The Wizard Of Oz - London Palladium

Een bezoek aan ‘The Wizard Of Oz’ is inmiddels ook al een soort van traditie. Voor de vijfde keer naar Oz. Ik zag de eerste previews februari 2011 en wat later zag ik de voorstelling met de alternate Sophie Evans. Deze verslagen zijn elders in dit blog nog terug te lezen.

Na het vertrek van Danielle Hope heeft Sophie Evans inmiddels de hoofdrol overgenomen en is legende Michael Crawford vervangen door Russell Grant.

Het was wel even wennen aan Russell Grant. Hij is een klein ietwat corpulent mannetje en zet een soort lichtgewicht en vooral nichterige Professor Marvel en Wizard neer. Geen ervaren zanger en acteur en dat merk je helaas. Wel leuk om te zien dat hij veel meer danst dan Crawford en in scènes als ‘Wonders Of The World’ is ook muziek daartoe toegevoegd en aangepast. Geen nood Grant is inmiddels vertrokken bij de productie en de nieuwe en laatste Wizard in het Palladium is Des O’Connor.

‘The Wizard Of Oz’ blijft een heerlijke voorstelling. Prachtig ontworpen met tijdloze muziek en met een ontroerende finale in het door Andrew Lloyd Webber gecomponeerde ‘Already Home’.

Inmiddels is duidelijk dat ‘The Wizard Of Oz’ op 2 september de laatste voorstelling speelt. En eigenlijk is het onzin maar ik ben toch geneigd om dan nog een allerlaatste keer te gaan.

Deze voorstelling zag ik 's middags op zondag 13 mei 2012

© foto Alastair Muir

Noises Off - Novello Theatre

‘Noises Off’ is een toneelstuk geschreven in 1982 door Michael Frayn. ‘Noises Off’ was al in verschillende versies op West End en Broadway te zien met onder andere Patricia Routledge en Patti LuPone. Deze nieuwe versie is een transfer van de Old Vic productie geregisseerd door Lindsay Posner die nu een aantal maanden op West End te zien is voordat ‘Mamma Mia!’ intrek neemt in het Novello Theatre.

‘Noises Off’ gaat over een toneelgezelschap dat de nogal banale klucht ‘Nothing On’ opvoert. De structuur van ‘Noises Off’ is erg knap en een van de sterkste punten van deze voorstelling. In elk van de drie actes wordt de eerste acte van ‘Nothing On’ opgevoerd.

Acte 1 is de generale repetitie in het Grand Theatre in Weston-super-Mare waarbij de regisseur tot wanhoop wordt gedreven omdat de cast nog steeds moeite heeft met de teksten, de entrees en exits en de rekwisieten waarbij een bord sardientjes een grote rol speelt. In Acte 2 is het gezelschap inmiddels een maand op tournee en zien we een matineevoorstelling in Theatre Royal in Ashton-under-Line. Het verschil is dat we nu diezelfde eerste acte uit ‘Nothing On’ ziet maar dan backstage en worden ineens de onderlinge verhoudingen duidelijk. Omdat men backstage is wordt deze acte grotendeels zonder tekst opgevoerd.  Razend knap gespeeld met een perfecte timing van de acteurs. Acte 3 is in het Municipal Theatre in Stockton-on-Tees, de tour loopt bijna ten einde en inmiddels is wel duidelijk dat iedereen het stuk en elkaar meer dan zat is.

De verhaallijnen werken soms wel wat verwarrend omdat de acteurs hun eigen karakter spelen maar ook nog eens het karakter uit het toneelstuk wat ze opvoeren. Maar dat is ook gelijk de charme van ‘Noises Off’. Een heerlijke klucht die zichzelf niet al te serieus neemt en de vorm waarin het geheel gegoten is biedt een basis voor heel veel misverstanden en gênante situaties.

Het is vooral ontzettend genieten van een uitstekende cast. Celia Imrie als actrice van middelbare leeftijd Dotty Otley is erg leuk en de manier waarop ze doordraait in Acte 3 hilarisch.

Voeg daarbij een temperamentvolle regisseur, een handvol overactieve acteurs met allen hun eigen problemen, een paar overspannen toneelmanagers en hun onderlinge relaties en romances en de boel ontploft.

Naast Celia Imrie prachtige rollen van Janie Dee als Belinda Blair, Lucy Briggs Owen als de ietwat onnozele Brooke Ashton, Alice Bailey Johnson als de overspannen toneel-assistente Poppy en Karl Johnson als de aan alcohol verslaafde acteur op leeftijd Selsdon Mowbray.

