Charlie And The Chocolate Factory - Theatre Royal Drury Lane

De laatste voorstelling die ik op deze korte trip naar Londen zag was de musical 'Charlie And The Chocolate Factory'. Deze magnifieke en magische musical zag ik voor het eerst in december 2013 en een uitgebreid verslag van die voorstelling is hier na te lezen.

Ook na een tweede bezoek is mijn mening over deze megaproductie niet wezenlijk veranderd. Ik geef toe het is allemaal niet erg diepgravend en de andere musical 'Matilda' ook gebaseerd op een Roald Dahl klassieker biedt meer uitdaging en heeft scherpere kantjes, maar het publiek op deze avond kon het zeer waarderen getuige de enthousiaste reacties uit de zaal.

Inmiddels staat de nieuwe cast op het toneel en Willy Wonka wordt nu vertolkt door Alex Jennings. Een prachtig acteur die Wonka wat meer sinistere kantjes meegeeft. Jennings is vooral acteur en geen zanger wat pijnlijk duidelijk wordt als hij het prachtige 'Pure Imagination' verkeerd inzet maar gelukkig herstelt hij zich snel. 

Nieuwe namen in de cast zijn onder andere Barry James als Opa Joe die zijn rol heerlijk vertolkt maar wiens talenten grotendeels onbenut blijven in de tweede akte en hetzelfde geldt voor Josefina Gabrielle die Mrs Teavee fenomenaal leuk vertolkt. 

Getalenteerde kinderen ook weer deze avond met Ewan Rutherford als Charlie Bucket, Alexzander Griffiths als Augustus Gloop, Amy Carter als Veruca Salt, Lauren Halil als Violet Beauregarde en Dylan Standen als Mike Teavee. Het is jammer dat veel van hun teksten lastig te volgen waren in hun introducties in de eerste akte, uitzondering vormde Mike Teavee maar volgens mij is zijn aandeel niet live.

Met de castwissel in mei 2014 is ook het begin van de voorstelling compleet veranderd. De animatie van Quentin Blake die in de originele versie de musical opent is helemaal verdwenen. Nu horen we alleen het Willy Wonka-thema en opent de musical daarna direct met Mrs Pratchett en Charlie met 'Almost Nearly Perfect' hetgeen ook gezegd kan worden van dit kleurrijk en soms overweldigend musicalspektakel.

Deze voorstelling zag ik 's avonds op donderdag 11 september 2014.

© foto's Johan Persson

My Night With Reg - Donmar Warehouse

Opnieuw toneel  deze middag en wel in het intieme Donmar Warehouse dat dit seizoen 20 jaar na de première in 1994 de Olivier Award winnende komedie van Kevin Elyot op de planken brengt. Tragisch genoeg overleed Elyot in juni van dit jaar nog voor de eerste voorstelling in het Donmar plaatsvond. Hij was echter zeer betrokken bij deze revival en heeft samen met regisseur Robert Hastie de hoofdrollen nog gecast.

'My Night With Reg' speelt zich af in de homogemeenschap in het Londen van de jaren tachtig en gaat over de levens en liefdes van een groep vrienden tegen de achtergrond van de AIDS epidemie. En hoewel Reg in de titel van het stuk staat is hij de enige die niet in de voorstelling te zien is maar slechts in de verhalen die anderen over hem vertellen voorkomt. 

Wel is daar Guy de timide, eenzame zorgzame homo en Daniel , de flamboyante welbespraakte nicht.  John de eens zo aantrekkelijke Adonis van de vrienden die ook al een dagje ouder wordt en daar zijn ook Benny, de macho buschauffeur en Bernie de zachtmoedige maar pietluttige jongen die een niet bijster gelukkig stel vormen en al bekvechtend door het leven gaan. Als vreemde eend in de bijt is er nog de jonge aantrekkelijke  Eric die ondanks zijn idealistische toekomstplannen nu nog zijn brood verdient als schilder en door Guy is ingehuurd om de serre te schilderen. 

Hoewel het lijkt alsof alle stereotypen weer uit de kast zijn getrokken is het de geweldige feilloze cast die van hun personages echte karakters weten te maken en die ondanks hun façade mateloos weten te ontroeren. Jonathan Broadbent raakt je als de verlegen naar liefde smachtende Guy, Julian Ovenden weet de oppervlakkige John veel diepgang te geven en Geoffrey Streatfeild als Daniel die ondanks zijn grote mond toch een klein hartje blijkt te hebben. 

Ondanks het zware thema is 'My Night With Reg' vooral een heerlijke komedie met heel veel rake one-liners en geeft een goed tijdsbeeld van de jaren tachtig dat wordt gereflecteerd in de muziek in het stuk en het gedetailleerde design van set en kostuums door Peter McKintosh.

Het toneelstuk in drie aktes kent maar één locatie en hoewel de verhalen in de scènes over een periode van enkele jaren spelen is het toneelstuk door Elyot zo knap geconstrueerd dat het ene verhaal geruisloos in het andere lijkt over te vloeien en je als publiek pas in de loop van de scène er achter komt wat er is gebeurd en de ontbrekende onuitgesproken schakels in het verhaal kunt reconstrueren. 

Hoewel het toneelstuk vaak geafficheerd is als een stuk dat over AIDS gaat het toch vooral over liefde en vriendschap, verlangen en verraad en de angst om ouder te worden, om alleen achter te blijven. Hoewel de ziekte als een dreiging boven het levensgeluk van de vrienden hangt wordt deze in het toneelstuk nooit bij naam genoemd en dat maakt de laatste scène met John ook bijzonder schrijnend omdat voor het publiek evident is hoe het verdere verloop zal gaan zijn.

'My Night With Reg' bleek een welverdiende revival van een prachtig aangrijpend maar ook bijzonder komisch toneelstuk dat twintig jaar na dato nog niets aan zeggingskracht heeft ingeleverd.  

Deze voorstelling zag ik 's middags op donderdag 11 september 2014.

