’. Als trouw kijker naar de BBC serie was ik erg benieuwd naar Dorothy winnares Danielle Hope wiens versie van ‘Over The Rainbow’ ook nog een andere persoonlijke en emotionele lading heeft. Toen ik naar het theater liep besefte ik eigenlijk dat ik die song weer voor het eerst ging horen na de crematieplechtigheid van mijn moeder in juli 2010. Een beetje in gedachten verzonken liep ik, na een koffie bij de Starbucks om de hoek, bijna Lloyd Webber nog omver die net uit de taxi stapte en richting artiestenuitgang liep.

Het Palladium is prachtig opgeknapt en gerenoveerd. Middels een keurig briefje in het programmaboek werd het publiek geëxcuseerd voor het feit dat de nieuwe Val Parnell foyer en sommige andere faciliteiten nog niet geheel gereed waren.  Erg netjes natuurlijk maar niet heel belangrijk, tenslotte was ik al lang blij dat de eerste preview niet net als bij ‘Love Never Dies’ gecancelled was. Verwachtingsvol loop ik het theater binnen.

Zo’n nieuwe produktie is altijd spannend en vanaf mijn plaatsje op rij F had ik perfect zicht op het toneel. Verder naar voren gezeten zou het zicht wel eens belemmerd kunnen worden omdat het toneel bij deze productie ontzettend hoog is. Rij A is waarschijnlijk niet voor niets verwijderd.

Voor de voorstelling kwam de regisseur Jeremy Sams nog even het toneel op om zich op voorhand al te verontschuldigen voor dingen die eventueel mis konden gaan in deze technisch gecompliceerde musical. Maar behalve een Toto die soms niet helemaal meewerkte, en de exit van The Wizard en de smeltscène van de Wicked Witch Of The West die niet helemaal volgens plan verliepen, was het eigenlijk een vlekkeloze eerste preview.

Voor de musical gebaseerd op de overbekende MGM film uit 1939 met Judy Garland is de muziek van Harold Arlen grotendeels overeind gebleven en componeerde Lloyd Webber een aantal nieuwe nummers. Het is daarbij wel jammer dat in dat proces ‘The Jitterbug’ dat in diverse andere theaterversies wel te zien is gesneuveld. Daarentegen is ‘Hail Hail The Witch Is Dead’ dat uit de originele filmversie is verwijderd in deze nieuwe theaterversie in ere hersteld.

Andrew Lloyd Webber werkte voor ‘The Wizard Of Oz’ sinds tijden opnieuw samen met zijn oude tekstschrijver de meesterlijke Tim Rice die de nieuw gecomponeerde songs van briljante teksten voorzag.

De eerste nieuwe song is ‘Nobody Understands Me’ dat na de ouverture de opening van de show is en de diverse personages in Kansas introduceert. We maken kennis met Dorothy Gale en haar hondje Toto, haar oom Henry en tante Em en de knechten op de boerderij Hickory, Hunk en Zeke. Het is zeker geen typisch Lloyd Webber nummer en is eigenlijk te fragmentarisch en te lastig in het gehoor liggend om direct indruk te maken. Geen al te sterke opening van de musical.

‘The Wonders Of The World’ is de eerste grote solo voor Professor Marvel en is een geweldige introductie van Michael Crawford die door het publiek met groot applaus wordt begroet. Het klinkt wel erg vertrouwd en bekend en na een tijdje peinzen wist ik dat dit nummer me erg sterk denken aan ‘Perspective’ uit ‘The Woman In White’.

Ook nieuw in de musical is een gedeelte van de muziek in het instrumentale ‘The Twister’ en Lloyd Webber herschreef gedeeltes van de oorspronkelijke achtergrondmuziek uit de film die werd gecomponeerd door Hebert Stothart. ‘Bring Me The Broomstick’ gezongen door The Wizard als finale van Acte I is ook een nieuwe song. 

Bijzonder indrukwekkend en ook eigenlijk a-typisch voor Lloyd Webber is ‘The Witch’s Song’ gezongen door de Wicked Witch Of The West een groots nummer aan het begin van Acte II waarmee Hannah Waddingham flink kan uitpakken.

‘As Good As Home’ is het laatste nieuwe nummer dat voor deze theaterversie werd gecomponeerd en speelt zich af in een van de laatste scènes en wordt gezongen door Dorothy en de rest van de cast. Prachtig ontroerend en één van die typische nummers die direct impact hebben en die je niet eenvoudig uit je systeem krijgt. Een meer dan waardige afsluiting van de musical.

Voor het design van ‘The Wizard Of Oz’ is hetzelfde team aangetrokken als voor ‘The Sound Of Music’, met Robert Jones als ontwerper van de set en de kostuums, Arlene Phillips als choreograaf en Hugh Vanstone als lichtontwerper. En ook in deze musical wordt weer veel gebruik gemaakt van ingenieuze projecties van de hand van Jon Driscoll die onder andere ook meewerkte aan ‘Love Never Dies’. Soms zijn ze iets te lang bijvoorbeeld in de transities naar Oz en weer terug naar Kansas. Maar fenomenaal mooi is bijvoorbeeld het moment dat de landing naar Oz wordt ingezet en de bossen in het begin van Acte II.