Het toneelstuk doet anno 2012 wellicht wat gedateerd aan maar dat de tijd van handeling is gezet in de tijd waarin het geschreven is vormt ook wel gelijk de charme van het stuk. Niet al te diepgravend maar wel ontzettend goed gespeeld. Ik heb in ieder geval een heerlijke middag gehad bij ‘Noises Off’.

Deze voorstelling zag ik 's middags op zaterdag 12 mei 2012

© foto Old Vic

Top Hat - Aldwych Theatre

'Top Hat’ van RKO Pictures met tekst en muziek van Irving Berlin is één van de meest succesvolle dansmusicals ooit. Onsterfelijk gemaakt zo’n 76 jaar geleden door Fred Astaire en Ginger Rogers.

Nu is de musicalfilm voor toneel bewerkt door Matthew White en Howard Jacques. In de film zaten maar vijf songs van Irving Berlin die hij zelf beschouwde als het beste filmwerk uit zijn lange carrière en kent klassiekers als ‘Cheek to Cheek’ en ‘Top Hat, White Tie and Tails’. In de theaterversie zijn tien songs uit het rijke oeuvre van Berlin toegevoegd zoals ‘Let’s Face the Music and Dance’ en ‘I’m Putting All My Eggs in One Basket’. ‘Putting on the Ritz’ is speciaal voor de West End versie van ‘Top Hat’ in de musical geschreven en vormt gelijk de opening van de musical. Het is echt heerlijk om al die bekende nummers voorbij te horen komen uitgevoerd door een fantastisch spelend groot orkest.

‘Top Hat’ gaat over de Amerikaanse sterdanser Jerry Travers die naar Londen komt om te spelen in een show van vriend en producent Horace Hardwick. Als hij ‘s avonds laat een tapnummer oefent in zijn hotelkamer wekt hij de mooie Dale Tremont die een verdieping lager probeert te slapen. Jerry wordt op slag verliefd op Dale.

De problemen beginnen als Dale onterecht aanneemt dat Jerry Horace is, de echtgenoot is van haar goede vriendin Madge Hardwick. Na de succesvolle première van zijn voorstelling reist Jerry Dale achterna naar Venetië alwaar zij Madge bezoekt en de ontwerpen van haar Italiaanse modeontwerper Alberto Beddini komt promoten. Maar de verwarring begint pas echt als Jerry Dale ten huwelijk vraagt. Gelukkig komt aan het eind alles nog goed mede door de bemoeienissen van Horace’s butler Bates.

De cast van ‘Top Hat’ is fantastisch met Tom Chambers en Summer Strallen als de sympathieke Jerry en de pittige Dale. Martin Ball en Vivien Parry als de Hardwicks, Ricardo Alfonso als Alberto Beddini en Stephen Boswell in de rol van Bates. Het grote ensemble zingt en danst de sterren van de hemel en bewijst hun kracht in de vele ensemble- en dansnummers onder choreografie van Bill Deamer.

Het door de Art Deco geïnspireerde decorontwerp van Hildegard Bechtler is groots en indrukwekkend en weet met minimale middelen toch steeds een andere locatie te verbeelden. De kostuumontwerpen van Jon Morrell zijn prachtig en passen precies in de tijdgeest waarin het stuk speelt.

Het verhaal is flinterdun en het is wel jammer dat in de bewerking van de film naar het toneel over het hoofd is gezien dat musical een hele andere discipline is. En waar een andere filmklassieker als ‘Singin In The Rain’ die transitie wel succesvol heeft gemaakt, ontbreekt er bij ‘Top Hat’ toch iets. Maar het is lastig om te duiden wat dat dan is.

‘Top Hat’ is een heerlijke avond in het theater. Maar is wel escapisme in de meest pure zin van het woord. Als je genoegen neemt met een fantastische lichtvoetige avond vol prachtige zang- en dansnummers moet je zeker gaan kijken, als je op een andere manier uitgedaagd wilt worden zijn er op het moment betere musicals in Londen te zien.

Deze voorstelling zag ik 's avonds op vrijdag 11 mei 2012

© foto Tristram Kenton

Ghost The Musical - Piccadilly Theatre

‘Ghost’ zag ik voor de tweede keer. Vorig jaar toen ik deze nieuwe musical voor het eerst zag was ik niet onverdeeld enthousiast. 

