‘Victor Victorious!’ scanderen de metroposters in dit 25-jarige jubileumjaar van ‘Les Misérables’ en kleine Cosette staart je nog steeds aan. Onwillekeurig gaan mijn gedachten toch terug naar eind 1985 toen ik in Londen was en geïntrigeerd stond te staren naar dat beeld boven de ingang van het Palace Theatre. Ik kende de muziek al van de LP die ik voor een klein fortuin had aangeschaft en ik kan me nog goed herinneren dat we bij de box office stonden en stonden te dubben : gaan we wel of niet. Eeuwige spijt natuurlijk dat we toen besloten om toch maar niet te gaan.
Inmiddels zijn we 25 jaar verder en is het beeld van Cosette een wereldwijd bekend handelsmerk en is de voorstelling die ik al vele malen zag voor eeuwig geëtst in mijn geheugen. De tijd vliegt en met het ‘10th Anniversary Concert’ in de Royal Albert Hall eigenlijk nog vers in het geheugen is het moeilijk te geloven dat we alweer 15 jaar verder zijn.
Het weekend van 2 en 3 oktober 2010 zou in het teken staan van dit 25-jarig jubileum en dan hoef je, ondanks het feit dat jeugdig enthousiasme inmiddels heeft plaats gemaakt voor volwassen gereserveerdheid, er eigenlijk nauwelijks over na te denken. Ik ga !
De site van de Delfont Mackintosh Theatres biedt voor een kleine £ 300 zelfs een ‘Total Mizery’ pakket aan. Ja dat doen we ook maar, maar wel zelf gereserveerd en zelf de plaatsen uitgekozen. Zaterdagochtend de originele productie in het vertrouwde Queens Theatre aan Shaftesbury Avenue, ‘s middags de matinee van de nieuwe tourversie in het Barbican Centre en op zondagavond één van de 25th Anniversary concerten in de O2 Arena.
Nog onder de indruk van alle ‘miserabele’ indrukken op de zaterdag trokken we al bijtijds naar de O2 Arena. Ik was er nog nooit geweest maar het oude Millenium Dôme is een erg mooi opgezet complex met enorm veel faciliteiten. Toen de voorverkoop begon heb ik zitten puzzelen en uiteindelijk toch een mooi kaartje bemachtigd. Hoe het zicht zou zijn op de avond zelf is dan maar afwachten maar toen ik de arena binnenkwam bleek het een geweldige plaats te zijn. Op rij 5 in de eerste ring net ter hoogte van het toneel. Ik zat dichtbij genoeg voor alle gezichtsuitdrukkingen en als ik een blik naar links wierp bovendien een mooi zicht op de enorme zaal gevuld met 20.000 andere liefhebbers.
En terwijl de zaal langzaam volstroomt begint op de enorme LED schermen een beknopte film over de geschiedenis van ‘Les Misérables’ en terwijl het in beeld verschijnen van Susan Boyle voor wat hilariteit in de zaal zorgt is het dan nog maar 5 minuten tot de aanvang van het concert.
Het publiek is een dwarsdoorsnede van de bevolking in alle leeftijden, rangen en standen, de fervente fans zijn uitgedost in ‘Les Mis’ t-shirts, maar het merendeel bestaat toch uit regulier theaterpubliek, mensen die van over de hele wereld naar Londen zijn gereisd om deelgenoot te zijn van dit stukje theatergeschiedenis.
En terwijl de eerste bekende klanken in een vol perfect geluid de immense arena vullen krijg ik kippenvel en tranen. Wat kan er in 15 jaar toch veel gebeuren en wat kan een mensenleven toch veranderen en denk heel bewust aan m’n lieve ouders die bij het Royal Albert Hall concert nog in leven waren. Mijn vader overleed al in 1998, mijn moeder pas afgelopen zomer.
Net als in de Royal Albert Hall is ook dit concert half gestaged met de cast in de originele kostuums van Andreane Neofitou. Het toneel is enorm groot en gecomplementeerd met de drie enorme en kraakheldere LED schermen en decorelementen worden de diverse locaties uit het verhaal verbeeld. Het decor- en lichtontwerp is van Matt Kinley en Paule Constable die ook verantwoordelijk waren voor de nieuwe ‘25th Anniversary’ versie en er worden in de projecties ook veelvuldig elementen uit die productie vertoond.
