‘Matilda The Musical’ gebaseerd op het gelijknamige boek van Roald Dahl is een productie van de Royal Shakespeare Company, ging in december 2010 in premiere in het Courtyard Theatre in Stratford-upon-Avon en speelde daar met veel succes tot januari 2011. In mei 2011 werd de transfer naar West End aangekondigd en ging daar in november 2011 met razend enthousiaste kritieken in première. Dit jaar werd ‘Matilda’ in iedere mogelijke categorie van de Olivier Awards genomineerd, tien stuks en won er uiteindelijk zeven waaronder die voor ‘Best New Musical’.
De verwachtingen zijn dan ook hooggespannen als ik eindelijk deze musical mag gaan zien. ‘Matilda’ staat op het programma op de dag dat ik aankom in Londen. Na ‘s middags ‘One Man Two Guvnors’ even wat eten en zit ik in een after-dinner-dip op rij 3 in de stalls van het Cambridge. Maar die dip is voorbij als de show begint.
De verwachtingen worden meer dan waargemaakt. ‘Matilda’ is een heerlijk eigenzinnige musical. En die eigenzinnigheid vind je overal terug. In het geweldige design van de set en de kostuums van Rob Howell, de fantastische aanstekelijke muziek en dito teksten van Tim Minchin , de energieke choreografie van Peter Darling en het script van Dennis Kelly. Maar vooral in het originele gegeven van Roald Dahl en de eigenheid van het hoofdpersoontje waar deze hele musical om draait : Matilda
Matilda is een intelligent meisje met onvermoede krachten. Ze is pas vijf maar heeft een ongekend talent om te lezen en verslindt verschillende boeken per week. Ze groeit op bij haar niet al te liefhebbende ouders : Mrs en Mr Wormwood, zij een door tv geobsedeerde amateur ballroom danseres en hij een niet al te snuggere verkoper van tweedehands auto’s. En haar oudere broer Michael die overduidelijk niet het intellect van zijn jongere zus bezit en zijn dagen voor de TV slijt.
Matilda is ook het buitenbeentje op school en vind weinig aansluiting bij haar medeleerlingen. De school wordt met ijzeren hand gestuurd door de potige niet erg aantrekkelijke schooldirectrice Miss Trunchbull die tijdens haar carrière als voormalig Olympisch kampioene kogelslingeren ook iets te gretig uit de pot met anabole steroïden lijkt te hebben gesnoept. Maar Matilda vindt gelukkig wel aandacht en liefde bij haar onderwijzeres Miss Honey en de plaatselijke bibliothecaresse Mrs Phelps die gefascineerd luistert naar de zelfverzonnen verhalen die Matilda haar vertelt.
De cast op het toneel van het Cambridge is fantastisch. Eerst en vooral de kinderen die stuk voor stuk enorm getalenteerd zijn en een geweldige prestatie leveren. Deze avond speelde Jade Marner de hoofdrol. Een klein opdondertje maar een enorm natuurlijk talent.
De rol van Miss Trunchbull wordt gespeeld door een man. Bertie Carvel en het contrast met de rol waarin ik hem het laatst zag kan bijna niet groter. Na Leo Frank in ‘Parade’ in het Donmar Warehouse nu een angstaanjagend lelijke en sadistische schooldirectrice. Carvel speelt de rol werkelijk fantastisch en zijn uit de kluiten gewassen mannelijk uiterlijk staat in schril contrast met zijn bijna vrouwelijke en lieflijke spreekstem. Carvel speelt op 1 juli zijn laatste voorstelling en wordt dan vervangen door David Leonard.
Steve Furst en Josie Walker vormen een heerlijk fout echtpaar als de Wormwoods, en ook Melanie La Barrie en Haley Flaherty als Mrs Phelps en Miss Honey leveren een mooie performance.
‘Matilda’ staat garant voor een heerlijk avond vol absurde humor en personages die vrij karikaturaal zijn. Maar ook een musical met ontroering en veel gevoel. Het verhaal eindigt ook nog eens mooi waarbij de fantasiewereld van Matilda met de werkelijkheid wordt verweven.
‘Matilda’ is een enorm succes met volle zalen in Londen en ook op weg naar Broadway. Na het zien van deze voorstelling weet je ook direct waarom. Was de reclame voor ‘Chicago’ jarenlang de blikvanger en een vertrouwd gezicht op de Seven Dials in Londen. De komende jaren prijkt vast en zeker ‘Matilda’ op de façade van het Cambridge Theatre.
Deze voorstelling zag ik 's avonds op woensdag 9 mei 2012
© foto RSC