Inmiddels staat de tweede cast op het podium en met een leuke aanbieding midden rij J in de stalls een mooie gelegenheid om deze productie een tweede kans te gunnen. De nieuwe Sam en Molly Mark Evans en Siobhan Dillon zijn fantastisch. Mooie zangstemmen en eerlijk gezegd geloofde ik hun verhaal veel meer, ik was in ieder geval dit keer wél ontroerd. Ook Sharon D. Clarke als Oda Mae Brown zingt en speelt de sterren weer van de hemel. Fantastisch!

Verder blijven mijn kritiekpunten op deze musical overeind. De muziek van Dave Stewart en Glenn Ballard is volledig inwisselbaar en er is opnieuw weinig van blijven hangen. Het nummer ‘Ball Of Wax’, gesneuveld op Broadway en vervangen door ‘You Gotta Let Go’, zit nog steeds in de Londense versie. Gelukkig want dat is één van de weinige nummers die in een musicaltraditie is geschreven.

Qua decor, belichting en staging en effecten blijft ‘Ghost’ een fantastische ervaring. Of dat genoeg is om als musical stand te blijven houden zal de tijd wel leren.

Deze voorstelling zag ik 's middags op donderdag 10 mei 2012

© Sean Ebsworth Barnes

Singin' In The Rain - Palace Theatre

De Chichester Festival Theatre productie van ‘Singin’ In The Rain’ is sinds februari 2012 in het Palace Theatre te zien. Een heerlijke voorstelling en al ben je dan niet natgeregend, je komt wel op wolken het theater uit.

De musical gebaseerd op de gelijknamige MGM film met Gene Kelly en Debbie Reynolds vierde in de zomer van 2011 al triomfen in het Festival Theatre in Chichester en maakte een succesvolle overstap naar West End. ‘Singin’ In The Rain’ is een musical in de beste Hollywoodtraditie en speelt zich af in de tijd dat de stomme film plaats maakte voor de geluidsfilm en kent klassieke songs als ‘Make ‘em Laugh’, ‘Good Morning’, ‘Moses Supposes’ en natuurlijk ‘Singin’ In The Rain’.

Deze gloednieuwe versie van de musical onder regie van Jonathan Church is uiteraard gebaseerd op de gelijknamige filmklassieker uit 1952 met een script van Betty Comden en Adolph Green en muziek van Nacio Herb Brown en Arthur Freed en kende al eerdere originele producties op West End (1983) en Broadway (1985)

Don Lockwood is een ster uit de stomme film en heeft alle roem die hij maar wilt, maar Hollywood staat op het punt om voorgoed te veranderen en in de studio’s gonst het over geruchten van een nieuw soort film waar de acteurs praten en zelfs zingen en dansen.

Lockwood’s filmpartner Lina Lamont is ervan overtuigd dat hun romance op het witte doek ook in het werkelijke leven bestaat. Maar Don is een andere mening toegedaan vooral als hij verliefd wordt op beginnend maar ambitieus actrice Kathy Selden. Als Lina daar achter komt doet ze alles om die relatie te dwarsbomen.  Ondertussen is de baas van Monumental Pictures R F Simpson ervan overtuigd dat ze van hun nieuwe film ‘The Dueling Cavalier’ een ‘talkie’ moeten maken maar tegenslag volgt als ze Lina’s niet erg subtiele snoeiharde stem voor het eerst op het witte doek horen.

De beste vriend van Don Cosmo Brown krijgt het idee om Lina’s stem te dubben en de film dan ook te veranderen in een muzikale comedy ‘The Dancing Cavalier’. Kathy wordt de stem van Lina in de film maar de diva eist dan wel dat ze niet op de aftiteling mag komen. Op de première van de film komt uiteindelijk alles toch nog goed en krijgt Kathy de credits die ze verdient.

‘Singin In The Rain’ kent drie fantastische leads met Adam Cooper, Scarlett Strallen en Daniel Crossley.  Hun plezier in de voorstelling spat van het podium. Prachtige ondersteunende rollen komen van Katherine Kingsley als Lina Lamont en Sandra Dickinson die de rollen van Miss Dinsmore en Dora Bailey voor haar rekening neemt.

Een fantastisch en energiek ensemble zorgt er samen met de hoofdrolspelers voor dat de choreografie van Andrew Wright tot in de kleinste details perfect worden uitgevoerd.

Het decorontwerp van Simon Higlett is vrij statisch maar erg functioneel en weet door kleine aanpassingen toch steeds een ander toneelbeeld te creëren. Zijn kostuumontwerpen zijn kleurrijk en reflecteren de tijd waarin de musical speelt maar zijn zeker niet oubollig.

