Harry Potter And The Cursed Child Parts One And Two - Palace Theatre

#KeepTheSecrets

Dit verslag van 'Harry Potter And The Cursed Child' kent geen spoilers

Op zaterdag was het dan tijd voor de voornaamste reden van dit reisje naar Londen. 'Harry Potter And The Cursed Child' een voorstelling die bij de start van de voorverkoop in oktober vorig jaar in een mum van tijd uitverkocht tot eind mei 2017 en die op 7 juni aan de previews begon. Bijna twee maanden wordt er verder aan het toneelstuk geschaafd en gesleuteld tot op 30 juli de wereldpremière in het prachtige Palace Theatre gaat plaatsvinden. 

Ik prijs me erg gelukkig met mijn kaartjes op rij F in de stalls. Zaterdagochtend naar de box office om de kaarten op te halen. Je krijgt ze niet zomaar mee. Ik moet de bevestiging-email en een ID-bewijs overleggen en er wordt me nog eens extra op het hart gedrukt om minimaal een uur van tevoren aanwezig te zijn. De kaarten zijn prachtig met goudopdruk uitgevoerd en ik voel me een beetje als Charlie met zijn golden ticket als ik naar Caffè Nero aan de Seven Dials loop voor de eerste espresso van die dag. 

Tegen enen loop ik richting Palace om me te vervoegen achter een  enorme rij geduldig wachtenden. Het valt me gelijk op dat er veel Potter fans staan uitgedost in Hogwarts mantels, t-shirts en shawls. Mijn fascinatie voor Potter gaat minder ver. Klokslag één komt de rij in beweging. Alle tassen worden gecontroleerd en ook het publiek wordt met handscanners gecontroleerd. Maar het gaat vrij snel en voor ik het weet sta ik binnen in het Palace, toch altijd weer een prachtig theater om te komen. Net voor half twee gaat ook de zaal open. Er is een extra toegang tot de zaal gecreëerd om ervoor te zorgen dat iedereen zo efficiënt mogelijk binnenkomt en na afloop ook weer buiten staat. 

Terwijl ik mijn plaats inneem valt mijn blik op de set. Wow ! Het ziet er prachtig uit en ademt al gelijk de sfeer die je bij een Harry Potter verhaal verwacht. Ik merk een enorme spanning bij mezelf en eenzelfde opwinding bij de mensen om me heen die zich net zo verheugen. Vandaag is de vierde preview voor publiek, maar ook de eerste dag dat de cast beide delen op één dag speelt. 

De creatives zijn al een jaar of drie bezig met deze voorstelling waarvan het verhaal nieuw is geschreven door J.K. Rowling, Jack Thorne en John Tiffany. Thorne schreef het script, Tiffany regisseert. 

Dit achtste verhaal over Harry Potter speelt negentien jaar later en begint op het moment dat Harry en Ginny en Ron en Hermione hun kinderen op de Hogwarts Express zetten. Harry Potter werkt op het Ministry Of Magic en heeft het niet makkelijk, is overwerkt en vader van drie schoolkinderen. Terwijl hij nog steeds worstelt met een verleden dat maar blijft opduiken voelt ook zijn jongste zoon Albus de druk van de familiegeschiedenis steeds heviger. En terwijl het onheilspellende verleden het heden langzaam begint in te halen merken zowel vader als zoon dat de duisternis niet langer te verhullen is.

In de aanloop naar deze toneelstukken is er door de makers zo weinig mogelijk onthuld van de uiteindelijke verhaallijnen en van het publiek wordt hetzelfde gevraagd om iedereen de kans te geven om het achtste verhaal voor het eerst te ervaren zoals het bedoeld is. Om door de makers verrast en ontroerd te raken in de ambiance van een theaterzaal op de manier waarop de schoonheid van theater bedoeld is, niets meer en niets minder dan het vertellen van een verhaal. 

