Sweet Charity - Theatre Royal Haymarket

Deze klassieker zag ik al eerder in de Menier Chocolate Factory. Toen ik las dat deze voorstelling 2 maanden eerder dan gepland zou sluiten was de keuze om nog een keer te gaan niet moeilijk. 

De voorstelling is in wezen hetzelfde en het decorontwerp van Tim Shortall is mooi vertaald van de intimiteit van de Chocolate Factory naar dit grote theater. Ook de geweldige choreografie van Stephen Mear komt beter uit de verf. 

Tamzin Outhwaite straalt nog steeds als Charity Hope Valentine. Voor de mannelijke hoofdrollen Charlie, Vittorio en Oscar speelde understudy Jez Unwin die zeker de stem voor de rol heeft maar wat minder de looks. Ja ja ik had graag Mark Umbers nog een keer gezien 

Les Misérables In Concert - The 25th Anniversary - The O2

‘Victor Victorious!’ scanderen de metroposters in dit 25-jarige jubileumjaar van ‘Les Misérables’ en kleine Cosette staart je nog steeds aan. Onwillekeurig gaan mijn gedachten toch terug naar eind 1985 toen ik in Londen was en geïntrigeerd stond te staren naar dat beeld boven de ingang van het Palace Theatre. Ik kende de muziek al van de LP die ik voor een klein fortuin had aangeschaft en ik kan me nog goed herinneren dat we bij de box office stonden en stonden te dubben : gaan we wel of niet. Eeuwige spijt natuurlijk dat we toen besloten om toch maar niet te gaan.

Inmiddels zijn we 25 jaar verder en is het beeld van Cosette een wereldwijd bekend handelsmerk en is de voorstelling die ik al vele malen zag voor eeuwig geëtst in mijn geheugen. De tijd vliegt en met het ‘10th Anniversary Concert’ in de Royal Albert Hall eigenlijk nog vers in het geheugen is het moeilijk te geloven dat we alweer 15 jaar verder zijn.

Het weekend van 2 en 3 oktober 2010 zou in het teken staan van dit 25-jarig jubileum en dan hoef je, ondanks het feit dat jeugdig enthousiasme inmiddels heeft plaats gemaakt voor volwassen gereserveerdheid, er eigenlijk nauwelijks over na te denken. Ik ga !

De site van de Delfont Mackintosh Theatres biedt voor een kleine £ 300 zelfs een ‘Total Mizery’ pakket aan. Ja dat doen we ook maar, maar wel zelf gereserveerd en zelf de plaatsen uitgekozen. Zaterdagochtend de originele productie in het vertrouwde Queens Theatre aan Shaftesbury Avenue, ‘s middags de matinee van de nieuwe tourversie in het Barbican Centre en op zondagavond één van de 25th Anniversary concerten in de O2 Arena.

Vijftien jaar geleden alweer vond in de Royal Albert Hall het 10-jarig jubileum plaats, een avond om nooit te vergeten en hoewel het 20-jarig jubileum waarvoor Cameron Mackintosh het publiek die avond nog uitnodigde nooit werd gevierd stond het weekend van 2 en 3 oktober 2010 dan toch in het teken van het 25-jarig jubileum.

Nog onder de indruk van alle ‘miserabele’ indrukken op de zaterdag trokken we al bijtijds naar de O2 Arena. Ik was er nog nooit geweest maar het oude Millenium Dôme is een erg mooi opgezet complex met enorm veel faciliteiten. Toen de voorverkoop begon heb ik zitten puzzelen en uiteindelijk toch een mooi kaartje bemachtigd. Hoe het zicht zou zijn op de avond zelf is dan maar afwachten maar toen ik de arena binnenkwam bleek het een geweldige plaats te zijn. Op rij 5 in de eerste ring net ter hoogte van het toneel. Ik zat dichtbij genoeg voor alle gezichtsuitdrukkingen en als ik een blik naar links wierp bovendien een mooi zicht op de enorme zaal gevuld met 20.000 andere liefhebbers.

En terwijl de zaal langzaam volstroomt begint op de enorme LED schermen een beknopte film over de geschiedenis van ‘Les Misérables’ en terwijl het in beeld verschijnen van Susan Boyle voor wat hilariteit in de zaal zorgt is het dan nog maar 5 minuten tot de aanvang van het concert.