Het orkest zit tijdens de voorstelling in een ruimte hoog boven het toneel. De orkestbak is voor deze productie namelijk omgebouwd tot een gigantisch reservoir en per voorstelling wordt zo’n 14.000 liter water gebruikt. Het Palace is twee keer per voorstelling het toneel van een écht waterballet.

Tijdens de finale van de eerst acte met Adam Cooper in het legendarische titelnummer en nog een keer aan het eind als de hele cast en ensemble op het toneel staan. De eerste 6 rijen van het Palace zijn omgedoopt tot ‘splash zone’ en als je daar zit en een beetje pech hebt wordt je kletsnat. De cast doet daar echt wel hun best voor. Tijdens de pauze zijn ook heel wat personen nodig om de speelvloer weer kurkdroog te maken voor de tweede acte. Daarvoor worden in deze dansvoorstelling geen risico’s genomen.

De film ‘Singin In The Rain’ is inmiddels zo’n 60 jaar oud maar heeft aan kracht nog niets ingeboet en zorgt anno 2012 ook nog voor een fantastische en overweldigende theaterbelevenis. Als je de kans krijgt moet je deze musical zeker gaan zien !

Deze voorstelling zag ik 's avonds op donderdag 10 mei 2012

© foto Alastair Muir

Matilda The Musical - Cambridge Theatre

‘Matilda The Musical’ gebaseerd op het gelijknamige boek van Roald Dahl is een productie van de Royal Shakespeare Company, ging in december 2010 in premiere in het Courtyard Theatre in Stratford-upon-Avon en speelde daar met veel succes tot januari 2011. In mei 2011 werd de transfer naar West End aangekondigd en ging daar in november 2011 met razend enthousiaste kritieken in première. Dit jaar werd ‘Matilda’ in iedere mogelijke categorie van de Olivier Awards genomineerd, tien stuks en won er uiteindelijk zeven waaronder die voor ‘Best New Musical’.

De verwachtingen zijn dan ook hooggespannen als ik eindelijk deze musical mag gaan zien. ‘Matilda’ staat op het programma op de dag dat ik aankom in Londen. Na ‘s middags ‘One Man Two Guvnors’ even wat eten en zit ik in een after-dinner-dip op rij 3 in de stalls van het Cambridge. Maar die dip is voorbij als de show begint.

De verwachtingen worden meer dan waargemaakt. ‘Matilda’ is een heerlijk eigenzinnige musical. En die eigenzinnigheid vind je overal terug. In het geweldige design van de set en de kostuums van Rob Howell, de fantastische aanstekelijke muziek en dito teksten van Tim Minchin , de energieke choreografie van Peter Darling en het script van Dennis Kelly. Maar vooral in het originele gegeven van Roald Dahl en de eigenheid van het hoofdpersoontje waar deze hele musical om draait : Matilda

Matilda is een intelligent meisje met onvermoede krachten. Ze is pas vijf maar heeft een ongekend talent om te lezen en verslindt verschillende boeken per week. Ze groeit op bij haar niet al te liefhebbende ouders : Mrs en Mr Wormwood, zij een door tv geobsedeerde amateur ballroom danseres en hij een niet al te snuggere verkoper van tweedehands auto’s. En haar oudere broer Michael die overduidelijk niet het intellect van zijn jongere zus bezit en zijn dagen voor de TV slijt.

Matilda is ook het buitenbeentje op school en vind weinig aansluiting bij haar medeleerlingen. De school wordt met ijzeren hand gestuurd door de potige niet erg aantrekkelijke schooldirectrice Miss Trunchbull die tijdens haar carrière als voormalig Olympisch kampioene kogelslingeren ook iets te gretig uit de pot met anabole steroïden lijkt te hebben gesnoept. Maar Matilda vindt gelukkig wel aandacht en liefde bij haar onderwijzeres Miss Honey en de plaatselijke bibliothecaresse Mrs Phelps die gefascineerd luistert naar de zelfverzonnen verhalen die Matilda haar vertelt.

De cast op het toneel van het Cambridge is fantastisch. Eerst en vooral de kinderen die stuk voor stuk enorm getalenteerd zijn en een geweldige prestatie leveren. Deze avond speelde Jade Marner de hoofdrol.  Een klein opdondertje maar een enorm natuurlijk talent. 

De rol van Miss Trunchbull wordt gespeeld door een man. Bertie Carvel en het contrast met de rol waarin ik hem het laatst zag kan bijna niet groter. Na Leo Frank in ‘Parade’ in het Donmar Warehouse nu een angstaanjagend lelijke en sadistische schooldirectrice. Carvel speelt de rol werkelijk fantastisch en zijn uit de kluiten gewassen mannelijk uiterlijk staat in schril contrast met zijn bijna vrouwelijke en lieflijke spreekstem. Carvel speelt op 1 juli zijn laatste voorstelling en wordt dan vervangen door David Leonard.