Tot nu toe lijken ze daarin aardig geslaagd. Er wordt in het programmaboek voor de previews specifiek om gevraagd, bij het verlaten van het theater krijg je een button die samen de twee vleugels vormen samen met #KeepTheSecrets en als je staat te wachten in de rij om het theater binnen te komen staat dezelfde hashtag op de binnenkant van de dranghekken. J.K. Rowling nam een speciale videoboodschap op en ook in de e-mails die je ontvangt voor en na de voorstelling wordt er nog eens om verzocht. 

'Harry Potter And The Cursed Child' is werkelijk een verademing en overduidelijk met heel veel liefde en passie voor theater gemaakt. Het zou voor de makers heel makkelijk zijn geweest om zich compleet te buiten te gaan aan allerlei duizelingwekkende effecten. Natuurlijk zitten er magistrale effecten in maar er is duidelijk voor spaarzaamheid gekozen waardoor er op het moment dat er iets magisch gebeurt je ook bijna van je stoel valt van verbazing. Ik heb op momenten met open mond zitten kijken omdat sommige schijnbaar zo simpele trucs zo'n groot effect hebben. Fantastisch ook om te zien dat op momenten het hele auditorium van het Palace in het verhaal betrokken wordt. 

Alle disciplines zijn perfect op elkaar afgestemd en op een manier zoals je bij een Potter verhaal verwacht. De set van Christine Jones is subliem, net als de kostuums van Katrina Lindsay en het lichtontwerp van Neil Austin. De choreografie van Steven Hoggett en de hypnotiserende muziek van Imogen Heap voegen de eigentijdse elementen toe. Maar het is vooral de combinatie van al die talenten die 'Harry Potter And The Cursed Child' tot een liefdevol samenhangend geheel maken.

Het verhaal zit verrassend vol humor en er zijn talloze verwijzingen naar situaties en karakters uit de oorspronkelijke boeken, dus als je die niet gelezen hebt of de films niet hebt gezien mis je een hoop. Over de loop van het verhaal ga ik verder niets vertellen maar het zit bijzonder ingenieus en verrassend in elkaar. 

Op momenten dat er cruciale geheimen of verwikkelingen worden onthuld gaat er vaak een zucht van ontzetting door de zaal en bekende karakters worden met applaus begroet. En bovenal is het op momenten bloedstollend spannend. Aan het eind van Part One zit een enorme angstaanjagende cliffhanger die het publiek in opperste verbazing achterlaat. Als je de kans krijgt zou ik zeker beide delen op één dag gaan zien. Ik was in ieder geval blij dat ik diezelfde avond nog het vervolg zou gaan zien. 

Ook de cast is fantastisch : Jamie Parker als Harry Potter, Paul Thornley als Ron Weasley en Noma Dumezweni als Hermione Granger maken alle beloften waar maar vooral Sam Clemmett als Albus Potter en Anthony Boyle als Scorpius Malfoy maakten op mij heel veel indruk. Net als een fantastisch ensemble die in veel soms verrassende rollen te zien zijn. Aan het eind van Part Two bij het slotapplaus lijkt de cast duidelijk overweldigd door de enorme enthousiaste respons van het publiek.

Ik ben heel benieuwd in hoeverre er nog veranderingen zijn of worden doorgevoerd in de aanloop naar de première. Part One was eigenlijk in alle opzichten al perfect, maar ik kan me voorstellen dat ze in Part Two nog het een en ander gaan herschrijven, omdat het tempo daarvan niet altijd even consequent was. 

Als je de kans krijgt, ga het zeker zien. 'Harry Potter And The Cursed Child' is een absolute aanrader en ik verheug me nu al op een volgend bezoek.

Deze voorstelling zag ik 's middags en 's avonds op zaterdag 18 juni 2016

© foto's Manuel Harlan logo design Feast Creative

Aladdin The Musical - Prince Edward Theatre

Voor de matinee op vrijdag is het naar het prachtige Prince Edward Theatre voor de Londense versie van de Disney blockbuster 'Aladdin'. De musical gebaseerd op de gelijknamige film uit 1992 beleefde de première op Broadway in 2014, is inmiddels ook te zien in Tokyo en Hamburg en er staat een productie gepland voor Sydney.