© foto's Johan Persson

Before The Dawn - Kate Bush - Eventim Apollo

De belangrijkste reden voor mijn reisje naar Londen dit keer was de concertreeks die Kate Bush gaf onder de titel 'Before The Dawn'. De aankondiging van de concerten op 21 maart 2014 kwam compleet onverwacht want wie had ooit verwacht dat Kate 35 jaar na haar en enige en tevens laatste concerten in 1979 ooit nog eens live zou optreden ? Ik niet in ieder geval. 

De respons in de media is overweldigend en al na een aantal dagen komt het bericht dat Kate geen 15 maar in totaal 22 concerten gaat geven in het, in 2013 nog in art deco stijl gerenoveerde, Eventim Apollo in Hammersmith van 26 augustus tot en met 1 oktober 2014. Ooit gaf ze daar haar laatste concerten toen de befaamde poptempel nog gewoon het Hammersmith Odeon heette. 

De realiteitszin is weer snel terug want hoe komen we aan kaarten ? Het zal toch niet dat Kate gaat optreden en we er niet bij kunnen zijn ? Gelukkig heb ik me ooit eens geregistreerd op haar website waardoor we kaarten konden boeken in de pre-sale nog voor de algemene voorverkoop op 28 maart van start ging. En hoewel dat ook niet zonder slag of stoot ging maakt grote opluchting zich van mij meester als blijkt dat we kaarten hebben kunnen boeken voor de 10e september. 

Die vrijdag blijkt dat alle 22 concerten binnen enkele minuten zijn uitverkocht. De organisator doet er middels strenge regels alles aan om te voorkomen dat de zwarthandelaren profiteren van deze zeer gewilde concertkaarten. En het lange wachten kan beginnen.

Vervolgens blijft het maanden lang angstaanjagend stil rondom de concertreeks. Veel komt er niet naar buiten behalve dat Kate een aantal dagen gefilmd heeft in de watertanks van de Pinewood Studios ongetwijfeld voor een 'Ninth Wave' sectie zoals de concertposter al doet vermoeden en kort voor de concertreeks doet ze persoonlijk een oproep op haar website om de concerten niet te filmen. Maar verder blijft het stil en tot het allereerste concert op 26 augustus blijft de inhoud van 'Before The Dawn' dan ook een groot mysterie. Tot de dag van het concert neem ik me voor om geen spoilers over de optredens te lezen. En hoewel ik wel over wat krantenkoppen en foto's na de première struikel is me dat wonderwel gelukt.

Kate is een artieste die tegen de stroom in altijd haar eigen pad heeft weten te volgen. Na de hectiek in de eerste jaren van haar bekendheid was wel duidelijk dat zij het was die voortaan de touwtjes in handen wenste te houden. Een gedreven artieste die vooral vooruit wil kijken en niet meer terug.  Zo verving ze de vocalen van haar eerste en grootste hit 'Wuthering Heights' voor haar verzamelalbum 'The Whole Story' uit 1986, nam ze voor haar album uit 2011 'Director's Cut' een aantal songs van 'The Sensual World' (1989) en 'The Red Shoes' (1993) opnieuw op en voor de slotceremonie van de Olympische Spelen in Londen in 2012 voorzag ze haar grote hit uit 1985 'Running Up That Hill (A Deal With God)' van een remix en nieuwe vocalen. De hoop die velen hadden dat ze daar acte de présence zou geven bleek ongegrond, Kate was nergens te bekennen...

En hoewel de aankondiging van 'Before The Dawn' volslagen onverwacht kwam is het het resultaat van 18 maanden hard en continu werk. In alle stilte heeft Kate een groep mensen om zich heen verzameld om deze voorstelling te kunnen realiseren en vorm te geven. Kate heeft het concept helemaal zelf geschreven en geregisseerd en in een later stadium is Adrian Noble aangetrokken als co-regisseur. Noble heeft een lange staat van dienst als theaterregisseur en als artistiek leider van de Royal Shakespeare Company. Een belangrijke schakel in het geheel is ook Kate's zoon Albert die als 'creative consultant' in het programmaboek staat vermeld. 

Vanaf het begin van de creatie van 'Before The Dawn' is ook lichtontwerper Mark Henderson van de partij en ontwerper Dick Bird die voornamelijk in de wereld van opera en ballet werkt. Veel bekende namen uit de theaterwereld dus zoals bijvoorbeeld ook Jon Driscoll die verantwoordelijk is voor de vele prachtige projecties en videobeelden. Auteur David Mitchell is aangetrokken die in samenwerking met Kate een aantal monologen en een dialoog schreef. Poppenspeler Basil Twist creëerde de theatrale oceaan in 'The Ninth Wave', het poppen- en schaduwspel is van het Italiaanse gezelschap Controluce en designer Robert Allsopp ontwierp vele belangrijke visuele elementen en rekwisieten zoals bijvoorbeeld de houten pop in 'A Sky Of Honey' en de vis-skeletten in 'The Ninth Wave'. 

De zevenkoppige band zorgt voor een prachtig muzikaal gebalanceerd landschap en bestaat uit David Rhodes (gitaar), Friorik Karlsson (gitaar, charango, bouzouki), John Giblin (basgitaar, contrabas), John Carin (keyboard, gitaar), Omar Hakim (drums) Mino Cinélu (percussie) en Kevin McAlea (keyboard, accordeon, Ierse doedelzak) die er overigens in 1979 ook al bij was. En de groep wordt gecomplementeerd door een groep van fantastische zangers en acteurs die de achtergrondvocalen verzorgen en in verschillende scènes acteren. Niet voor niets staat op de gevel van het theater 'The KT Fellowship Presents Before The Dawn'. Het siert Kate dat ze haar team voorop stelt en niet zichzelf.

Eindelijk is de dag daar en begeef ik me van West End waar ik de matinee van 'Shakespeare In Love' zag naar Hammersmith waar ik goede vrienden tref die ook naar het concert gaan. Het concert is strak georganiseerd en inderdaad wordt bij binnenkomst gecontroleerd of de naam op de kaarten overeenstemt met je identificatiebewijs. Naar binnen en even vlug een bezoek aan de merchandise stands waar veel en vooral smaakvol vormgegeven hebbedingetjes te koop zijn. Ik beperk me tot het kopen van het prachtig en gedetailleerd vormgegeven programmaboek dat maar liefst 60 pagina's telt en door Kate zelf is geschreven.