Steve Furst en Josie Walker vormen een heerlijk fout echtpaar als de Wormwoods, en ook Melanie La Barrie en Haley Flaherty als Mrs Phelps en Miss Honey leveren een mooie performance.

‘Matilda’ staat garant voor een heerlijk avond vol absurde humor en personages die vrij karikaturaal zijn. Maar ook een musical met ontroering en veel gevoel. Het verhaal eindigt ook nog eens mooi waarbij de fantasiewereld van Matilda met de werkelijkheid wordt verweven.

‘Matilda’ is een enorm succes met volle zalen in Londen en ook op weg naar Broadway. Na het zien van deze voorstelling weet je ook direct waarom. Was de reclame voor ‘Chicago’ jarenlang de blikvanger en een vertrouwd gezicht op de Seven Dials in Londen. De komende jaren prijkt vast en zeker ‘Matilda’ op de façade van het Cambridge Theatre.

Deze voorstelling zag ik 's avonds op woensdag 9 mei 2012

© foto RSC

One Man, Two Guvnors - Theatre Royal Haymarket

Ik had al veel gehoord over ‘One Man, Two Guvnors’ een produktie van het National Theatre die al triomfen vierde in het Lyttelton aldaar en daarna de transfer naar West End maakte. Eerst vanaf november 2011 in het Adelphi Theatre en sinds maart 2012 in Theatre Royal Haymarket. Sinds de originele cast met James Corden het stuk speelt in New York is het wat makkelijker om kaarten te scoren. Fijne plaats op rij D in de stalls. En eerlijk gezegd ‘One Man, Two Guvnors’ maakt alle beloften meer dan waar. 

Het stuk geschreven door Richard Bean is gebaseerd op Carlo Goldoni’s stuk ‘Il Servitore di Due Padroni’ uit de 18e eeuw en verplaatst naar het Brighton van begin jaren ‘60.

Francis Henshall is het hulpje van Roscoe Crabb die verloofd is met de niet al te snuggere Pauline Clench die eigenlijk een oogje heeft op acteur Alan Dangle.  Roscoe is niet Roscoe maar zijn tweelingzus Rachel die als man verkleed is omdat de echte Roscoe vermoord is door Stanley Stubbers. De snobistische Stubbers besluit ook om gebruik te maken van de diensten van Francis als zijn assistent. En Francis is intussen gevallen voor de rondborstige boekhoudster Dolly die werkt voor Pauline’s vader Charlie ‘The Duck’ Clench.  Opeens is Francis in de luxe positie dat hij twee banen heeft. Het enige probleem is dan om te voorkomen dat dat aan het licht komt en zijn twee bazen elkaar niet ontmoeten. 

Wat volgt is een hilarisch toneelstuk in de beste traditie van Britse comedy met veel woordgrappen en slapstickachtige scènes met bijna bezwijkende butlers en veel slaande deuren. In de onderonsjes van Henshall met het publiek is ook voortdurend de vraag wat nu gescript is en wat geïmproviseerd. En ook de publieksparticipatie is niet altijd wat het lijkt en ga je compleet in verwarring de pauze in. Razend knap geschreven.

Voor aanvang en bij de tweede akte wordt het publiek getrakteerd op muzikaal kwartet The Craze. De muziek lijkt rechtstreeks uit de jaren ‘60 te komen maar is voor ‘One Man Two Guvnors’ gecomponeerd door Grant Olding.  De voorstelling kent ook meerdere leuke muzikale intermezzo’s door verschillende castleden. De muziek is inmiddels verschenen op CD.

De rol van Francis wordt vertolkt door Owain Arthur. Hij was de alternate voor James Corden en nu dus gepromoveerd tot eerste cast.  ‘One Man Two Guvnors’ is echt een ensemblestuk en door de één te noemen doe je de ander te kort maar speciale vermelding verdient zeker Martin Barrass in de rol van Alfie. Jodie Prenger die de rol van Dolly speelt was er niet wist ik van tevoren en zij werd prima vervangen door understudy Gillian Budd.

‘One Man, Two Guvnors’ is een heerlijke ontspannen voorstelling die garant staat voor een geweldige ervaring in het theater. Absoluut een aanrader.

Deze voorstelling zag ik 's middags op woensdag 9 mei 2012

© foto Johan Persson