Het publiek is een dwarsdoorsnede van de bevolking in alle leeftijden, rangen en standen, de fervente fans zijn uitgedost in ‘Les Mis’ t-shirts, maar het merendeel bestaat toch uit regulier theaterpubliek, mensen die van over de hele wereld naar Londen zijn gereisd om deelgenoot te zijn van dit stukje theatergeschiedenis.

En terwijl de eerste bekende klanken in een vol perfect geluid de immense arena vullen krijg ik kippenvel en tranen. Wat kan er in 15 jaar toch veel gebeuren en wat kan een mensenleven toch veranderen en denk heel bewust aan m’n lieve ouders die bij het Royal Albert Hall concert nog in leven waren. Mijn vader overleed al in 1998, mijn moeder pas afgelopen zomer. 

Net als in de Royal Albert Hall is ook dit concert half gestaged met de cast in de originele kostuums van Andreane Neofitou. Het toneel is enorm groot en gecomplementeerd met de drie enorme en kraakheldere LED schermen en decorelementen worden de diverse locaties uit het verhaal verbeeld. Het decor- en lichtontwerp is van Matt Kinley en Paule Constable die ook verantwoordelijk waren voor de nieuwe ‘25th Anniversary’ versie en er worden in de projecties ook veelvuldig elementen uit die productie vertoond.

De hoofdpersoon Jean Valjean wordt vertolkt door Alfie Boe. Ik kende deze zanger eerlijk gezegd alleen van naam maar hij zet een geweldige prestatie neer. Vocaal lijkt het hem allemaal geen enkele moeite te kosten en hij zet zijn songs met een prachtige volle stem op een bijna klassieke manier neer. En als je denkt de ultieme ‘Bring Him Home’ gehoord te hebben is dat bijna niets in vergelijking met Boe’s vertolking. Na dit nummer stopt de show letterlijk met een minutenlang durende staande ovatie.

Javert wordt vertolkt door Amerikaan Norm Lewis die normaal gesproken in het Queens staat. Ook een feilloze prestatie. En het is fijn om te zien dat alle rollen door zwaargewichten worden bezet. Ramin Karimloo als Enjolras. Lea Salonga die in de Royal Albert Hall nog als Eponine op het podium stond speelt nu Fantine. Haar grote solo ‘I Dreamed A Dream’ is fenomenaal. En ook Jenny Galloway als Madame Thénardier was er 15 jaar geleden ook al bij. Erg benieuwd was ik naar Matt Lucas als Monsieur Thénardier.  Lucas acteert als de beste al blinkt er soms wat ‘Little Britain’ door zijn performance heen en hij zingt bovendien érg goed. Oorspronkelijk zou Cosette vertolkt worden door Camilla Kerslake maar naar verluid door stemproblemen heeft zij de rol moeten teruggeven en stond Katie Hall, de Cosette uit de nieuwe versie op de planken. Samantha Barks die normaal gesproken in het Queens staat vertolkte Eponine geweldig mooi. Marius werd vertolkt door Nick Jonas. Nu volg ik de hedendaagse muziek totaal niet maar hij schijnt bekend te zijn van een muziekgroep met zijn broers. Aan de ene kant is het jammer dat ze geen echte zanger als Marius hebben gecast maar aan de andere kant snap ik deze keuze wel om ook een jonger publiek te trekken. Geen geweldige zanger maar toch wist hij met zijn performance als onzekere schuchtere student veel sympathie op te wekken.

Versteld sta ik van de bezetting van de kleinere rollen met louter West End hoofdrolspelers als Peter Polycarpou, Hadley Fraser, Gina Beck, Jon Lee, John Owen Jones, Jon Robyns, Keith Burns, Earl Carpenter ... de lijst is eindeloos.

Drie uur lang zit je met bijna ingehouden adem te kijken naar een overweldigend spektakel. Een enorm orkest onder de bezielende leiding van David Charles Abell, een fantastisch koor met honderden mensen die de ensemblenummers ondersteunen en een geweldige cast maken dat dit jubileum een avond is om nooit meer te vergeten. Het publiek was overigens geweldig, in het blok waar ik zat heb ik onder de performance geen enkel woord gehoord en iedereen was muisstil.