Ik voel me raar en toch wel lichtelijk nerveus als we de zaal binnenstappen en onze prachtige plaatsen in de stalls innemen. Een blik op het toneel toont een ijzig blauw verlicht toneel in een vrij traditionele concert setting. Oké denk ik nog, zo had ik het niet verwacht. De zaal zit nokvol met een bijzonder gemêleerd publiek die vanuit de hele wereld en alle continenten naar Londen zijn gereisd om getuige te kunnen zijn van deze unieke concertreeks. De geladen spanning is bijna voelbaar en ik ben heel benieuwd wat de avond gaat brengen. 

... O thou who givest sustenance to the universe, from whom all things proceed, to whom all things return, unveil to us the face of the true spiritual sun hidden by a disc of golden light, that we may know the truth and do our whole duty, as we journey to thy sacred feet ...

Klokslag kwart voor acht gaat het zaallicht uit en een oorverdovend applaus klinkt door de zaal, het applaus zwelt nog verder aan als ook de bandleden hun plaats op het podium innemen. De originele mantra uit 'Lily' van 'The Red Shoes' klinkt door het auditorium en de muziek begint. Het publiek staat op als één op het moment dat Kate gevolgd door haar achtergrondzangers het podium betreedt en een stormachtig applaus klinkt voor degenen voor wie we allemaal komen. Het zou de eerste van vele staande ovaties worden maar altijd passend en nooit storend en het publiek is muisstil op de momenten die daar om vragen. 

Kate's stem klinkt warm en gedreven en bijzonder krachtig en een spetterende uitvoering van 'Lily' zet de toon van het concert. Ineens lijkt het heden het verleden ingehaald te hebben en het besef Kate eindelijk live te zien zorgt voor tranen in de ogen. Alle beelden uit het verleden zijn gevangen in de geschiedenis en ingelijst als een prachtige herinnering. De tijden van 'The Kick Inside' zijn ineens ver vervlogen verleden maar niettemin is het dezelfde Kate die daar staat en vooral straalt en wat prijs ik me gelukkig dat ik hier bij mag zijn. 

Na 'Lily' volgt het titelnummer van Kate's album uit 1985 'Hounds Of Love' met hier en daar wat aanpassingen in het tempo en in de tekst. Vervolgens is het de beurt aan een ingetogen 'Joanni' van 'Aerial' gebaseerd op het verhaal van Jeanne d'Arc waarin Kate in het Frans de stemmen uit het vuur aanroept. Een fantastische uitvoering van 'Top Of The City' volgt met daarna 'Running Up That Hill (A Deal With God)' één van haar grootste hits uit 1985. Het laatste nummer van de eerste set is haar comeback single uit 2005 'King Of The Mountain' over Elvis Presley. 

De keuze voor de songs is vrij onconventioneel maar als je 35 jaar niet hebt opgetreden is het oeuvre om uit te kiezen uiteraard groot. Kate zingt niets van de eerste vier albums uit haar carrière en ook niets van 'The Sensual World' uit 1989 al blijkt later dat 'Never Be Mine' wel op de originele setlist heeft gestaan. Nou ja eigenlijk had ik dat ook niet verwacht al had ik stiekem wel gehoopt op iets van 'The Dreaming' haar meest experimentele album uit 1982.

Zoals gezegd is de setting van dit gedeelte vrij traditioneel maar biedt een prachtige lichtshow met LED panelen die in twee bogen boven het toneel hangen en de sferen van de songs ondersteunen zo wordt in 'Joanni' de illusie van vlammen gewekt en in 'Top Of The City' lijk je de wolkenkrabbers te kunnen zien.

... Wave after wave, each mightier than the last, till last, a ninth one, gathering half the deep and full of voices, slowly rose and plunged roaring, and all the wave was in a flame ...

En terwijl 'King Of The Mountain' in een climax ten einde komt zingt Kate ineens '... and there's a storm rising ...', Mino Cinélu komt met een 'bullroarer' het toneel op en lijkt de storm op te roepen en ineens wordt met grote kracht confetti het publiek ingeblazen. Niet zomaar wat confetti maar op ieder stukje papier een gedeelte uit het gedicht 'The Coming Of Arthur' van Tennyson. 

De lichten doven en we zijn beland bij 'The Ninth Wave' een songcyclus uit 1985 van Kate's album 'Hounds Of Love'. Destijds was er al sprake van een visualisatie van dat verhaal op film maar zover is het nooit gekomen. Hoe fantastisch is het dan dat dit inspirerende verhaal zoveel jaren later live voor het voetlicht wordt gebracht. 

'The Ninth Wave' vertelt het verhaal van een vrouw die na een schipbreuk alleen op de oceaan achterblijft en probeert te overleven. Terwijl ze diverse stadia van bewustzijn doormaakt gaat haar geest op een reis door tijd en ruimte. 

Het is een knappe mix van modern theater en meer traditionele technieken, filmische beelden en live zang, prachtige belichting gecombineerd met laser, indrukwekkende decorstukken in bijvoorbeeld 'Watching You Without Me' en 'Hello Earth', een onheilspellende heksenjacht in 'Waking The Witch', hakbijlen en kettingzagen in 'Under Ice' en de illusie van een helikopter die met schijnwerpers in het publiek zoekt. 

De stem van haar broer Paddy is de stem in de helikopter en ook broer John is op film te zien als hij het gedicht uit 'Jig Of Life' reciteert. Niet alles is geslaagd overigens, zo spelen zoon Albert McIntosh en Bob Harms als zoon en vader in een sketch voor 'Watching You Without Me'. Grappig bedoeld maar dat komt niet echt als zodanig over en duurt wat lang, wat de vaart uit deze akte haalt. 

Slechts een kanttekening want de sfeer die 'The Ninth Wave' over weet te brengen is fantastisch. 'And Dream Of Sheep' is bijvoorbeeld van te voren opgenomen terwijl Kate in een reddingsvest op haar rug in het water drijft en de track zo live heeft ingezongen. Als publiek voel je de desolaatheid en de wanhoop in haar stem die bijna ijzig klinkt. 