Het verhaal speelt zich af in Agrabah een kleurrijke plaats in het Midden-Oosten waar we kennis maken met de schelm Aladdin en zijn vrienden de kruimeldieven Kassim, Omar en Babkak. Maar in Aladdin schuilt eigenlijk geen kwaad en hij probeert er het beste van te maken. Een belofte die hij ooit deed aan zijn overleden moeder. In het paleis woont de mooie maar verwende prinses Jasmine in weelderige rijkdom die de huwelijkskandidaten die voor haar zijn uitgezocht keer op keer afwijst. Dit tot grote ergernis van haar vader de Sultan, die eist dat ze voor haar verjaardag die al over een paar dagen is een nobele prins zal trouwen. Bij toeval ontmoeten Jasmine en Aladdin elkaar en hoewel het liefde op het eerste gezicht is moet er nog het nodige gebeuren voor ze elkaar eeuwige trouw kunnen beloven. Er volgen vele avonturen waarbij Genie een geest uit de grot der wonderen en drie wensen een grote rol spelen net als de sluwe Jafar, de rechterhand van de Sultan en zijn onhandige hulpje Iago.

De musical combineert de aansprekende muziek van Alan Menken uit de film met nieuw geschreven songs zoals 'These Palace Walls', 'A Million Miles Away', 'Diamond In The Rough' en 'Somebody's Got Your Back' en een aantal songs die geschrapt waren uit de filmversie zoals 'High Adventure'. De teksten zijn van Howard Ashman, Tim Rice en Chad Beguelin die ook tekende voor het script.

Het design van 'Aladdin' door Bob Crowley is oogverblindend mooi net als de kostuumontwerpen van Gregg Barnes. Kosten noch moeite lijken gespaard om Agrabah tot leven te laten komen in een weelderig prachtig en bovenal kleurrijk design en 'Arabian Nights' dat de voorstelling opent is in dat opzicht al een showstopper. En dan heb je de vergulde sprankelende Cave Of Wonders en het magische vliegende tapijt nog niet eens gezien. Simpelweg prachtig !

De standby van Broadway Trevor Dion Nicholas mag de show in Londen als Genie openen. Hij geeft een erg energieke performance, ietwat over the top en hij doorbreekt regelmatig de vierde wand. Dat is iets waar je van moet houden en bovendien vond ik de pantomime elementen die zijn toegevoegd niet geslaagd. Dean John-Wilson als Aladdin en Jade Ewen als Jasmine vormen samen een prachtig koppel al miste ik wel de chemie tussen de twee. Wat dat betreft vond ik Rachid Sabitri, Stephen Rahman-Hughes en Nathan Amzi als het drietal Omar, Kassim en Babkak een stuk geloofwaardiger. Don Gallagher als slechterik Jafar speelde verdienstelijk al vond ik zijn hulpje Iago, een rol van Peter Howe, simpelweg irritant. 

Het probleem voor mij met 'Aladdin' is dat ik simpelweg niets aan emoties heb beleefd. Het blijft allemaal erg aan de oppervlakte en ééndimensionaal en dat zelfs op de emotionele momenten als in 'Proud Of Your Boy' en 'A Whole New World'.

'Aladdin' is visueel verbluffend maar als geheel is het zeker niet de beste Disney en het is jammer dat er niet wat meer elementen in de voorstelling zitten die het ook voor volwassenen uitdagender maakt.

