Pinocchio - Lyttelton - National Theatre

Voor de traditionele familievoorstelling rond de Kerst sloeg het National Theatre dit keer de handen ineen met Disney Theatrical Productions en brengen ze de klassieker 'Pinocchio' tot leven op het toneel van het Lyttelton Theatre.

De bewerking van het oorspronkelijke Italiaanse verhaal van Carlo Collodi uit 1883 en de Disney film uit 1940 is in goede handen bij scriptschrijver Dennis Kelly (onder andere 'Matilda') en regisseur John Tiffany (onder andere 'Harry Potter And The Cursed Child').  

Arrangeur en componist Martin Lowe werd aangetrokken voor de muziek. Om een musical te maken van een film die grotendeels bestaat uit instrumentale underscore en slechts een handvol songs bleek nog niet zo eenvoudig. Lowe kreeg van Disney wel de beschikking over de volledige handgeschreven originele filmscore van Leigh Harline en een aantal songs die de film destijds niet haalden. Tevens gebruikte hij melodieën uit de Italiaanse volksmuziek en zo ontstond de muzikale omlijsting voor deze 'Pinocchio'. Alle bekende songs zitten erin zoals 'Give A Little Whistle', 'An Actor's Life For Me' en natuurlijk de klassieker 'When You Wish Upon A Star' . Maar op een of andere manier merk je dat het een hele puzzel is geweest. Een coherente structuur en een duidelijk signatuur ontbreekt. Ik ben benieuwd wat 'Pinocchio' was geworden als bijvoorbeeld Stiles en Drewe als componisten betrokken waren geweest.

Het verhaal in een notedop.  De oude weduwnaar Geppetto creeert het kleine jongetje Pinocchio uit hout en die komt 's nachts na een betovering door de Blue Fairy tot leven. Maar zij vertelt hem dat hij alleen een echte jongen kan worden als hij moedig en eerlijk blijft. En met Jiminy Cricket die fungeert als zijn geweten en The Fox door wiens toedoen de verleiding altijd op de loer ligt, trekt Pinocchio onbevangen de wijde wereld in. Maar voordat Pinocchio echt tot leven komt beleeft hij allerlei avonturen in het theater van Stromboli, op Pleasure Island waar ongehoorzame kinderen in ezels veranderen en op zoek naar Geppetto belandt hij in de buik van de walvis Monstro.

In een musical die gaat over een marionet is er niets logischer dan dat gegeven ook de basis te laten vormen voor het design. Bob Crowley ontwierp de set en de kostuums en samen met Toby Olié is hij ook verantwoordelijk voor de ingenieuze ontwerpen van de vele poppen die in deze voorstelling gebruikt worden. Soms heel simpel en dan weer meer dan reusachtig groot. 

Gecombineerd met de prachtige soms adembenemende effecten en het sublieme lichtplan van Paule Constable is 'Pinnochio' echt een feest om te zien. Het zijn prachtige plaatjes. Van de simpele maar machtig mooie openingsscène tot het overdadig kleurenpalet van 'Pleasure Island' en de commedia dell'arte elementen in 'I've Got No Strings'. In iedere scène zit wel iets waarvan ik dacht wow, wat is dat goed gevonden.

Wat de cast betreft was ik erg onder de indruk van Joe Idris-Roberts als een eigenzinnige Pinocchio die in een aanstekelijk enthousiasme over het toneel stuitert en Audrey Brisson die de show steelt als een aan smetvrees lijdende en bijzonder geestige Jiminy Cricket. David Langham speelt heerlijk als de sluwe louche Fox en Annette McLaughlin ontroert als de Blue Fairy.

Deze 'Pinocchio' is zeker geen klassieke glossy Disney maar wel absoluut een heerlijke en eigenzinnige musical. Oké muzikaal gezien misschien wat mager, soms een beetje te moraliserend, maar visueel wel een prachtig en bij vlagen sinister spektakel.

Deze voorstelling zag ik 's middags op woensdag 27 december 2017

© foto's Manuel Harlan

The Woman In White - Charing Cross Theatre

Voor de matinee ga ik vandaag voor een tweede keer naar de revival productie van 'The Woman In White'. Eerder zag ik een van de eerste previews en een uitgebreid verslag is hier nog na te lezen. De voorstelling maakt mogelijk nog meer indruk dan eerder en het is opvallend hoeveel veranderingen er nog zijn doorgevoerd in vergelijking met de previews. 

Het blijft raar om een musical die je zo goed kent ruim tien jaar later in een nieuwe versie opnieuw te zien maar de makers zijn er wat mij betreft volledig in geslaagd. Inmiddels is ook 'The Woman In White' in het Charing Cross Theatre weer een klein stukje theatergeschiedenis, maar ik ben erg blij dat ik deze fantastische versie twee keer heb mogen zien.