De sfeer van 'The Ninth Wave' als geheel is duister, onheilspellend en claustrofobisch met bizarre en soms absurde elementen. Tijdens 'Hello Earth' wordt het karakter dat Kate speelt op de handen van de vis-skeletten door het publiek naar buiten gedragen om even later gered en als herboren het laatste nummer van de akte in te zetten. 

'The Morning Fog' is een prachtige en akoestische versie van het origineel waarvan de tekst door Kate zo mooi en intens gemeend wordt gezongen dat ik mijn tranen maar de vrije loop laat. Dat laatste nummer uit 'The Ninth Wave' zo vol zonlicht en positiviteit lijkt een bijna logische overgang naar het gedeelte na de pauze ...   

... Mummy, daddy, the day is full of birds, sounds like they’re saying words ...

Nog maar nauwelijks bekomen van alle indrukken voor de pauze is het al weer snel tijd voor het vervolg van het concert dat gevormd wordt door 'A Sky Of Honey' opnieuw een songcyclus maar dit keer van Kate's album 'Aerial' uit 2005. Het verhaal van 'A Sky Of Honey' is lastig te omschrijven maar kan het best worden gedefinieerd als een ode aan de natuur waarin Kate de loop van een dag, van de vroege ochtend tot de volgende zonsopkomst, beschrijft met een hoofdrol voor de vogels en hun geluiden. 

De setting voor deze akte is prachtig met een enorm projectiedoek dat de volledige toneelbreedte beslaat met daarvoor de band en een prominente plaats voor Kate's vleugel. Terwijl het spel begint, duikt haar door de winter geïnspireerde album '50 Words For Snow' muzikaal en visueel nog even op. 

Prachtige videobeelden en projecties van Jon Driscoll spelen een cruciale rol in deze akte. Magnifieke slow motion beelden van vogels in hun vlucht, projecties van zilverberken in een bos en de opkomende volle maan en een sterrenhemel dragen bij aan een fantastische, bijna sprookjesachtige sfeer.

En vanachter twee enorme toneel hoge poortdeuren komt één van de hoofdrolspelers tevoorschijn, een houten pop die op een ingenieuze wijze tot leven wordt gebracht door een poppenspeler. Er klinken dissonanten in de 'Prelude' als het karaktertje de meeuwen hoort en pas later wordt dat duidelijk als de houten pop na een nogal gruwelijke scène tot leven komt.

De 'Prologue' is in deze live versie helemaal herschreven en uitgebreid en vormen samen met Kate's loepzuivere stem en tedere pianospel een introductie voor een glorieuze finale waarin een hoofdrol is weggelegd voor de prachtige geluiden van kerkklokken en Kate en haar achtergrondzangers een nieuwe zonovergoten dag verwelkomen. 

Na een 'Architect's Dream' en 'The Painter's Link' waarin een hoofdrol is weggelegd voor Albert die de schilder speelt is het tijd voor een prachtige versie van 'Sunset' qua tempo een stukje langzamer dan de albumversie en ook qua orkestratie met de accordeon wat meer lijkt geïnspireerd op een Franse zwoele zomeravond, maar gelukkig nog wel met die zinderende finale waarbij de hele zaal weer uit de stoelen opspringt en meedoet. 

De sfeer verandert na 'Aerial Tal' en 'Somewhere In Between' als we in de dag aanbeland zijn in de schemering en het ondoorgrondelijke gebied tussen waken en slapen. Vervolgens zien en horen we een nieuw geschreven nummer waarin de maan en de sterrenhemel wordt opgeroepen door de schilder. 'Tawny Moon' wordt helemaal gezongen door Albert. 

Na het hypnotische 'Nocturne' klinken opnieuw de kerkklokken als we de nieuwe dag in 'Aerial' verwelkomen en na een zinderende bijna psychedelische finale waarin Kate's band kan stralen, grijpt Kate vocaal en muzikaal terug op 'The Ninth Wave' en lijken de puzzelstukjes ineens samen te komen, zilverberken komen uit de lucht vallen waarvan één onder luid gekraak de vleugel lijkt te doorboren en Kate getransformeerd als vogel vanachter de poortdeuren tevoorschijn komt en het publiek in lijkt te vliegen. Beeld op zwart.

... I can see angels around you, they shimmer like mirrors in summer, there's someone who's loved you forever but you don't know it, you might feel it and just not show it ... 

Na bijna drie uur is het concert ten einde maar niet voordat Kate ons trakteert op twee toegiften. Als eerste is daar het ontroerende en emotionele 'Among Angels' van haar winteralbum '50 Words For Snow'. Alleen Kate, haar stem en pianospel in een zaal waarin je een speld kunt horen vallen. 

En als allerlaatste het optimistische 'Cloudbusting' waarin Kate het publiek uitnodigt om de finale met haar mee te zingen hetgeen niet aan dovemansoren is gericht want het ruim 3600 koppen tellende uitzinnige publiek zingt enthousiast mee. 

Deze voorstelling heeft een onuitwisbare indruk op mij gemaakt en voel een raar soort verbondenheid met Kate en haar team en met al die anderen die getuige waren van de concertreeks en die na 35 jaar de kans kregen om eindelijk die fantastische artieste eens live te kunnen aanschouwen. Ja zelfs trots om op die gedenkwaardige tiende september 2014 een klein radertje te zijn geweest van de KT Fellowship en hun magnifieke en betoverende 'Before The Dawn'

Act I
Lily 
Hounds Of Love
Joanni
Top Of The City
Running Up That Hill (A Deal with God)
King Of The Mountain

Act II
The Ninth Wave 
The Astronomer's Tale 
And Dream Of Sheep 
Under Ice 
Waking The Witch 
Watching You Without Me 
Little Light 
Jig Of Life 
Hello Earth 
The Morning Fog

Act III
A Sky of Honey 
Prelude 
Prologue 
An Architect's Dream 
The Painter's Link 
Sunset 
Aerial Tal 
Somewhere In Between 
Tawny Moon  
Nocturne 
Aerial 

Among Angels 
Cloudbusting 

© foto's Ken McKay / REX

Shakespeare In Love The Play - Noël Coward Theatre

De volgende middag is het tijd voor 'Shakespeare In Love' een toneelbewerking van de succesvolle en met zeven Oscars bekroonde film uit 1998 met Joseph Fiennes, Gwyneth Paltrow en Judi Dench. Het originele script van Marc Norman en Tom Stoppard is voor toneel bewerkt door Lee Hall. Het feit dat 'Shakespeare In Love' onder regie van Declan Donnellan nu als toneelstuk te zien is voelt als een natuurlijke stap omdat het verhaal op zich al een ode aan theater is in haar vele facetten.