Deze voorstelling zag ik 's middags op vrijdag 17 juni 2016

© foto's Deen Van Meer 

Mrs Henderson Presents - Noël Coward Theatre

Ook 'Mrs Henderson Presents' speelde in de week dat ik in Londen was de laatste voorstellingen. Ik zag deze nieuwe musical vorige maand voor het eerst en daarvan is hier nog een uitgebreid verslag te lezen. Voor een laatste keer dus naar het Noël Coward Theatre en een bezoek aan The Windmill. Ook nu stelt 'Mrs Henderson Presents' niet teleur en heb wederom genoten van een uiterst charmante musical waarin humor en ontroering vaak hand in hand gaan. Jammer dat deze fijne musical alweer West End geschiedenis is maar het betekent niet het einde voor 'Mrs Henderson Presents' want de musical is volgend voorjaar in Toronto te zien.

Deze voorstelling zag ik 's avonds op donderdag 16 juni 2016

© foto Tristram Kenton

People, Places & Things - Wyndham's Theatre

Voor de matinee op donderdag ga ik naar het Wyndham's Theatre waar deze week de laatste voorstellingen worden gespeeld van 'People, Places & Things'. Een toneelstuk van Duncan Macmillan onder regie van Jeremy Herrin. Het is een co-productie van het National Theatre en Headlong en speelde eerder voor uitverkochte zalen in het Dorfman Theatre. De recensies waren erg lovend en de dagelijkse rij voor day seats en returns bij het theater is enorm. Een tijdje terug al heb ik een van de stage seats geboekt midden op rij 1 voor maar £ 15. Het blijkt een prachtige plaats en dichterbij de actie kun je niet zitten. Ik ben erg benieuwd.

Het verhaal is simpel en gaat over actrice Emma die wordt opgenomen in een kliniek om van haar diverse verslavingen af te komen. Maar in haar onvermogen om met de dagelijkse moderne werkelijkheid om te gaan en als een roes de enige manier lijkt om  die te overleven, hoe slaagt ze er dan in hemelsnaam in om te ontnuchteren ? 

De kracht van het stuk ligt vooral in het feit dat het verhaal wordt verteld vanuit de perceptie van Emma. Het is haar verknipte waarheid en in hoeverre die op feiten is gebaseerd blijft soms in het midden. Denise Gough is simpelweg fantastisch in de hoofdrol en weet het publiek mee te trekken in een bijna onwerkelijke reis. Ze speelt subtiel en vol nuances maar duikt ook vol en zonder mededogen voor zichzelf in de complete gekte en agressie van haar karakter. Gough's ruwe bijna meedogenloze performance grijpt je bij de strot en op momenten weet je niet eens meer of je van haar moet houden of haar moet haten. 

Omdat 'People, Places & Things' zich zo concentreert op het karakter van Emma krijgt de rest van de cast niet echt de kans om zich te kunnen bewijzen. Uitzondering is Barbara Marten die indruk maakt als de arts en therapeut van Emma in wie zij steeds reflecties van haar moeder ziet. In één van de laatste hartverscheurende scènes als Emma ontslagen is uit de kliniek en weer tijdelijk thuis komt wonen speelt Marten ook daadwerkelijk de moeder.

Ook qua design valt er enorm veel te genieten. Bunny Christie ontwierp de prachtige bijna klinische witte set, die gecombineerd met een innovatief videodesign van Andrzej Goulding, prachtig licht van James Farncombe en een uitgekiend geluidsontwerp van Tom Gibbons voor intense theatrale momenten zorgt. En ook door de dynamische movement van Polly Bennett en de pulserende muziek van Matthew Herbert gaan de werkelijke wereld en de hallucinaties van Emma vaak hand in hand.

Maar de ster van het stuk is toch Denise Gough in een fabelachtige onvergetelijke performance. Het is mooi om te zien hoe ze bij het betreden van het podium voor het slotapplaus bijna letterlijk de rol van Emma van zich afschudt en als Denise Gough, actrice de donderende staande ovatie in ontvangst neemt. Ze won dit jaar de Olivier Award voor Best Actress en dat is volkomen terecht.

Deze voorstelling zag ik 's middags op donderdag 16 juni 2016

© foto's Johan Persson 

The Go-Between - Apollo Theatre

Die avond is het tijd voor 'The Go-Between' een musical die in 2011 al te zien was in het West Yorkshire Playhouse in Leeds en nu een prominente plaats inneemt op West End's Shaftesbury Avenue.