In de finale komen naast alle hoofdrolspelers ook nog eens de cast uit het Queens en het Barbican het toneel op en als verrassing de originele cast uit 1985 met Colm Wilkinson (Valjean), Roger Allam (Javert), Michael Ball (Marius), Frances Ruffelle (Eponine), Rebecca Caine (Cosette) Alun Armstrong en Sue Jane Tanner (Thénardiers) en wordt ‘One Day More’ gezongen. Alleen Patti LuPone (Fantine) en David Burt (Enjolras) ontbreken. En alsof het dan nog niet genoeg is hernemen de vier Valjeans ‘Bring Him Home’ in een prachtig gezongen kwartet met Colm Wilkinson, John Owen Jones, Alfie Boe en Simon Bowman.

Vervolgens is het tijd voor de toespraken van Cameron Mackintosh, Alain Boublil en Claude Michel Schönberg. En als grote finale komen uit alle hoeken van de arena honderden schoolkinderen uit diverse Les Mis schoolversies en klinkt ‘Do Yo Hear The People Sing’ van het toneel en heel de arena zingt mee. De verwachtingen voor het concert waren hoog gespannen maar de belofte werd meer dan waar gemaakt en het werd een avond om echt nooit meer te vergeten.
© set design Delfont Mackintosh

The Woman In Black - Fortune Theatre

Door de afgelasting van de voorstelling van ‘Passion’ had ik ineens een niet ingevulde theateravond in Londen. Waar ga je een half uur voor aanvang dan naar toe ? Vast van plan om te kijken of ‘Oliver!’ nog een plaats vrij had, werd op weg naar Drury Lane mijn oog weer getrokken door het naast gelegen Fortune Theatre waar al 21 jaar met veel succes ‘The Woman In Black’ staat. Ik was er nog nooit aan toegekomen om daar eens naar toe te gaan en hier lag de kans.

Toen ik daar aan de box office vertelde van de afgelaste voorstelling kreeg ik ook nog eens 50% korting op het kaartje omdat beide theaters tot de Ambassadors Group behoren. Over uitstekende service gesproken ! Ik kreeg een mooie plaats voor £ 20 op rij 3, één van de ‘scary seats’ fluisterde de dame achter de kassa me nog toe. Leuk …

Ik ben blij om deze voorstelling een keer gezien te hebben maar kan er niet echt lyrisch over zijn, misschien wel omdat de verwachtingen te hoog gespannen waren. Het uiteindelijke plot zie je al lang tevoren aankomen, al zitten er wel een aantal effectieve schrik effecten in en wordt door de knap opgebouwde structuur van het toneelstuk (gebaseerd op een verhaal van Susan Hill, bewerkt door Stephen Mallatratt)  de spanning langzaam maar zeker tot een hoog niveau opgevoerd.

Buiten kijf staat dat de twee hoofdrollen, Michael Mears als Arthur Kipps en Orlando Wells als The Actor een buitengewoon goede prestatie neerzetten. Een genot om naar te kijken.

Les Misérables - Barbican Centre

Cameron Mackintosh bracht ‘The New 25th Anniversary Production’ van ‘Les Misérables’ als laatste stop van de tournee die begin 2010 begon, terug in het Barbican Centre waar de triomftocht voor deze musical ooit begon.

Daardoor was het voor de liefhebbers mogelijk om in één weekend drie verschillende producties in Londen te kunnen zien. En terwijl de ene stroom fans zich van het Barbican naar het Queens begaf, gingen wij in tegenovergestelde richting. Al dan niet herkenbaar aan de meegesleepte plastic ‘Les Mis’ tasjes met merchandise.

Het Barbican Centre is een multifunctioneel gebouw uit het begin van de jaren ‘80 in de City van Londen en als je denkt dat er geen lelijkere theaters bestaan dan het New London is het Barbican aan de buitenkant nog een stuk afzichtelijker. Maar het auditorium is fijn en vrij intiem, en in de volle breedte van het enorme toneel strekken zich vier zitniveaus hoog uit.