Het verhaal speelt zich af in 1593 als de jonge veelbelovende schrijver Will Shakespeare verliefd wordt op Viola De Lesseps, de dochter van een rijke koopman. Viola heeft zoveel passie en liefde voor theater zodat ze besluit om zich te vermommen als een man en noemt zich Thomas Kent om zo tegen de geldende regels in toch te kunnen auditeren voor een toneelstuk van de zo door haar bewonderde Shakespeare. Will vind bij haar inspiratie voor het voltooien van Romeo & Juliet maar we zijn heel wat onstuimige verwikkelingen verder voordat het eindelijk zover is.

Kosten noch moeite lijken gespaard om 'Shakespeare In Love' tot een succes te maken en deze co-productie tussen Disney Theatrical Productions en Sonia Friedman Productions ademt dan ook klasse in vele facetten. 

Nick Ormerod ontwierp het decor en de kostuums waarbij de drie etages tellende robuuste houten set veel overeenkomst vertoont met het Globe Theatre en door schuivende onderdelen in een oogwenk verschillende locaties weet verbeelden. De prachtige kostuums zijn oogverblindend mooi en met heel veel oog voor detail ontworpen. Er is muziek geschreven door Paddy Cunneen die rechtstreeks uit de tijd van de Renaissance lijkt te komen en die prachtig wordt vertolkt door een ensemble van zangers en muzikanten. Voor een toneelstuk is de cast dan ook bijzonder groot. Er staan maar liefst 28 acteurs op het toneel en o ja, ook nog een hond.

Tom Bateman speelt de gekwelde Will op een bijzonder charismatische manier en Lucy Briggs-Owen als de vrijgevochten en grappige Viola is een revelatie en deed me qua uiterlijk en stem veel denken aan een jonge Maria Friedman. De hoofdrolspelers hebben samen een ontegenzeggelijke en prachtige chemie en in hun scènes samen spat de passie het toneel af.

Een aantal acteurs in de ondersteunende cast vervullen een wat grotere rol zoals David Oakes als de schalkse Christopher Marlowe die weet te imponeren in zijn oprechte vriendschap met Will, Anna Carteret als Queen Elizabeth die een kleine maar belangrijke rol vervult in het stuk en Abigail Mckern als Nurse die zich bekommert om het welzijn van Viola.

Maar het grootste deel van het ensemble heeft niet zo heel veel kans om individueel te stralen  en lijken oneerbiedig gezegd meer gebruikt te worden als toneelvulling alhoewel het in combinatie met het lichtplan van Neil Austin en de choreografie van Jane Gibson wel prachtige tableaux vivants oplevert.

'Shakespeare In Love' kreeg na de première op 23 juli lovende kritieken waarbij in de Daily Telegraph gesproken werd over de beste nieuwe Britse comedy sinds 'One Man Two Guvnors'. Er zitten een aantal running gags in de voorstelling die in het begin inderdaad enorm grappig zijn maar na de zoveelste herhaling is de lol er wel een beetje af.

Er valt veel te genieten in 'Shakespeare In Love' maar op een of andere manier mist er iets, al is het lastig te duiden wat dat dan precies zou moeten zijn. Misschien zijn het de dramatische wendingen in de tweede akte die niet op hun plaats lijken in deze komedie, misschien is het geheel te gepolijst en te gladjes waardoor je als publiek geen echte binding hebt met de karakters in het verhaal, misschien is de structuur waarop het verhaal verteld wordt te ouderwets en wordt het publiek te weinig uitgedaagd.

'Shakespeare In Love' is een mooie vertaling van film naar toneel met vooral veel oogstrelende plaatjes maar met weinig uitdaging voor de toeschouwer. Ik heb een amusante middag gehad maar had er eerlijk gezegd meer van verwacht. 

Deze voorstelling zag ik 's middags op woensdag 10 september 2014.

© foto's Johan Persson

Miss Saigon - Prince Edward Theatre

De belangrijkste reden dit keer voor mijn bezoek aan Londen was de concertreeks van Kate Bush 'Before The Dawn'. Aangezien de nieuwe musicals dit seizoen allemaal pas later de première beleven is er voor mij qua musicals weinig nieuws onder de zon. 

Op de verlanglijst voor een herhalingsbezoek staat 'Miss Saigon' die ik voor mijn eerste avond in Londen heb gepland. Er is geen officieel schema voor de speeldagen van Kim maar uit diverse bronnen op internet las ik dat de alternate meestal op donderdagavond en zaterdagmiddag speelt. Voor mij jammer dan dat de alternate Tanya Manalang ook deze dinsdag op het castbord staat. Niets ten nadele van Manalang overigens die een werkelijk fantastische Kim speelt maar ik had graag ook Eva Noblezada een keertje gezien. Nou ja wie weet een volgende keer.

Voor de rest stond de eerste cast op het toneel en was dus was exact dezelfde als afgelopen juni, de eerste keer dat ik de Londense revival zag. Een uitgebreid verslag van die voorstelling is hier nog na te lezen.

Mijn mening over de kracht van deze voorstelling maar ook de minpunten zijn na een tweede bezoek niet wezenlijk veranderd.

De lat voor deze productie ligt erg hoog. Cameron Mackintosh heeft kosten noch moeite gespaard. Het decor is groots en ziet er fantastisch en de voorstelling kent veel oog voor detail zoals bijvoorbeeld de wind die in de zaal te voelen is als de helikopter daalt en weer opstijgt in 'Kim's Nightmare'. Het is maar een klein accent maar helpt wel bij de beleving van het verhaal. 

