Love Never Dies - Adelphi Theatre

Ook dit keer stond ‘Love Never Dies’ op het programma. Ik ben de tel een beetje kwijt maar dit is het negende of tiende bezoek en dit keer met de nieuwe cast. Ik heb tot nu toe alle versies van deze Lloyd Webber kunnen zien en ook bij deze castwissel zijn er weer wat subtiele veranderingen doorgevoerd.

Zo zit er een extra scène na het vertrek van de koets en de reis naar Coney Island waarbij duidelijker wordt dat Christine, Raoul en Gustave niet door de mensen van Hammerstein zijn opgehaald van de pier.

En wat een geluk want ook hier staat de voltallige eerste cast op het podium en Harry Polden speelt de jonge Gustave. Celia Graham is de nieuwe Christine en hoewel het lastig is om Sierra Boggess te evenaren slaagt ze daar zeker in. Ze heeft een wat meer volwassen uitstraling en die past wellicht zelfs beter bij de rol. En hoewel ik de performances van Boggess zeker koester, is Graham een meer dan waardig opvolgster in de rol. 

Bijzonder veel indruk op mij maakt Hayley Flaherty als de nieuwe Meg Giry. Ze mist de natuurlijke flair die Summer Strallen had in de rol maar speelt een absoluut geloofwaardige Meg. Wat meer timide en onzeker wat de geloofwaardigheid van haar karakter alleen maar ten goede komt. Ook David Thaxton die ik onlangs nog zag als Giorgi in ‘Passion’ geeft zijn heel eigen invulling aan de rol van Raoul. ‘Devil Take The Hindmost’ spetterde van het podium door de geweldige performances van Thaxton en Karimloo.

Ook Ramin Karimloo was weer bijzonder imponerend als Phantom. Bij ‘Till I Hear You Sing’ lopen de rillingen weer van top tot teen. ‘Love Never Dies’ staat als een huis. Ik heb ondanks de tekortkomingen van de voorstelling weer enorm genoten net zoals de rest van het publiek getuige de staande ovatie aan het slot.

© foto's Really Useful Group

Shrek The Musical - Theatre Royal Drury Lane

Begroet door het personeel met die belachelijke maar érg grappige Shrek-oortjes loop ik Drury Lane binnen. Ik heb veel zin in deze nieuwe musical in één van Londens grootste theaters waar in recente jaren veel spectaculaire musicals hebben gestaan. Na ‘The Producers’ ‘The Lord Of The Rings’ en ‘Oliver!’ is het nu dus de beurt aan ‘Shrek The Musical’.

Veel weet ik eigenlijk niet van de voorstelling : een nieuwe en bewerkte versie van een niet al te succesvolle Broadway show waarvan de CD ergens stof staat te vergaren. Verder heb ik de film ooit gezien. Dus ik ga redelijk blanco en onbevooroordeeld de zaal in om een paar uur later het theater teleurgesteld te verlaten.

De voorstelling begint nog aardig veelbelovend met de introductie van Shrek en zijn jeugdige versie en zijn ouders. En ook als alle sprookjes karakters het toneel bevolken ben ik nog aardig geamuseerd. Erg leuk zijn ook de vele verwijzingen naar andere musicals die in de voorstelling verstopt zitten.

Wat mij betreft is dit typisch zo’n geval waar de musical ten opzichte van de film geen enkele toegevoegde waarde heeft. De muziek van Jeanine Tesori ligt best prettig in het gehoor maar er is bij mij niets van blijven hangen. Jammer dan voor de componiste dat het enige nummer wat wel het podium af spettert en waarvoor ik weer even rechter in mijn stoel ga zitten, ‘Welcome To Duloc’ geschreven is voor de film door Mike Himelstein.

De hoofdrollen zijn voor Nigel Lindsay als Shrek, Richard Blackwood als Donkey, Nigel Harman als Lord Farquaad en Amanda Holden als Princess Fiona.