Deze voorstelling zag ik 's middags op woensdag 27 december 2017

© foto Darren Bell

The Grinning Man - Trafalgar Studios

Voor de eerste voorstelling ga ik op deze Boxing Day naar Trafalgar Studios voor de musical 'The Grinning Man'. Een nieuwe musical die voor het eerst te zien was in de Bristol Old Vic in 2016 en nu dus op West End. De makers baseerden hun musical op het verhaal L'Homme Qui Rit van Victor Hugo uit 1869. Carl Grose schreef het script en de muziek en teksten zijn van Tim Phillips en Marc Teitler. De voorstelling wordt geregisseerd door Tom Morris die destijds co-regisseur voor 'War Horse' was.

Het macabere bijna mythische sprookje vertelt het verhaal over de weesjongen Grinpayne die als kind afschuwelijk verminkt raakt en zijn demonische glimlach verbergt achter een alles verhullende zwachtel. Als jonge volwassene rest hem niet meer dan het lot als bezienswaardigheid in de rondtrekkende freakshow van zijn adoptievader Ursus.  Vriendschap vindt hij ook bij het blinde meisje Dea en hij wordt beschermd door de mysterieuze wolf Mojo. Befaamd raakt hij op Trafalgar Fair in het sobere Lonn'donn dat geregeerd wordt door King Clarence en zijn drie verveelde kinderen Josiana, Angelica en Dirry-Moir.  De waarheid over de oorzaak van het gruwelijke lot van Grinpayne blijft in nevelen gehuld omdat hij een mysterieus drankje gebruikt dat weliswaar zijn pijn draaglijk maakt maar dat ook een effect heeft op zijn geheugen. Tot de geheimen rond Grinpayne langzaam ontrafeld worden en de rol daarin van Ursus en de groteske hofnar Barkilphedro.

'The Grinning Man' kent een rijke en gevarieerde bijzonder theatrale score van ruim twintig songs die prachtig worden vertolkt door een vijftal muzikanten Hans & The Bleeding Cheeks. Opvallend is de keuze voor onalledaagse instrumenten en geluiden hetgeen alleen maar bijdraagt tot de spookachtige en soms carnavaleske sfeer van de voorstelling. De muziek kent vele juweeltjes zoals het groteske 'Laughter Is The Best Medicine' waarmee Barkilphedro  de voorstelling opent en direct de sfeer zet of het verontrustende bijna atonale 'Labyrinth' waarmee Grinpayne de tweede akte begint. Prachtig zijn ook 'Born Broken' of het ontroerende 'Stars In The Sky'.

Jon Bausor (set) Jean Chan (kostuums) en Rob Casey (licht) creëerden in de Trafalgar Studios een bijna duistere soms chaotische wereld waarbij ze de totale ruimte gebruiken en er door acteurs en muzikanten ook in de zaal kan worden gespeeld. Speciale vermelding verdienen zeker de prachtig en inventief ontworpen poppen door Finn Caldwell en Toby Olié die de vertelling naar een magistraal niveau brengen. Vooral de manier waarop ze de wolf Mojo tot leven brengen is geweldig mooi en indrukwekkend.

De cast kent eigenlijk geen zwakke schakels maar vooral de hoofdrol van Grinpayne wordt subliem vertolkt door Louis Maskell wiens eigenzinnige stem perfect kleurt bij de sfeer van de musical. Julian Bleach steelt de show als Barkilphedro die ons als een soort manische Emcee door het verhaal leidt en Sanne den Besten speelt en zingt prachtig in haar rol van Dea.

  

'The Grinning Man' is naast eng en macaber vooral eigenzinnig waarbij drama en tragiek hand in hand gaan met nogal absurde humor. Soms werkt dat maar niet altijd. Ook de golf aan gebeurtenissen die je als publiek na de pauze wordt voorgeschoteld voelt op momenten wat te gehaast. Maar dit zijn slechts kleine punten van kritiek op een heerlijke en bizarre voorstelling die wat mij betreft op alle fronten scoort. 

Het gegeven van 'The Grinning Man' is universeel en hebben we al eerder gezien in musicals als 'The Phantom' en 'Beauty And The Beast' maar de manier waarop Grinpayne bijna als een martelaar wordt verbeeld vond ik ontroerend en de reprise van 'Stars In The Sky' waarin ze lopend over het publiek reiken naar die glinsterende sterrenhemel simpelweg prachtig.

Deze voorstelling zag ik 's avonds op dinsdag 26 december 2017

© foto's Helen Maybanks