Vooral de chemie in het samenspel tussen Alistair Brammer en Tamsin Carroll ontbreekt waardoor de scènes in 'Room 317' niet de kracht hebben die je zou verwachten. De nieuwe solo van Ellen helpt ook niet, 'Maybe' is uit de context van het verhaal een prachtige compositie maar mist de impact die de originele song voor Ellen wat mij betreft wel had en ook meer coherentie had met de rest van de score. Jon Jon Briones als gluiperige Engineer is wederom sensationeel en zijn 'American Dream' blijft een hoogtepunt uit de voorstelling. Bijzonder indrukwekkend vind ik ook Kwang-Ho Hong als Thuy en Tanya Manalang als Kim is helemaal op haar plaats acteert de sterren van de hemel en zingt de score fantastisch.

Kortom 'Miss Saigon' staat nog steeds prachtig in het Prince Edward Theatre en is een absolute aanrader. De hoofdcast die nog duidelijk onder de indruk zijn van de voorafgaande emoties krijgt ook deze avond een welverdiende staande ovatie. Enige verlichting brengt de Tam van deze avond, Zen Fordyce die zijn applaus tot grote hilariteit van de cast, met een professioneel aandoende reverence in ontvangst neemt. 

Deze voorstelling zag ik 's avonds op dinsdag 9 september 2014.

© foto Matthew Murphy 

Miss Saigon - Prince Edward Theatre

En voor je het weet staat  de laatste van de reeks van twaalf voorstellingen alweer op het programma. De revival productie van de legendarische musical 'Miss Saigon' van  Claude-Michel Schönberg met teksten van Alain Boublil and Richard Maltby. 

De opvolger uit 1989 van hun 'Les Misérables' is een voorstelling die sterk is geworteld in de jaren tachtig en het begrip dramamusical alle eer aandoet. Voor veel lichte momenten is bijna geen ruimte in het tragische verhaal over Kim en haar GI Chris tegen de achtergrond van de Vietnam oorlog in 1975 en die in grote lijnen gebaseerd is op Puccini’s opera 'Madama Butterfly'.

De originele versie van 'Miss Saigon' stond ruim 10 jaar op West End in Theatre Royal Drury Lane en speelde op 30 oktober 1999 de laatste voorstelling na 4.264 opvoeringen. Deze versie onder regie van Nicholas Hytner vormde de blauwdruk voor de latere producties en het succes werd in vele landen wereldwijd herhaald in onder andere New York, Toronto, Stuttgart en Scheveningen.

De nieuwe versie zoals die nu in het Prince Edward Theatre staat vind de oorsprong al in een Amerikaanse tour uit 2002 waarbij John Napier’s originele design terzijde werd geschoven en Adrian Vaux werd aangetrokken om een nieuw en meer praktisch ontwerp te maken dat het eenvoudiger zou maken om met 'Miss Saigon' te kunnen touren. Vaux was opnieuw betrokken bij de Britse tour uit 2004 dit keer in samenwerking met Tottie Driver en regisseur Laurence Connor die ook tekent voor de regie van deze nieuwe Londense versie. De versie uit 2004 was in aangepaste versies onder andere te zien in Brazilië, Australië, Korea, Japan en Nederland.

Als Adrian Vaux in de herfst van 2012 komt te overlijden wordt zijn designconcept voor de nieuwe versie opnieuw bekeken door Tottie Driver in samenwerking met Matt Kinley die onder andere betrokken was bij Mackintosh’s nieuwe producties van 'Les Misérables' en 'Mary Poppins'.

De creatives voor de nieuwe versie zijn een mix waarbij de originele kostuums van Andreane Neofitou en de staging en choreografie van Bob Avian overeind zijn gebleven en geperfectioneerd. Naast de originele teksten van Boublil en Maltby is de jonge Amerikaanse tekstschrijver Michael Mahler aangetrokken om sommige teksten aan te passen.

Vijfentwintig jaar na dato blijkt 'Miss Saigon' nog steeds populair, op de eerste dag van de voorverkoop werden box-office records gebroken en ook de lange rij voor day seats is daarvan getuige. Gelukkig heb ik mijn kaart van tevoren geboekt en met een spannend gevoel ga ik op weg naar het theater. Helaas blijkt bij binnenkomst dat niet Eva Noblezada maar haar alternate Tanya Manalang die avond opgaat als Kim, maar de rest van de cast is wel origineel. 

Kosten noch moeite zijn gespaard en de eerste aanblik op het decor als ik de zaal binnenstap is overweldigend omdat de volle breedte en hoogte van het toneel van het Prince Edward worden gebruikt. Qua productionele waarde is op de nieuwe 'Miss Saigon' dan ook niets aan te merken. De sets zijn groots indrukwekkend en realistisch en vooral de nieuwe belichting van Bruno Poet is fenomenaal goed. Hij is erin geslaagd om de scènes een bedompt bijna verstikkend gevoel te geven die dan in sommige nummers zoals bijvoorbeeld 'The Morning Of The Dragon' en 'The American Dream' compleet wordt opengebroken en kristalhelder bijna surreëel worden weergegeven.

Voor Londen zijn er significante aanpassingen gedaan in 'The American Dream' nu met een enorme kop van het Vrijheidsbeeld en 'Kim's Nightmare' waarbij de echte helikopter in combinatie met projecties weer terug is, een scène die met applaus wordt begroet. 

Genieten is het ook van een prachtig spelend orkest in de muzikale arrangementen van William David Brohn en van het briljante geluidsontwerp van Mick Potter. Na al die jaren blijft ook de score van Schönberg fier overeind waarbij de muzikale hoogtepunten elkaar moeiteloos opvolgen. Er zijn eigenlijk geen zwakke momenten in de muziek al blijft het wel erg jammer dat de nieuwe song voor Ellen 'Maybe' is ingewisseld ten faveure van 'Her Or Me'/'Now That I’ve Seen Her'. Naar mijn mening is de oude solo voor Ellen een stuk sterker en 'Maybe' zou muzikaal dan ook beter passen in later werk als 'Martin Guerre' of 'The Pirate Queen'.

De cast is fenomenaal goed met Tanya Manalang als stralend middelpunt. De score lijkt haar geen enkele moeite te kosten en ze klinkt in alle facetten van haar stem werkelijk fantastisch en loepzuiver. Haar grote solo 'I’d Give My Life For You' is erg indrukwekkend en ook de duetten met haar Chris Alistair Brammer als bijvoorbeeld  'Sun And Moon' zijn juweeltjes. 