De musical is gebaseerd op de gelijknamige roman uit 1953 van L.P. Hartley en vertelt het verhaal van een oudere man Leo Colston die het dagboek terug vindt dat hij schreef in 1900. Over een warme zomer die hij doorbracht als gast op het landgoed Brandham Hall in Norfolk bij zijn vriendje van kostschool Marcus Maudsley.  Leo die uit een minder gefortuneerd milieu komt heeft grote  moeite om zich aan te passen. Maar Marian de knappe oudere dochter van de familie ontfermt zich over de onzekere naïeve Leo en weet zijn vertrouwen te winnen. Leo maakt ook kennis met Hugh Trimingham die op het punt staat zich te verloven met Marian. Als Marcus ziek wordt is Leo grotendeels op zichzelf aangewezen en wordt een boodschapper tussen Marian en Ted Burgess, een aantrekkelijke pachter die op het landgoed woont. Pas na verloop van tijd komt Leo er achter dat de ontmoetingen tussen Marian en Ted minder onschuldig zijn dan ze lijken. De passionele gebeurtenissen van die zomer en het schandaal dat volgt tekenen Leo voor de rest van zijn leven. Ruim 50 jaar later keert Leo terug naar Brandham Hall om de geesten uit het verleden voorgoed het zwijgen op te leggen.

'The Go-Between' is eerlijk gezegd een absolute verademing. Een prachtige bijna sobere musical waarbij het fascinerende verhaal wordt verteld door de meesterlijke muziek van Richard Taylor. Taylor schreef samen met David Wood ook de teksten. Wood op zijn beurt is verantwoordelijk voor het script. Het is lastig de muziek te omschrijven, het gaat vaak niet om afgeronde songs maar om complete scènes die rijkelijk zijn voorzien van de meest prachtige melodieën. Er is slechts één traditioneel gestructureerd lied en dat is 'Butterfly'. Het verhaal lijkt de muziek voort te drijven en andersom. Muzikaal lijkt het nog het meest op een wonderlijke combinatie van Benjamin Britten en Stephen Sondheim. Er is geen orkest maar de score wordt meesterlijk gespeeld door Nigel Lilley op een enkele vleugel.

Het mooie design van de musical is van Michael Pavelka waarbij in de setting van een verwaarloosde kamer van het landhuis de zomer van 1900 tot leven komt. Verweerde spiegels, kapotte ruiten en een vervallen vloer waarvan de natuur langzaam bezit lijkt te nemen. Gecombineerd met een ingenieus lichtontwerp van Tim Lutkin is het de perfecte setting voor het verhaal waarbij op een geestige manier locaties worden gesuggereerd zoals de zwem-scène bij het meer.

Michael Crawford speelt Colston. Hij creëerde de hoofdrol in 'The Phantom Of The Opera' en was in recenter jaren te zien als Count Fosco in 'The Woman In White' en als The Wizard in 'The Wizard Of Oz'. Hij is inmiddels 74 maar staat gedurende het hele stuk op het toneel. Natuurlijk is hij fragieler en wat van de kracht in zijn stem verloren maar ik vond zijn delicate vertolking er één van een prachtige kwetsbaarheid en de manier waarop hij zijn jongere ik beschouwt erg ontroerend.

Gemma Sutton zingt subliem en speelt Marian op een voortreffelijke manier. Ze is beschermend naar de jonge Leo toe maar tegelijkertijd manipuleert ze de onzekere jongen. Stuart Ward overtuigt als Ted in het type ruwe bolster maar is respectvol naar Leo en ziet zijn kwetsbaarheid. Net als Stephen Carlile als Trimingham die ondanks zijn verminkte voorkomen ook het vertrouwen van Leo weet te winnen. Issy Van Randwyck speelt Mrs Maudsley erg goed als de beheerste vrouw des huizes die langzaam maar zeker haar greep op de situatie dreigt te verliezen. 

