Toen in oktober het bericht kwam dat ‘Love Never Dies’ precies in de week dat ik in Londen zou zijn voor een aantal dagen te sluiten en in diezelfde week opnieuw in een vernieuwde versie zou openen was de keuze niet moeilijk. Het programma omgegooid en kaarten geboekt voor de vrijdagavond en de zaterdag matinee.
Met een bijna net zo spannend gevoel als tijdens de eerste previews sta je dan in het Adelphi en bij binnenkomst in het auditorium en met een eerste blik op het voordoek is de eerste verandering al duidelijk. Het beeld van het masker van Christine heeft plaatsgemaakt voor een projectie van de Parijse Opera. Erg benieuwd neem ik plaats op rij D in het midden.
De voorstellingen die ik zag werden gedirigeerd door Charles David Abell en terwijl de zaallichten doven vullen de eerste klanken de zaal. De nieuwe korte ouverture doet me nog het meest denken aan de muziek op het moment als de kroonluchter in het origineel op het toneel stort. Voor onze ogen vliegt de Parijse Opera in brand en metershoge krantenkoppen in projecties die het voordoek vullen melden dat de mysterieuze gemaskerde figuur waarschijnlijk omgekomen is…
De volgende scène is in de eerste versie de scène in ‘The Aerie’ al is nu nog niet duidelijk waar de plaats van handeling is en werkt in deze nieuwe proloog eerder als droom. Christine komt oplopen in de bekende gouden jurk en als de muziek aanzwelt komt de Phantom uit de toneelvloer omhoog. ‘Till I Hear You Sing’ wordt ingezet. Een ovationeel applaus volgt en de toon is gezet.
Gelukkig is ‘The Coney Island Waltz’ niet gesneuveld maar is wel drastisch veranderd. Terwijl de eerste klanken klinken komt Madame Giry vanaf het achtertoneel naar voren gelopen en langzaam vult het toneel zich met de karakters uit Phantasma. ‘The Coney Island Waltz’ is niet langer instrumentaal maar nu voor een groot deel gezongen. Enorm indrukwekkend.
Einde proloog en terwijl er een nieuwe projectie is van een oceaanstomer vullen krantenkoppen het voordoek en is duidelijk dat we op Coney Island New York zijn. Wat volgt is een grootste showscène ‘Only For You’ waarin Meg Giry wordt geïntroduceerd als The Oh La La Girl, die overigens nu haar shownummers zingt in een licht Frans accent. Na het optreden van Meg vertelt Madame Giry dat Christine Daaé door Oscar Hammerstein is uitgenodigd om op te treden in zijn nieuw te openen Manhatten Opera House.
De scene op Pier 69 is grotendeels hetzelfde al zijn Christine en Raoul nu onder de impressie dat de karakters Fleck, Gangle en Squelch zijn ingehuurd door Hammerstein door hen aangeduid als Mr H. In ‘The Journey to Coney Island’ wordt duidelijk dat de reis niet leidt naar Manhatten maar naar Coney Island.
De hotelscènes met ‘Look With Your Heart’, ‘Beneath A Moonless Sky’ en ‘Once Upon Another Time’ zijn op wat kleine veranderingen na grotendeels hetzelfde. De Phantom is in deze vernieuwde versie echter duidelijk op een dreigende manier geobsedeerd door Christine en chanteert haar met het welzijn van Gustave om nog eenmaal zijn muziek te zingen. Christine kan niet anders dan toegeven.
‘Beautiful’ en ‘The Beauty Underneath’ zijn onveranderd al zijn nu ook de drie freaks continu op het toneel aanwezig. Als Christine aan de Phantom toegeeft dat Gustave inderdaad zijn zoon is, beveelt hij haar dat Gustave dat nooit te weten mag komen. Aan het einde van Acte I zit nu ook een prachtige reprise van ‘Till I Hear You Sing’ maar nu als duet tussen de Phantom en Christine.
De laatste scène in Acte I eindigt nog steeds met Madame Giry die nu met een dreigende ingehouden woede speelt. Werkt veel beter dan de originele scène mede geholpen door een veranderde bijna nachtmerrie-achtige belichting.