Tamsin Carroll is een prima Ellen maar ik vind haar rol altijd wat aan de oppervlakte blijven. Datzelfde zou je ook kunnen zeggen van de andere hoofdrollen en dan vooral in de driehoek tussen Kim, Chris en Ellen waarbij je vooral Kim gelooft in haar verhaal en in haar queeste om de toekomst van Tam veilig te stellen. De regie van Laurence Connor helpt ook niet echt omdat een aantal cruciale scènes bijna afstandelijk op het toneel worden gezet als bijvoorbeeld 'This Money's Yours' en 'I Still Believe' waarbij de afstand tussen de slaapkamer van Chris en Ellen op het achtertoneel en het publiek echt te groot is.

Kwang-Ho Hong is een ster in zijn thuisland Korea en speelt Thuy op een indrukwekkende dreigende manier en dan is zijn niet altijd perfecte Engels hem zo vergeven. Hugh Maynard als John is goed op dreef als hou ik minder van de gospelachtige manier waarop hij 'Bui Doi' zong. Rachelle Ann Go is echt fantastisch als Gigi in 'The Movie In My Mind' en mag later nog een keer stralen in de Cadillac in 'The American Dream'. De spil in de show is echter The Engineer van Jon Jon Briones die in zijn opgesmukte smerigheid en cynisme kansen probeert te pakken waar hij die ziet.

In vergelijking met de originele versie uit 1989 is de nieuwe 'Miss Saigon' meer confronterend en bij vlagen hard en cynisch en is ook in de teksten een hoop aangepast om ervoor te zorgen dat het stuk ook in deze tijd resoneert.  

Tijden veranderen maar ook in 2014 blijft het gegeven van oorlog en vluchtelingen helaas maar al te actueel. 'Miss Saigon' is een absolute aanrader in een aangrijpend verhaal waarbij ondanks alle tragedie de liefde uiteindelijk overwint al is de prijs die ervoor wordt betaald bijna ondraaglijk hoog.

Deze voorstelling zag ik 's avonds op donderdag 5 juni 2014.

© foto's Michael Le Poer Trench & Matthew Murpy      

Let The Right One In - Apollo Theatre

Het geplaagde Apollo Theatre waar in december 2013 een deel van het plafond naar beneden kwam heropende in maart 2014 de deuren met het toneelstuk 'Let The Right One In' een productie van het National Theatre Of Scotland dat eerder in Londen te zien was tijdens een uitverkochte reeks in het Royal Court.

En waar de zaal bij 'Blithe Spirit' nog vol zat was de zaalbezetting bij 'Let The Right One In' dramatisch slecht. Zowel de 'grand circle' als 'dress circle' waren gesloten en in de 'stalls' zaten enkele tientallen bezoekers. Inmiddels is ook de oorspronkelijke sluitingsdatum van 27 september naar voren gebracht en speelt 'Let The Right One In' op 30 augustus de laatste voorstellingen. Jammer want dit fascinerende toneelstuk verdient een veel groter publiek.

Het verhaal is gebaseerd op de Zweedse roman 'Låt den rätte komma in' van John Ajvide Lindqvist dat in 2008 in een Zweedse versie verfilmd werd en in een Amerikaanse remake uit 2010 onder de titel 'Let Me In'. De roman is voor de theaterversie bewerkt door Jack Thorne en geregisseerd door John Tiffany in samenwerking met Steven Hoggett die onder andere ook bekend zijn van de musical 'Once'.

'Let The Right One In' vertelt het verhaal van Oskar een onzekere eenzame tienerjongen die op school gepest wordt en samen met zijn alcoholverslaafde moeder aan de rand van de stad woont. Hun dagelijkse leven wordt verstoord als een reeks van sinistere moorden de buurt opschrikt. Ondertussen maakt Oskar kennis met het zonderlinge en verlegen meisje Eli dat samen met haar vader pas in de buurt is komen wonen. Tussen Oskar en Eli ontstaat een fragiele vriendschap die in de loop van het stuk steeds sterker wordt. Als Oskar achter de ware identiteit van Eli komt moet hij een moeilijke keuze maken tussen zijn toewijding aan Eli of zijn gezonde verstand.

'Let The Right One In' weet in alle facetten en disciplines de sfeer fantastisch te treffen. Het prachtige decorontwerp van Christine Jones wordt versterkt door het lichtontwerp van Chahine Yavroyan. Een in sneeuw bedekt bos vol met ijzige zilverberken die in een blauwe maanverlichte gloed lijken te zweven.  En een klimrek dat in de tweede acte door een staaltje ingenieuze theatertechniek ineens het decor vormt voor de zwembad-scène. Door het drama vorig jaar in het Apollo is het balkon dicht en terwijl daar werkzaamheden plaatsvinden is het plafond ingenieus afgeschermd door een schildering en projecties van wolken die van de nood een deugd maken en dat deel van het auditorium decormatig bij de voorstelling betrekken.

Stille dans- en bewegingsscènes onder choreografie van Steven Hoggett benadrukken stemmingen en emoties terwijl de sfeervolle muziek van de IJslandse componist Ólafur Arnalds de desolate surrealistische sfeer mooi weet te treffen.

De cast is subliem met Rebecca Benson als de getergde Eli die in een bijna buitenaardse monotone stem een mooie balans weet te treffen in de barbaarse fragiliteit die haar karakter kenmerkt en Martin Quinn als de sympathieke onzekere Oskar die verscheurd wordt in zijn verlangen naar vriendschap. Clive Mendus speelt de dreigende Hakan, Eli's beschermer en Susan Vidler de egocentrische moeder van Oskar die genoeg heeft aan zichzelf en de dagelijkse sleur en zich niet bekommert om haar zoon.

'Let The Right One In' is een bijzondere en fascinerende voorstelling die een verhaal over eeuwenoude vampieren combineert met het verhaal over een zowel pijnlijke als tedere vriendschap. Een verhaal over emotioneel isolement en de bevrijding als twee zielen elkaar vinden in hun ontluikende liefde en seksualiteit.