Ik ben benieuwd wat ons te wachten staat want deze productie van ‘Les Misérables’ is totaal anders dan de originele RSC versie.  Voor het creatieve team was het als ware terug naar de tekentafel en hoewel het even wennen is, is deze versie een geweldig vormgegeven voorstelling die in elementen trouw is gebleven aan het origineel maar die een hele vernieuwende en frisse kijk op het verhaal biedt.

Van de originele creatives is alleen Andrea Neofitou overgebleven en haar originele ontwerpen herken je in aangepaste versies direct terug, al is het geheel een stuk fleuriger dan in het originele design.

Matt Kinley die zijn carrière begon als ontwerper voor het National Theatre en in de laatste jaren onder andere betrokken was bij ‘My Fair Lady’, ‘The Woman In White’ en ‘Mary Poppins’ had de zware taak om in de voetsporen van John Napier te treden. Hij liet zich bij zijn ontwerp leiden door de originele tekeningen van Victor Hugo en de doeken en projecties die we in de voorstelling zien vormden daarvoor, al dan niet in originele vorm, de inspiratiebron.

Deze productie kent geen draaischijf wel indrukwekkende huizenhoge panelen die de toneel opening helemaal kunnen afsluiten en diverse stellages die apart gebruikt worden in bijvoorbeeld de herbergscène of in Parijs en die samengevoegd in de tweede akte de barricade vormen.

Het lichtontwerp voor deze productie is prachtig ontworpen door Paule Constable. Vaak ingetogen en beheerst dan weer hel en fel in bijvoorbeeld de scènes op de barricade. Zij was in de laatste jaren verantwoordelijk voor bijvoorbeeld het lichtontwerp van ‘Evita’, ‘Love Never Dies’ en ‘Oliver!’. 

De samenwerking tussen Kinley en Constable levert prachtige toneelbeelden op. De indrukwekkende openingsscène vind bijvoorbeeld plaats op een schip waarbij de gevangenen achter de roeispanen zitten. En vooral in de tweede akte zitten een aantal prachtige voorbeelden van hun samenwerking : de overgang van de scène op de barricaden naar de riolen is subliem en ook Javert’s zelfmoord is geweldig mooi en indrukwekkend vormgegeven.

Verder zitten er vele prachtige vondsten qua staging in deze versie. De ontmoeting van Cosette en Marius op Rue Plumet is bijvoorbeeld een balkonscène, Omdat deze voorstelling geen draaischijf kent is de dood van Gavroche op de barricade niet in beeld maar juist omdat je de reacties ziet van diegenen voor de barricade maakt het de scène des te indrukwekkender. Ook het laatste beeld van de dode Enjolras op de rode vlag is mooi gevonden.

Marius zingt ‘Empty Chairs At Empty Tables’ staand op een leeg toneel terwijl er kaarsjes om hem heen staan die ook een rol hebben in het daarna volgende ‘Turning’. Ook het aandeel van de kinderen is in deze productie groter, zo zingt één van de meisjes mee in het laatst genoemde nummer.

Of bijvoorbeeld na zijn dood staan Valjean, Fantine en Eponine met de rug naar het publiek terwijl ze verwelkomt worden door hen die hen voorgingen. Dat zijn allemaal kleine maar prachtige vondsten. Het is uiteraard een enorme gok om de formule van een voorstelling die al 25 jaar veel succes heeft los te durven laten maar Mackintosh en zijn nieuwe creatieve team zijn daarin wonderwel geslaagd.

In de hoofdrollen staan twee zwaargewichten : John Owen Jones als Valjean en Earl Carpenter als Javert. Andere bekende namen in de cast zijn Gareth Gates als Marius en Jon Robyns als Enjolras. Maar deze ‘Les Misérables’ is vooral een ensemblestuk. Speciale vermelding verdient zeker Madalena Alberto als Fantine die een geheel nieuw en eigen stempel op de rol drukt. Fantastisch! En de gekleurde Rosalind James als Eponine die haar rol de nodige R & B meegeeft. Misschien een kwestie van wennen maar ik vond het niet zo goed bij de rol en de periode passen.

Het orkest speelde de muziek en de nieuwe Het orkest speelde de muziek en de nieuwe orchestraties van Christopher Jahnke en Stephen Metcalfe feilloos. Veel van de nieuwe orchestraties herkende ik nog wel van de recente Nederlandse versie al is daarvan ook weer het een en ander geschrapt.