De voorstelling die ik zag was één van de eerste previews maar de leads gingen regelmatig de mist in en het klonk voorzichtig gezegd niet altijd even zuiver. En vooral Richard Blackwood als Donkey was erg moeilijk te verstaan.

Amanda Holden zong zich aardig door de score heen maar vond ik eigenlijk niet uitblinken. Nigel Lindsay als Shrek deed het goed maar zijn karakter bleef erg één-dimensionaal maar dat is ook te wijten aan het enorme pak en de vele lagen prosthetische make-up die hij draagt. Voor subtiliteit is dan ook weinig ruimte. Harman als Lord Farquaad deed het erg leuk, al had ik de gimmick van die rol na een paar minuten wel gezien, vooral als leuk bedoeld een bron van ergernis gaat worden.

Maar subtiliteit is ook niet de kracht van ‘Shrek’. Ik heb niets tegen een avond pretentieloos amusement maar de humor hier is soms wel erg banaal.

Wel grote complimenten voor het ensemble, dat klonk echt geweldig en uitblinker was tevens Landi Oshinowo als Dragon die echt een sublieme performance gaf in ‘Forever’. Jammer dan weer dat ze tijdens dat nummer niet op het toneel te zien is en haar karakter wordt verbeeld door een enorme, door drie man bediende, draak.

Het design is in handen van Tim Hatley (o.a. ‘Spamalot’) en het ziet er erg kleurig uit vooral de kostuums van de sprookjeskarakters zijn met veel oog voor detail ontworpen en een lust voor het oog. Erg jammer is dat van de enorme technische mogelijkheden en ruimte die Drury Lane biedt absoluut geen gebruik wordt gemaakt. 

Geen draaischijf. Geen verrassende effecten, behalve dan de loopbrug die inventief gebruikt wordt in de ‘Travel Song’ en er vliegt een kleine versie van de draak door het auditorium in de tweede Acte. Gemiste kansen wat mij betreft. Het ziet eruit alsof de productie binnen een dag weer de trailers in kan op weg naar de volgende tourstop.

‘Shrek The Musical’ heeft vanaf 6 mei een lange preview periode. De première is pas op 14 juni maar dat is waarschijnlijk ook omdat Amanda Holden deze week niet speelt in verband met haar verplichtingen bij Brítain’s Got Talent.

Ik ben benieuwd hoe ‘Shrek’ ontvangen zal worden door de Britse pers. Ik kan daar geen inschatting van maken eerlijk gezegd. Voor mij valt ‘Shrek’ in de categorie van ‘leuk om een keer gezien te hebben’ maar een tweede bezoek zit er voor mij niet in.

Jersey Boys - Prince Edward Theatre

Weinig dinsdagmatinees in Londen daarom een tweede bezoek gepland aan ‘Jersey Boys’. Een goed gemaakte en solide show over de geschiedenis van Frankie Valli & The Four Seasons. 

Ik heb erg genoten van de geweldige performance van Ryan Molloy die al sinds het begin van de West End run Valli speelt, zij het nu alternerend met Jon Lee. De overige hoofdrollen zag ik nu voor het eerst : Matthew Wycliffe als Bob Gaudio, Jon Boydon als Tommy DeVito en Eugene McCoy als Nick Massi.

Ik dacht dat met een tweede bezoek mijn mening misschien te veranderen maar ook dit keer weet deze voorstelling mij niet echt te raken. Het grootste probleem is dat het script eigenlijk niet meer is dan een chronologische opsomming van de carrière van deze succesvolle groep, maar veel verrassende plotwendingen zitten er niet in. Maar dat is wellicht niet waar het publiek bij dit soort juke-box musicals op zit te wachten. Opnieuw betrap ik me erop dat deze groep en Frankie Valli in zijn solo carrière toch wel heel veel grote hits hebben gehad.

‘Jersey Boys’ heeft een mooi basic design van Klara Zieglerova en de belichting van Howell Binkley en de verrassende Pop-Art-achtige projecties die geïnspireerd lijken op het werk van Roy Lichtenstein leveren mooie toneelbeelden op.