'Let The Right One In' is een absolute aanrader. Het is een zeer spannende soms gruwelijke voorstelling die je met een aantal goed getimede schrikeffecten regelmatig uit de stoel doen opveren maar bovenal een emotioneel en pakkend verhaal over een schijnbaar onmogelijke vriendschap die grenzen opzoekt en uiteindelijk overwint.

Deze voorstelling zag ik 's middags op donderdag 5 juni 2014.

© foto's Idil Sukan

Blithe Spirit - Gielgud Theatre

Voor de avond staat weer toneel op de planning 'Blithe Spirit' met de legendarische Angela Lansbury in de hoofdrol. De kaartjes zijn gewild getuige de lange dagelijkse rij voor 'day seats' en het 'house full' bord voor het Gielgud Theatre aan Shaftesbury Avenue. 

Toch een beetje gespannen loop ik naar het theater want het zou toch niet gebeuren dat ze juist die avond niet speelt. Die vrees is onterecht want ook die avond staat de 88-jarige gewoon op de planken. Dame Angela is een theater-, film- en TV-legende die voor het eerst sinds 1975 weer op een Londens toneel staat waar ze  in Noël Coward's 'Blithe Spirit' de rol van Madame Arcati herneemt die haar in 2009 in New York een Drama Desk en Tony Award opleverde.

Coward schreef het stuk in 1941 en het was een groot succes op West End, speelde bijna 2000 voorstellingen en ging later dat jaar in première op Broadway. Sinds die tijd zijn er vele revivals geweest, bewerkingen voor radio en TV, is het stuk in 1945 verfilmd met Margaret Rutherford en Rex Harrison en vormde het de basis voor de musical High Spirits uit 1964.

'Blithe Spirit' (An Improbable Farce In Three Acts) speelt zich af in de woonkamer van het echtpaar Condomine in Kent aan het eind van de jaren '30. 

Charles de heer des huizes werkt aan een nieuw boek over een spiritualist en daartoe hebben hij en zijn tweede vrouw Ruth het plaatselijke medium en de nogal excentrieke Madame Arcati uitgenodigd voor een seance. Niet dat ze heel erg in haar krachten geloven. Ook het echtpaar Bradman is aanwezig en na het diner raakt Madame Arcati in een trance en hoewel er onverklaarbare zaken gebeuren doen ze het af als onzin. Tot Charles de stem van zijn zeven jaar eerder overleden vrouw Elvira hoort en geschrokken Arcati wakker maakt en de dineravond tot een einde komt. 

Als hij terugkomt ziet hij tot zijn schrik de geest van Elvira maar aangezien alleen hij haar kan zien en horen leidt het tot de nodige misverstanden en wrijving tussen hem en Ruth. Elvira doet ondertussen verwoede pogingen om Charles opnieuw voor zich te winnen. De dagen daarna gebeuren er in huis onverklaarbare ongelukjes met Charles en Edith, de onhandige en niet al te snuggere dienstmeid. In een laatste wanhoopsdaad saboteert Elvira de auto. Ze had er echter niet op gerekend dat Ruth verongelukt en ook als geest ten tonele verschijnt, zij het nog niet zichtbaar. 

Charles roept opnieuw de hulp van madame Arcati in om verlost te raken van zijn eerste vrouw maar in plaats van het verdrijven van Elvira verschijnt nu ook Ruth ten tonele, is de chaos compleet en zit Charles opgescheept met twee jaloerse echtgenotes. Arcati doet verwoede pogingen om de twee plaaggeesten naar het hiernamaals te krijgen echter zonder effect totdat ze een ingeving krijgt en de onnozele Edith erbij betrokken wordt en er onder hypnose in slaagt de geesten te verdrijven. Madame Arcati adviseert Charles om uit het huis te vertrekken en alles is weer bij het oude, althans zo lijkt het ....

Regisseur Michael Blakemore is net als in New York ook hier de regisseur maar behalve voor de kostuums en pruiken voor Lansbury van zijn er voor Londen nieuwe creatives aangetrokken. 'Blithe Spirit' is een heerlijk ouderwets toneelstuk en ook qua enscenering en aankleding als een ode aan de tijd waarin het geschreven werd. Tekstprojecties op het voordoek geven aan waar en wanneer de gebeurtenissen plaatsvinden en horen we liedjes van Noël Coward prachtig gezongen door Christine Ebersole. En ook de het set- en kostuumontwerp van Simon Higlett gecomplementeerd met het lichtontwerp van Mark Jonathan is mooi en effectief al is het als geheel niet echt vernieuwend. 

Maar de meeste toeschouwers komen toch voor Angela Lansbury die het stralend middelpunt van de voorstelling is en een warm applaus krijgt bij haar opkomst. Ze vertolkt Madame Arcati fantastisch. Een beetje zonderling en wereldvreemd maar bijzonder pienter en niet het type dat zich alles maar laat welgevallen. Lansbury ziet er heerlijk uit in haar bizarre kleurrijke bijna zigeunerachtige kostuums en een roodharige pruik. De dansen die ze uitvoert om in een trance te komen zijn kostelijk waarbij het lijkt alsof ze het ter plekke verzint maar die waarschijnlijk zorgvuldig gechoreografeerd zijn. 

Maar niet alles draait om Angela Lansbury en regisseur Blakemore is erin geslaagd om ook de rest van de cast te laten stralen waardoor het een echt ensemblestuk wordt. Charles Edwards als de charmante echtgenoot die bijna tot wanhoop wordt gedreven door de grillen van zijn twee echtgenotes Janie Dee als Ruth en Jemima Rooper als Elvira. In de overige rollen Serena Evans als Mrs Bradman en Simon Jones als Dr Bradman de rol die hij ook vertolkte in de New Yorkse versie. Speciale vermelding verdient toch wel Patsy Ferran die de lachers op haar hand heeft als de iets te enthousiaste en leergierige dienstmeid Edith.

Nee 'Blithe Spirit' is geen vernieuwend theater wel een heerlijk nostalgisch en sfeervol stuk en met de heerlijke dialogen van Coward en de kwaliteiten van Angela Lansbury absoluut een 5 sterren avond in het theater.

Deze voorstelling zag ik 's avonds op woensdag 4 juni 2014.

© foto's Johan Persson