Die avond is het tijd voor 'The Go-Between' een musical die in 2011 al te zien was in het West Yorkshire Playhouse in Leeds en nu een prominente plaats inneemt op West End's Shaftesbury Avenue.
De musical is gebaseerd op de gelijknamige roman uit 1953 van L.P. Hartley en vertelt het verhaal van een oudere man Leo Colston die het dagboek terug vindt dat hij schreef in 1900. Over een warme zomer die hij doorbracht als gast op het landgoed Brandham Hall in Norfolk bij zijn vriendje van kostschool Marcus Maudsley. Leo die uit een minder gefortuneerd milieu komt heeft grote moeite om zich aan te passen. Maar Marian de knappe oudere dochter van de familie ontfermt zich over de onzekere naïeve Leo en weet zijn vertrouwen te winnen. Leo maakt ook kennis met Hugh Trimingham die op het punt staat zich te verloven met Marian. Als Marcus ziek wordt is Leo grotendeels op zichzelf aangewezen en wordt een boodschapper tussen Marian en Ted Burgess, een aantrekkelijke pachter die op het landgoed woont. Pas na verloop van tijd komt Leo er achter dat de ontmoetingen tussen Marian en Ted minder onschuldig zijn dan ze lijken. De passionele gebeurtenissen van die zomer en het schandaal dat volgt tekenen Leo voor de rest van zijn leven. Ruim 50 jaar later keert Leo terug naar Brandham Hall om de geesten uit het verleden voorgoed het zwijgen op te leggen.
'The Go-Between' is eerlijk gezegd een absolute verademing. Een prachtige bijna sobere musical waarbij het fascinerende verhaal wordt verteld door de meesterlijke muziek van Richard Taylor. Taylor schreef samen met David Wood ook de teksten. Wood op zijn beurt is verantwoordelijk voor het script. Het is lastig de muziek te omschrijven, het gaat vaak niet om afgeronde songs maar om complete scènes die rijkelijk zijn voorzien van de meest prachtige melodieën. Er is slechts één traditioneel gestructureerd lied en dat is 'Butterfly'. Het verhaal lijkt de muziek voort te drijven en andersom. Muzikaal lijkt het nog het meest op een wonderlijke combinatie van Benjamin Britten en Stephen Sondheim. Er is geen orkest maar de score wordt meesterlijk gespeeld door Nigel Lilley op een enkele vleugel.
Het mooie design van de musical is van Michael Pavelka waarbij in de setting van een verwaarloosde kamer van het landhuis de zomer van 1900 tot leven komt. Verweerde spiegels, kapotte ruiten en een vervallen vloer waarvan de natuur langzaam bezit lijkt te nemen. Gecombineerd met een ingenieus lichtontwerp van Tim Lutkin is het de perfecte setting voor het verhaal waarbij op een geestige manier locaties worden gesuggereerd zoals de zwem-scène bij het meer.
Michael Crawford speelt Colston. Hij creëerde de hoofdrol in 'The Phantom Of The Opera' en was in recenter jaren te zien als Count Fosco in 'The Woman In White' en als The Wizard in 'The Wizard Of Oz'. Hij is inmiddels 74 maar staat gedurende het hele stuk op het toneel. Natuurlijk is hij fragieler en wat van de kracht in zijn stem verloren maar ik vond zijn delicate vertolking er één van een prachtige kwetsbaarheid en de manier waarop hij zijn jongere ik beschouwt erg ontroerend.
Gemma Sutton zingt subliem en speelt Marian op een voortreffelijke manier. Ze is beschermend naar de jonge Leo toe maar tegelijkertijd manipuleert ze de onzekere jongen. Stuart Ward overtuigt als Ted in het type ruwe bolster maar is respectvol naar Leo en ziet zijn kwetsbaarheid. Net als Stephen Carlile als Trimingham die ondanks zijn verminkte voorkomen ook het vertrouwen van Leo weet te winnen. Issy Van Randwyck speelt Mrs Maudsley erg goed als de beheerste vrouw des huizes die langzaam maar zeker haar greep op de situatie dreigt te verliezen.
Ik heb met verbazing en respect zitten kijken naar de jonge acteurs die de voorstelling voor een groot deel moeten dragen. Archie Stevens als de extraverte Marcus die zo af en toe voor de komische noot zorgt en vooral William Thompson als Leo die niet alleen prachtig zingt maar bovenal overtuigend zijn moeilijke rol voor het voetlicht brengt. Voor de rollen van Leo en Marcus alterneren drie acteurs maar ik zag bij beide voorstellingen die ik bezocht dezelfde genoemde jongens.
Regisseur Roger Haines weet het allerbeste uit de cast te halen. Vol overtuiging brengen zij als in een soort van niemandsland tussen het heden en verleden de karakters tot leven. Bovendien is de staging erg verrassend en inventief te noemen. De oude Leo die de gebeurtenissen uit zijn verleden met lede ogen opnieuw moet ondergaan en in zijn wanhoop zo graag de loop daarvan zou willen veranderen. En de jonge Leo die in zijn nog kinderlijke overgave en enthousiasme voor het eerst wordt geconfronteerd met de verwarrende gevoelens uit de volwassen wereld.
Natuurlijk valt er ook kritiek te leveren op 'The Go-Between'. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat de musical beter tot zijn recht zou komen in de intimiteit van een kleiner theater. En wellicht als éénakter, want vooral in de kortere tweede akte voelt de loop der gebeurtenissen af en toe wel erg traag.
De zaalbezetting was de beide keren dat ik de voorstelling zag minimaal. Ontzettend jammer en zeer onterecht. 'The Go-Between' is echt zo'n productie die tijd nodig heeft en ik mag van harte hopen dat genoeg publiek deze bitterzoete musical over verloren onschuld toch weet te vinden.
Deze voorstelling zag ik 's avonds op woensdag 15 juni en vrijdag 17 juni 2016
Deze voorstelling zag ik 's avonds op woensdag 15 juni en vrijdag 17 juni 2016
© foto's Johan Persson en Helen Maybanks
