Inmiddels zit Broadway’s blockbuster ‘Wicked’ in het tweede speeljaar in Londen en is bezig aan een wereldwijde triomf met (geplande) producties in Stuttgart, Tokyo en Melbourne. Ruim een jaar geleden zag ik twee erg memorabele voorstellingen met fenomeen Idina Menzel die de rol van Elphaba in 2003 creëerde en Helen Dallimore als Glinda.
Dit keer dus de kans aan de tweede cast met Kerry Ellis en Dianne Pilkington. Naast alle nieuwkomers in de cast ook een aantal vertrouwde namen : James Gillan als Boq, Nigel Planer als The Wizard en Katie Rowley Jones als Nessarose. Oliver Tompsett is de nieuwe Fiyero die prachtig zong al miste ik in ‘Dancing Through Life’ wel de lekkere moves van Adam Garcia.
‘Wicked’ is en blijft ook nu een sensationeel goede voorstelling. Het decorontwerp van Eugene Lee is niet eens zo heel spectaculair en vrij statisch maar levert in combinatie met de belichting van Kenneth Posner vaak prachtige toneelbeelden op. De kostuums van Susan Hilferty zijn bijna Victoriaans in uitstraling met een vreemde twist en met veel oog voor detail ontworpen.
Het hart van de voorstelling is vooral de ijzersterke muziek van Stephen Schwartz die al decennia musicals componeert (onder andere ‘Godspell’, ‘Children Of Eden’, ‘The Baker’s Wife’) maar met deze produktie zijn ‘tour de force’ aflevert en veel muziekstijlen samenvoegt tot een samenhangende score. En het weldoordachte scriptvan Winnie Holzman die de roman ‘Wicked - The Life and Times of the Wicked Witch of the West’ van Gregory Maguire die de basis vormde voor deze musical zo inventief bewerkte.
Een fantasievol verhaal dat de geschiedenis van Oz beschrijft voordat de Witch Of The West ‘wicked’ werd en Glinda het predicaat ‘good’ kreeg en waarbij de puzzelstukjes uit het zo bekende verhaal in het verloop van de tweede acte langzaam en wonderwel passend op hun plaats vallen.
Naast alle spektakel en sensatie is ‘Wicked’ vooral ook een verhaal over de vriendschap tussen de twee heksen. Van het moment dat de vriendschap ontstaat in de Ozdust Ballroom tot hun ontroerende duet ‘For Good’ aan het slot.
Kerry Ellis (We Will Rock You, Les Misérables, Miss Saïgon) die vorig jaar nog standby was voor Idina Menzel is nu gepromoveerd tot eerste cast. Ellis heeft een geweldige en krachtige stem die gemaakt lijkt te zijn voor haar grote nummers ‘The Wizard And I’ ‘No Good Deed’ en uiteraard ‘Defying Gravity’. Natuurlijk weet je hoe de truc achter ‘Defying Gravity’ werkt en natuurlijk is het niet meer dan een theaterillusie, maar zo overtuigend gezongen en zo prachtig vormgegeven en mooi belicht dat je naar adem snakkend de pauze ingaat.
Dianne Pilkington (Taboo, The Far Pavilions, Les Misérables) speelt Glinda, het prototype van het domme blondje die meer bezig lijkt met haar schoenencollectie en haar heel eigen idioom heeft ontwikkeld, waarschijnlijk niet eens om intelligenter over te komen maar vast en zeker onbewust. Prachtige stem en doorleefd en gevoelig geacteerd. En vooral met een perfect gevoel voor komische timing. Haar ‘Popular’ was érg leuk.
Susie Blake speelt normaal gesproken Madame Morrible maar die middag was haar understudy Kerry Washington op. Weinig op aan te merken, al miste ik wel de dreigende gedrevenheid van Miriam Margolyes uit de originele Londense cast die de rol binnenkort na Carole Shelley ook op Broadway herneemt.
Wicked overtrof ook nu weer de verwachtingen. Kleurrijk, overweldigend en ontroerend. Wie me verteld zou hebben dat ik ooit tot tranen toe geroerd zou zijn door een Kermitgroene heks en een dom blondje gestoken in het zuurstokroze had ik voor gek verklaard. Zo blijkt maar weer niets is onmogelijk.
© foto Matt Crockett