Het is overigens opvallend dat meer muziek uit de originele ‘The Phantom Of The Opera’ nu in ‘Love Never Dies’ te horen is. Niet altijd op de voorgrond aanwezig maar soms als underscore soms als een nieuwe melodielijn. Zo hoor je bijvoorbeeld nu de melodie van de originele titelsong, en ook ‘Angel Of Music’ en ‘Stranger Than You Dreamt It’. Bovendien valt op dat sommige arrangementen zijn veranderd zoals ‘Till I Hear You Sing’ en de reprise van ‘Devil Take The Hindmost’.
Andrew Lloyd Webber is bij deze eerste van de nieuwe versie aanwezig en was al gespot net voor de voorstelling begon. Als hij na de pauze opnieuw binnenkomt wordt hij begroet met een enthousiaste staande ovatie van het publiek. Ook Bill Kenwright die verantwoordelijk is voor de nieuwe versie is aanwezig. Overigens is het opvallend dat zowel hij als Charles Hart die de nieuwe teksten schreef helemaal niet in de credits van het nieuwe programmaboek staan.
‘Why Does She Love Me?’ is onveranderd al is de toon en intentie waarmee Raoul het nummer zingt duidelijk heftiger. Ook de vervolgscène in de bar met Meg is anders van toon en toont al duidelijk de karakterverandering die Meg doormaakt. Haar oorspronkelijke enthousiasme om haar jeugdvriendin Christine terug te zien, maakt al snel plaats voor hele andere gevoelens.
‘Heaven By The Sea’ is in deze versie helemaal geschrapt en de strandscène is nu alleen in Phantasma waar Fleck, Gangle en Squelch de act van Meg Giry introduceren. In ‘Bathing Beauty’ zijn naast de vrouwelijke ‘bathing beauties’ nu ook een groot deel van het mannen ensemble in de scène te zien en te horen.
De scène in Christine’s kleedkamer voor haar optreden is meer duister waarbij het licht dimt en de lampjes rondom haar spiegel beginnen te flikkeren op het moment dat de Phantom links op het toneel vanuit de toneelvloer omhoog komt.
In Acte II is overigens minder veranderd dan in Acte I. De slotscène is in wezen nog hetzelfde maar na het moment dat Meg Christine neergeschoten heeft, beveelt de Phantom haar en haar moeder te verdwijnen.
In haar laatste momenten breekt Christine haar belofte aan de Phantom en vertelt aan Gustave dat hij zijn werkelijke vader is. Gustave rent in afschuw weg. Christine sterft in de armen na een laatste kus van de Phantom en hij vouwt na haar dood zijn ring in haar handen. De Phantom breekt en is overmand door verdriet. Even later verschijnen Raoul en Gustave en neemt de Phantom wat afstand zodat Raoul afscheid kan nemen van zijn Christine. Raoul fluistert Gustave wat toe en de jongen loopt naar zijn werkelijke vader toe en omarmt hem. Doek.
Ik heb altijd kritische kanttekeningen bij ‘Love Never Dies’ geplaatst. Ondanks het vele moois wat deze voorstelling te bieden heeft bleef een onbevredigend gevoel waar ik niet precies de vinger op kon leggen. Die plooien zijn nu gladgestreken door Bill Kenwright en tekstschrijver Charles Hart. De voorstelling klopt nu in alle opzichten. De link met de originele Phantom is duidelijker aanwezig. En hoewel de Phantom in deze versie wat menselijker is is zijn obsessie voor Christine en vooral haar stem duidelijker aanwezig. Een karakter waarbij maar iets kleins hoeft te gebeuren om dat te doen omslaan naar de moordende maniak die hij in het origineel was.
De tekstveranderingen in het origineel van Glenn Slater zijn miniem en hier en daar heeft Charles Hart nieuwe teksten toegevoegd zoals bijvoorbeeld in de scène waarin Meg haar vriendschap met Christine bezingt en teksten in de nieuwe ‘Coney Island Waltz’.
Al met al zijn de doorgevoerde veranderingen zeer geslaagd en is deze vernieuwde ‘Love Never Dies’ bijna perfect en verplichte kost bij een bezoek aan Londen.
© foto's Really Useful Group