Na afloop van de voorstelling komt producent Cameron Mackintosh nog even het toneel op om de cast in het zonnetje te zetten omdat dit hun allerlaatste voorstelling was. En hij memoreert met een aantal anecdotes het bijzondere feit dat ‘Les Misérables’ na 25 jaar weer terug is waar het ooit allemaal begon.

Een bijzondere ervaring deze marathon van twee versies van ‘Les Misérables’ op één dag zo kort na elkaar maar een dag waar ik nog heel lang met heel veel liefde en plezier aan terug zal denken. Ik heb er énorm van genoten !

Les Misérables - Queens Theatre

Direct uit het hotel met het ontbijt net achter de kiezen al vroeg op pad om mijn kaartje op te halen bij de box office. ‘House Full’ geeft het bord op het trottoir aan. Ik heb nog even tijd en besluit om een dubbele espresso bij Caffè Nero te nemen want in de ochtenduren is wat extra cafeïne altijd een goed plan.

Rond een uur of 10 ga ik terug naar het Queens en inmiddels heeft zich voor de box office een enorme rij gevormd. Terwijl Cameron Mackintosh met een camera ploeg op Shaftesbury Avenue staat, voeg ik me bij vrienden die op het laatste moment besloten om toch ook de ochtendvoorstelling mee te pakken.

In de zaal zit een internatonaal gezelschap te horen aan de verschillende talen om me heen en de sfeer is geladen. Terwijl ik verwachtingsvol op mijn plaatsje rij 3 in het midden zit spreekt Mackintosh middels een opgenomen boodschap het publiek toe en wenst ons veel plezier in dit ‘weekend of total misery‘. Inderdaad laat die marathon maar beginnen !

Terwijl de eerste klanken de intieme zaal van het Queens Theatre vullen en je rationeel denkt. nu ken ik de voorstelling wel, is er toch geen ontkomen aan. Met huizenhoog kippenvel wordt je weer als vanzelf meegezogen in het universele en tijdloze verhaal over Valjean en Javert. En bij ‘What Have I Done’ zit ik alweer ingehouden te snikken ...

De muziek blijft prachtig en het kunnen van Boublil, Schönberg en Kretzmer beleeft een apotheose in het sublieme ‘One Day More’ waarin alle karakters samenkomen in nog steeds één van de mooiste ensemblenummers ooit gemaakt.

Het ontwerp van John Napier is na al die jaren nog steeds onverwoestbaar en gecomplementeerd door het prachtige licht van David Hersey in een palet van ingetogen kleuren komen de verschillende locaties als uit het niets voor je ogen tot leven. Het blijven magische momenten in het theater als Valjean in Parijs aankomt of als de barricade zich voor je ogen vormt.

Omdat de Javert en Eponine uit de Queens-cast deel uitmaken van de O2 concerten zijn daarvoor de understudies op. Geen zorgen want met Jeff Nicholson staat één van de betere Javerts op het toneel en zijn ‘Stars’ krijgt terecht een donderende ovatie. Eponine wordt prima vertolkt door Helen Owen.

Voor de rest staat de originele cast op het toneel. Simon Bowman vertolkt opnieuw Jean Valjean. Hij was ooit de originele Chris in ‘Miss Saigon’ en speelde verder onder andere Marius in ‘Les Mis’ en Raoul in ‘The Phantom Of The Opera’. Hoewel hij soms wat moeite lijkt te hebben met de hoge partijen gaat ‘Bring Him Home’ hem toch bijzonder goed af en is als een intiem en ingetogen gebed. Mooi om te zien hoe hij een heel eigen stempel op de rol drukt.

Lucie Jones schijnbaar in Engeland bekend door X Factor en inmiddels ook als model speelt Cosette verdienstelijk. Geen bijzondere prestatie maar dat is ook lastig met de rol van Cosette. Een lichtgewicht is ook ingehuurd voor de rol van Marius. Alistair Brammer maakt hier zijn West End debuut, beschikt over een mooie stem zij het met een vrij irritant vibrato. Gelukkig weet hij dat in ‘Empty Chairs’ wat meer te doseren.

