De belangrijkste reden dit keer voor mijn bezoek aan Londen was de concertreeks van Kate Bush 'Before The Dawn'. Aangezien de nieuwe musicals dit seizoen allemaal pas later de première beleven is er voor mij qua musicals weinig nieuws onder de zon.
Op de verlanglijst voor een herhalingsbezoek staat 'Miss Saigon' die ik voor mijn eerste avond in Londen heb gepland. Er is geen officieel schema voor de speeldagen van Kim maar uit diverse bronnen op internet las ik dat de alternate meestal op donderdagavond en zaterdagmiddag speelt. Voor mij jammer dan dat de alternate Tanya Manalang ook deze dinsdag op het castbord staat. Niets ten nadele van Manalang overigens die een werkelijk fantastische Kim speelt maar ik had graag ook Eva Noblezada een keertje gezien. Nou ja wie weet een volgende keer.
Voor de rest stond de eerste cast op het toneel en was dus was exact dezelfde als afgelopen juni, de eerste keer dat ik de Londense revival zag. Een uitgebreid verslag van die voorstelling is hier nog na te lezen.
Mijn mening over de kracht van deze voorstelling maar ook de minpunten zijn na een tweede bezoek niet wezenlijk veranderd.
De lat voor deze productie ligt erg hoog. Cameron Mackintosh heeft kosten noch moeite gespaard. Het decor is groots en ziet er fantastisch en de voorstelling kent veel oog voor detail zoals bijvoorbeeld de wind die in de zaal te voelen is als de helikopter daalt en weer opstijgt in 'Kim's Nightmare'. Het is maar een klein accent maar helpt wel bij de beleving van het verhaal.
Vooral de chemie in het samenspel tussen Alistair Brammer en Tamsin Carroll ontbreekt waardoor de scènes in 'Room 317' niet de kracht hebben die je zou verwachten. De nieuwe solo van Ellen helpt ook niet, 'Maybe' is uit de context van het verhaal een prachtige compositie maar mist de impact die de originele song voor Ellen wat mij betreft wel had en ook meer coherentie had met de rest van de score. Jon Jon Briones als gluiperige Engineer is wederom sensationeel en zijn 'American Dream' blijft een hoogtepunt uit de voorstelling. Bijzonder indrukwekkend vind ik ook Kwang-Ho Hong als Thuy en Tanya Manalang als Kim is helemaal op haar plaats acteert de sterren van de hemel en zingt de score fantastisch.
De lat voor deze productie ligt erg hoog. Cameron Mackintosh heeft kosten noch moeite gespaard. Het decor is groots en ziet er fantastisch en de voorstelling kent veel oog voor detail zoals bijvoorbeeld de wind die in de zaal te voelen is als de helikopter daalt en weer opstijgt in 'Kim's Nightmare'. Het is maar een klein accent maar helpt wel bij de beleving van het verhaal.
Vooral de chemie in het samenspel tussen Alistair Brammer en Tamsin Carroll ontbreekt waardoor de scènes in 'Room 317' niet de kracht hebben die je zou verwachten. De nieuwe solo van Ellen helpt ook niet, 'Maybe' is uit de context van het verhaal een prachtige compositie maar mist de impact die de originele song voor Ellen wat mij betreft wel had en ook meer coherentie had met de rest van de score. Jon Jon Briones als gluiperige Engineer is wederom sensationeel en zijn 'American Dream' blijft een hoogtepunt uit de voorstelling. Bijzonder indrukwekkend vind ik ook Kwang-Ho Hong als Thuy en Tanya Manalang als Kim is helemaal op haar plaats acteert de sterren van de hemel en zingt de score fantastisch.
Kortom 'Miss Saigon' staat nog steeds prachtig in het Prince Edward Theatre en is een absolute aanrader. De hoofdcast die nog duidelijk onder de indruk zijn van de voorafgaande emoties krijgt ook deze avond een welverdiende staande ovatie. Enige verlichting brengt de Tam van deze avond, Zen Fordyce die zijn applaus tot grote hilariteit van de cast, met een professioneel aandoende reverence in ontvangst neemt.
Deze voorstelling zag ik 's avonds op dinsdag 9 september 2014.
© foto Matthew Murphy
