End Of The Rainbow - Trafalgar Studio 1

Eerlijk gezegd was de met korting geboekte kaart voor ‘End Of The Rainbow’ onder het motto van misschien ook leuk om gezien te hebben. Tracie Bennett kende ik van haar rollen in ‘Hairspray’ en ‘La Cage Aux Folles’. En nu dus een grote hoofdrol in het toneelstuk van Peter Quilter over de legende Judy Garland. Toen ik op dinsdag, de dag na de première, in Caffè Nero stond en de voorpagina van The Times kopte A Star Is Born boven een grote foto van Bennett als Garland was mijn interesse toch wel gewekt.

‘End Of The Rainbow’ concentreert zich op de laatste levensfase van Judy waarbij ze in januari 1969 voor 6 weken gecontracteerd is in de Londense Talk Of The Town in een poging haar carrière nieuw leven in te blazen en ze met haar vijfde verloofde en tevens manager Mickey Deans intrek neemt een chique hotel. Daar ontmoet ze ook haar Engelse vriend en pianist en muzikaal leider Anthony weer.

Garland lijkt haar verslaving aan drank en pillen enigszins te boven zijn gekomen maar onder de druk van de aanstaande optredens vervalt ze weer in haar oude gewoontes. De scènes waarin ze smeekt om drank en pillen en de gevolgen daarvan zijn hartverscheurend. Maar gelukkig zit er ook genoeg zwartgallige humor in dit stuk. De scène waarbij ze per abuis de pillen bedoeld voor de cocker spaniel van Anthony slikt is hilarisch leuk, evenals het interview wat ze onder invloed live geeft op de BBC radio.

Maar bovenal krijg je de enorme tragiek van Judy Garland mee en in dit stuk is ze verscheurd door de gevoelens voor haar verloofde en de oprechte vriendschap van haar homosexuele vriend. De scène waarin hij Garland van make up voorziet op een moment dat ze dat zelf niet kan of wil is ontroerend en het moment waarbij hij Garland een uitweg naar Brighton biedt om alles achter zich te laten is een keerpunt vooral op het moment dat Garland niet voor die optie kiest en in de zomer van datzelfde jaar pas 47 jaar oud komt te overlijden.

Tracie Bennett speelt Judy Garland niet, ze is deze grote diva. Met dit soort rollen kom je er niet mee weg om er niet voor de volle 1000% voor te gaan. Haar energieke kracht en inzet is tomeloos. En ook qua spreek- en zangstem komt ze erg dicht bij de echte Garland. Bennett schakelt schijnbaar moeiteloos tussen een hele caleidoscoop aan emoties. Je houdt van haar en je haat haar, je lacht en huilt met haar.

Het stuk speelt zich af in een bijna kitscherige hotelkamer prachtig ontworpen door William Dudley. Bij de scènes in de Talk Of The Town opent het achtertoneel en zien we de band. Door het contrast werken deze showscènes als een soort droom en veel bekende nummers komen voorbij als ‘The Trolley Song’ ‘Just In Time’‘The Man That Got Away’ en ‘Somewhere Over The Rainbow’.

Tracie Bennett is de ster van de voorstelling maar vlak ook de overige hoofdrollen niet uit : Hilton McRae als Anthony is erg goed in zijn spel en in zijn cynische en onderkoelde humor. Stephen Hagan zet Mickey niet neer als de harde zakenman maar als iemand die oprecht van Judy lijkt te houden en ook slachtoffer is van de omstandigheden. Robin Browne speelt de overige rollen als de radio interviewer en de portier.

Bij het slotapplaus stond het publiek als één op en kreeg Tracie Bennett een donderende enthousiaste ovatie en zo ontzettend terecht ! Deze productie kreeg bijna alleen vijf sterren recensies en daar kun je het alleen maar enorm mee eens zijn.
© foto's Robert Day / Carol Rosegg