De Thénardiers worden vertolkt door acteurs die ik al in eerdere producties zag : Lorraine Bruce als Toine in ‘Piaf’ en Martin Ball als Dr Dillamond in ‘Wicked’. Bruce speelt Madame Thénardier als een heerlijk vals kreng en bovendien heeft ze haar imposante postuur en decolleté mee. Daar kijk je niet omheen ... Bij Ball valt vooral zijn geweldige krachtige zangstem op en dat maakt dat in ‘Dog Eats Dog’ veel te genieten valt.

De overige hoofdrollen zijn ook prima bezet met Rebecca Seale als de getergde Fantine en de Ierse Killian Donnelly als studentenleider Enjolras.

Het Queens zal nog de enige plaats zijn waar de originele RSC productie te zien is in het originele ontwerp en met de originele orchestraties van John Cameron. Alle komende producties van ‘Les Misérables’ zijn gebaseerd op de ‘New 25th Anniversary Production’ zoals binnenkort die in Madrid en de nieuwe Noord Amerikaanse Tour.

De originele ‘Les Misérables’ is een productie die je absoluut gezien moet hebben. De cast zoals die nu in het Queens staat kent wel wat zwakke schakels maar als een geheel maakte het weer veel indruk al zal de jubelende ambiance van afgelopen weekend mijn oordeel wellicht wat gekleurd hebben.
© foto Deen Van Meer

Avenue Q - Wyndham´s Theatre

Na een aantal verhuizingen op West End is na meer dan 4 jaar nu het einde voor de bewoners van Avenue Q dan toch in zicht. Op 30 oktober speelt deze sympathieke en enorm grappige musical de laatste voorstelling. 

Dus toch maar besloten om deze nog even mee te pakken. En hoewel bij een herbezoek veel van de initiële verrassing wel weg is, is het grappig om te zien hoe ze inspelen op de actualiteit. En het blijft genieten van de cast van wie Cassidy Janson (ooit gezien als Elphaba in ‘Wicked’) als Kate Monster/Lucy The Slut de meeste indruk maakte.

Caroline O’Connor - The Showgirl Within - Garrick Theatre

Mijn eerste kennismaking met Caroline O’Connor was in 1995 toen ze de hoofdrol speelde van Mabel Normand in Jerry Herman’s musical ‘Mack And Mabel’ in het Piccadilly Theatre. Sinds die tijd heeft ze mijn hart gestolen. Ik heb haar CD’s gekocht en grijs gedraaid dus ik was blij verrast toen ik las dat O’Connor een week lang in het Garrick zou staan precies in de tijd dat ik in Londen zit.

Kaartje geboekt en ik heb daar absoluut geen spijt van gehad. Wat een geweldige avond ! Caroline als stralend middelpunt met een geweldig ensemble van vier zangers en dansers : Edward Lewis French, Lauren Hall, Lucinda Lawrence en Liam Wrate en een geïnspireerde band onder leiding van Danel Edmonds.

De avond werd een persoonlijke reis door het leven van deze in Engeland uit Ierse ouders geboren en in Australië opgegroeide performer. In grappig vertelde anecdotes neemt ze het publiek mee naar haar jeugd en door haar professionele leven. Musicals als ‘Chicago’ ,‘Cabaret’,‘A Chorus Line’ en natuurlijk ‘Mack And Mabel’ passeren de revue en tevens is er aandacht voor de voorstellingen waarin zij twee iconen portretteerde : Edith Piaf in ‘Piaf’ en Judy Garland in ‘At The End Of The Rainbow’. Ook de rollen die ze speelde in Baz Luhrmann’s ‘Moulin Rouge’ en in Irwin Winkler’s ‘De-Lovely’ krijgen aandacht waarbij vooral haar nagespeelde auditie als Ethel Merman voor Kevin Kline hilarisch is.

Na een verdiende staande ovatie waarbij O’Connor oprecht ontroerd lijkt krijgen we nog een toegift in de vorm van Sondheim’s Broadway Baby uit ‘Follies’ dat ze ook zong tijdens het Proms concert in de Royal Albert Hall.

Ik kan maar één ding zeggen : haal deze vrouw terug naar West End en geef haar een hoofdrol !