Ik heb met verbazing en respect zitten kijken naar de jonge acteurs die de voorstelling voor een groot deel moeten dragen. Archie Stevens als de extraverte Marcus die zo af en toe voor de komische noot zorgt en vooral William Thompson als Leo die niet alleen prachtig zingt maar bovenal overtuigend zijn moeilijke rol voor het voetlicht brengt. Voor de rollen van Leo en Marcus alterneren drie acteurs maar ik zag bij beide voorstellingen die ik bezocht dezelfde genoemde jongens.

Regisseur Roger Haines weet het allerbeste uit de cast te halen. Vol overtuiging brengen zij als in een soort van niemandsland tussen het heden en verleden de karakters tot leven. Bovendien is de staging erg verrassend en inventief te noemen. De oude Leo die de gebeurtenissen uit zijn verleden met lede ogen opnieuw moet ondergaan en in zijn wanhoop zo graag de loop daarvan zou willen veranderen. En de jonge Leo die in zijn nog kinderlijke overgave en enthousiasme voor het eerst wordt geconfronteerd met de verwarrende gevoelens uit de volwassen wereld.

Natuurlijk valt er ook kritiek te leveren op 'The Go-Between'. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat de musical beter tot zijn recht zou komen in de intimiteit van een kleiner theater. En wellicht als éénakter, want vooral in de kortere tweede akte voelt de loop der gebeurtenissen af en toe wel erg traag.

De zaalbezetting was de beide keren dat ik de voorstelling zag minimaal. Ontzettend jammer en zeer onterecht. 'The Go-Between' is echt zo'n productie die tijd nodig heeft en ik mag van harte hopen dat genoeg publiek deze bitterzoete musical over verloren onschuld toch weet te vinden.

Deze voorstelling zag ik 's avonds op woensdag 15 juni en vrijdag 17 juni 2016

© foto's Johan Persson en Helen Maybanks

Show Boat - New London Theatre

Voor de tweede keer staat 'Show Boat' op het programma, een keuze die snel is gemaakt als ik een mooie aanbieding tegenkom voor een prachtige plaats op rij E. Begin mei zag ik deze productie al en een uitgebreid verslag daarvan is hier nog na te lezen. 

Gelukkig zit de zaal dit keer een stuk voller en volkomen terecht. Wederom opnieuw erg genoten van deze klassieker die ook in deze tijd nog aanspreekt. Deze middag zijn twee rollen vervangen. Helaas is favoriet Rebecca Trehearn er niet en de rol van Julie La Verne wordt gespeeld door Victoria Hinde die een prima prestatie leverde maar het toch niet haalt bij de interpretatie van Trehearn. Ook voor de rol van Joe speelt een understudy Tosh Wanagho-Maud die een fenomenale prestatie levert en 'Ol' Man River' prachtig zingt terwijl de tranen over zijn gezicht stromen. Bovendien heeft hij een prachtige chemie met zijn Queenie, een rol die weergaloos wordt vertolkt door Sandra Marvin en hun 'I Still Suits Me' is een feest. 

Maar goed de cast kent eigenlijk helemaal geen zwakke schakels. Er wordt prachtig gezongen hetgeen de grote ensemblenummers tot een waar genot maken. Ook de lyrische duetten tussen Magnolia en Gaylord zorgen weer voor rillingen dankzij Gina Beck en Chris Peluso terwijl Alex Young en Danny Collins voor kleur zorgen als showbizz duo Ellie May Chipley en Frank Schultz. 

Eind augustus legt de Cotton Blossom voor de laatste keer aan in het New London Theatre. Naast het prachtige aangrijpende verhaal en de glorieuze muziek van Jerome Kern kent 'Show Boat' een briljant design. Ga het zien nu het nog kan.

Deze voorstelling zag ik 's middags op woensdag 15 juni 2016

© foto's Johan Persson