De scènes die zich afspelen in Kansas zijn vormgegeven in subtiel sepia en dat levert echt prachtige plaatjes op. Zowel kostuums, decorstukken en belichting dragen bij aan het gevoel dat je naar een oude zwart-wit film zit te kijken. De scenes in Oz daarentegen zijn in ‘amazing technicolour’ al kon dat naar mijn gevoel wel eens wat minder heftig. Als de Teletubbies ineens zouden zijn op komen lopen was ik niet eens verbaasd geweest. Maar oké het is natuurlijk eerst en vooral een familiemusical.

Er wordt dankbaar gebruik gemaakt van de technische mogelijkheden die de draaischijf in het Palladium biedt om scènes en decorstukken even gemakkelijk te laten verdwijnen en in een andere setting weer te doen verschijnen. De kostuums zijn allemaal prachtig en iedere bevolkingsgroep van Oz is gestoken in een ander kleurschema. Het levert allemaal erg mooie plaatjes op. Speciale vermelding verdient toch wel de Lullabye League in Munchkin Land die vertolkt worden door drie kleine meisjes van een jaar of zes. Te schattig.

Hoofdrolspeelster Danielle Hope geeft Dorothy perfect gestalte. Eigenlijk té. Het zou de geloofwaardigheid van haar karakter helpen als het wat menselijker en minder gepolijst was. Maar haar West End debuut moet een enorme ervaring voor haar zijn. Tijdens de voorstelling was niets aan haar te merken, maar bij het in ontvangst nemen van het applaus tijdens de eerste preview leek ze bijna totaal uitgeput. Tijdens de tweede preview leek ze gelukkig al wat meer op haar gemak en het is te hopen dat naarmate haar speelperiode vordert ze wat meer relaxed in de huid van Dorothy kruipt. Overigens zat Sophie Evans, de alternate Dorothy een rij achter me met een deel van de creatives.

West End veteraan Michael Crawford speelt diverse rollen waarvan Professor Marvel en The Wizard Of Oz de grootste zijn, maar hij geeft daarnaast ook nog gestalte aan de portier en de gids in Oz. Crawford is inmiddels 69 en dat is, de eerlijkheid gebiedt het te zeggen, wel wat te merken. Leek hij bij ‘The Woman In White’ zo’n jaar of zes geleden nog in topvorm, nu is duidelijk te merken dat de jaren wel gaan tellen.

In ‘The Wonders Of The World’ hoeft hij door de voortkabbelende en vertellende structuur van het nummer vocaal niet uit te pakken en bij het enige nummer waarin dat wel van hem verlangd wordt, is hij als Wizard niet fysiek in beeld. Het zou best kunnen dat dit op band staat, waarbij ik niet zeg dat dat ook zo is uiteraard. Maar het blijft een feest om Crawford in een nieuwe rol te zien en hij speelt met verve en veel humor.

Emily Tierney speelt Glinda en haar entree in de musical is geweldig mooi vormgegeven en zorgde voor een spontaan applaus vanuit het publiek. Tierney zingt en acteert zeer verdienstelijk maar haar rol is toch een stuk minder interessant dan die van Hannah Waddingham die de dubbelrol van Miss Gulch en Wicked Witch Of The West speelt.

Waddingham is compleet onherkenbaar door de make-up en deed me heel sterk denken aan Bette Midler in de film ‘Hocus Pocus’.  Haar grote solo in Acte II speelt zich af in een indrukwekkend prachtig vormgegeven kasteel en zou qua staging en choreografie zo in ‘Tanz Der Vampire’ kunnen passen. ‘The Witch’s Song’ is een echte showstopper en zorgt in twee reprises voor groots vocaal vuurwerk.

Van het drietal met wie Dorothy de avonturen beleefd in Oz is Paul Keating als Scarecrow absoluut de sterkste vertolker, waarbij ik overigens niets wil afdoen aan de prima prestaties van David Ganly als Lion en Edward Baker Duly als Tin Man.

‘The Wizard Of Oz’ is zeer zeker een aanrader. Een prachtig ontworpen produktie met eersteklas performances, mooie sets, kostuums en projecties, vol vuur en vliegende heksen. 

Acte I komt wat langzaam op gang en is soms wat langdradig maar dat wordt meer dan goed gemaakt in Acte II waarbij alles in een stroomversnelling lijkt te komen en ook qua sfeer een stuk grimmiger en volwassener is.

‘As Good As Home’ is een prachtige en ontroerende scène en als Dorothy weer in Kansas ontwaakt te midden van haar familie en vrienden lijkt het allemaal maar een droom te zijn geweest. Of toch niet …. ?

Deze voorstelling zag ik ´s avonds op maandag 7 en dinsdag 8 februari 2011.

© foto´s Keith Pattison