De hoofdpersoon Jean Valjean wordt vertolkt door Alfie Boe. Ik kende deze zanger eerlijk gezegd alleen van naam maar hij zet een geweldige prestatie neer. Vocaal lijkt het hem allemaal geen enkele moeite te kosten en hij zet zijn songs met een prachtige volle stem op een bijna klassieke manier neer. En als je denkt de ultieme ‘Bring Him Home’ gehoord te hebben is dat bijna niets in vergelijking met Boe’s vertolking. Na dit nummer stopt de show letterlijk met een minutenlang durende staande ovatie.
Javert wordt vertolkt door Amerikaan Norm Lewis die normaal gesproken in het Queens staat. Ook een feilloze prestatie. En het is fijn om te zien dat alle rollen door zwaargewichten worden bezet. Ramin Karimloo als Enjolras. Lea Salonga die in de Royal Albert Hall nog als Eponine op het podium stond speelt nu Fantine. Haar grote solo ‘I Dreamed A Dream’ is fenomenaal. En ook Jenny Galloway als Madame Thénardier was er 15 jaar geleden ook al bij. Erg benieuwd was ik naar Matt Lucas als Monsieur Thénardier. Lucas acteert als de beste al blinkt er soms wat ‘Little Britain’ door zijn performance heen en hij zingt bovendien érg goed. Oorspronkelijk zou Cosette vertolkt worden door Camilla Kerslake maar naar verluid door stemproblemen heeft zij de rol moeten teruggeven en stond Katie Hall, de Cosette uit de nieuwe versie op de planken. Samantha Barks die normaal gesproken in het Queens staat vertolkte Eponine geweldig mooi. Marius werd vertolkt door Nick Jonas. Nu volg ik de hedendaagse muziek totaal niet maar hij schijnt bekend te zijn van een muziekgroep met zijn broers. Aan de ene kant is het jammer dat ze geen echte zanger als Marius hebben gecast maar aan de andere kant snap ik deze keuze wel om ook een jonger publiek te trekken. Geen geweldige zanger maar toch wist hij met zijn performance als onzekere schuchtere student veel sympathie op te wekken.
Versteld sta ik van de bezetting van de kleinere rollen met louter West End hoofdrolspelers als Peter Polycarpou, Hadley Fraser, Gina Beck, Jon Lee, John Owen Jones, Jon Robyns, Keith Burns, Earl Carpenter ... de lijst is eindeloos.
Drie uur lang zit je met bijna ingehouden adem te kijken naar een overweldigend spektakel. Een enorm orkest onder de bezielende leiding van David Charles Abell, een fantastisch koor met honderden mensen die de ensemblenummers ondersteunen en een geweldige cast maken dat dit jubileum een avond is om nooit meer te vergeten. Het publiek was overigens geweldig, in het blok waar ik zat heb ik onder de performance geen enkel woord gehoord en iedereen was muisstil.
In de finale komen naast alle hoofdrolspelers ook nog eens de cast uit het Queens en het Barbican het toneel op en als verrassing de originele cast uit 1985 met Colm Wilkinson (Valjean), Roger Allam (Javert), Michael Ball (Marius), Frances Ruffelle (Eponine), Rebecca Caine (Cosette) Alun Armstrong en Sue Jane Tanner (Thénardiers) en wordt ‘One Day More’ gezongen. Alleen Patti LuPone (Fantine) en David Burt (Enjolras) ontbreken. En alsof het dan nog niet genoeg is hernemen de vier Valjeans ‘Bring Him Home’ in een prachtig gezongen kwartet met Colm Wilkinson, John Owen Jones, Alfie Boe en Simon Bowman.
Vervolgens is het tijd voor de toespraken van Cameron Mackintosh, Alain Boublil en Claude Michel Schönberg. En als grote finale komen uit alle hoeken van de arena honderden schoolkinderen uit diverse Les Mis schoolversies en klinkt ‘Do Yo Hear The People Sing’ van het toneel en heel de arena zingt mee. De verwachtingen voor het concert waren hoog gespannen maar de belofte werd meer dan waar gemaakt en het werd een avond om echt nooit meer te vergeten.
© set design Delfont Mackintosh
© set design Delfont Mackintosh