© foto Hugo Glendinning

The Wizard Of Oz - London Palladium

Eerder schreef ik al een uitgebreid verslag van ‘The Wizard Of Oz’. Na in februari twee voorstellingen gezien te hebben met Danielle Hope als Dorothy is het nu de beurt aan Sophie Evans die als alternate voor de hoofdrol dinsdag als vaste speeldag heeft.

Ik vond haar een revelatie als Dorothy. De donkere pruik die ze eerder droeg en waarvan de foto’s nog te zien zijn in de souvenirbrochure heeft plaatsgemaakt voor haar eigen prachtige rode haarkleur en ze speelt de rol op haar eigen unieke manier. Ik vond haar eerlijk gezegd geloofwaardiger als Hope die misschien te perfect is en eigenlijk ontzettend volwassen voor haar nog jonge leeftijd is. Geen kritiek op Hope’s performance overigens.

Ook dit keer een voltallig originele cast op de rol van Uncle Henry na die werd vertolkt door Zeph. Er zaten weer een aantal veranderingen in de voorstelling. Zo is nu de lange versie van ‘Over The Rainbow’ te horen. En gelukkig is de slotscène aangepast die in de oorspronkelijke enscenering ‘As Good As Home’ een solo was voor Dorothy maar nu een prachtig duet tussen Dorothy en Glinda en is omgedoopt in ‘Already Home’. The Wizard Of Oz is een perfecte voorstelling maar pas in die laatste scènes worden de juiste snaren geraakt en ben ik oprecht ontroerd.

‘The Wizard Of Oz’ blijft genieten. Weinig verrassend, een tikje ouderwets maar solide en prachtig uitziend entertainment. Ik verheug me alweer op een volgend bezoek.

Billy Elliot - Victoria Palace Theatre

Billy Elliot is één van die voorstellingen die met de eerste casts zo in mijn geheugen staat gegrift dat een volgend bezoek misschien tegen zou kunnen vallen. De afgelopen jaren heb ik een bezoek vermeden, vaak omdat het er gewoon niet van kwam maar ook om de herinnering aan die eerste keren niet uit te wissen.

Kort van tevoren een prachtige kaart geboekt op rij D midden stalls en genoten van de voltallig eerste cast. En ook nu blijkt ‘Billy Elliot’ een onverwoestbaar mooie musical die in een optelsom van factoren weer tot een magische theater belevenis leidt.

Een lach en een traan liggen in deze voorstelling erg dicht bij elkaar. Van de hilarisch leuke scènes met Michael en Billy in ‘Expressing Yourself’ tot ontroering in de scènes met zijn overleden moeder in ‘The Letter’. En van de rauwe heftige ensemble nummers ‘Solidarity’ en ‘Once We Were Kings’ tot de verstilling in de ‘Swan Lake’ scène. Je beleeft het hele scala aan emoties.

Ik heb erg genoten van de performances van Reece Barrett als Michael en Dean Charles Chapman als de jonge Billy. Het was fantastisch om de reactie van die getalenteerde jongen te zien bij het enorme applaus na ‘Electricity’. 

De Australische Genevieve Lemon speelt de rol van Mrs Wilkinson een rol die ze eerder vertolkte in haar eigen land. Een hele eigen invulling en ze leek me wat zachter en meer betrokken bij Billy dan Haydn Gwynn en Sally Dexter die ik eerder zag. Fantastische rollen ook voor Dad (Martin Marquez) en Tony (Tom Lorgan). Diane Langton speelt Grandma overtuigend al blijft Ann Emery toch voor mij de ultieme Billy oma.

Het enige kritiekpuntje wat je zou kunnen hebben is dat de verstaanbaarheid van het aangemeten accent bij sommigen wel wat te wensen overlaat. Zo is het bij Michael en Debbie (Francesca Mango) soms erg de oren spitsen om te horen wat ze ook al weer zeggen. Maar verder blijft Billy Elliot ook na 6 jaar nog een absolute aanrader.

© foto Alastair Muir