In dit verslag mijn eerste ervaringen over ‘Love Never Dies’ de nieuwe Andrew Lloyd Webber musical waarvan op 22 februari 2010 de eerste preview plaatsvond. In de week van de eerste previews zag ik de voorstelling drie maal.
Synopsis
Een figuur in zwart die we herkennen als Madame Giry haalt jaren na de glorietijd op een vervallen pier van Coney Island herinneringen op aan Phantasma de fantasievolle show van Mr Y samen met één van de freaks Fleck die haar op een gegeven moment alleen achterlaat. Wat volgt is een prachtige fantasievolle scène waarbij de figuren uit Coney Island van jaren geleden tot leven komen in een nachtmerrieachtige setting.
Plotseling zijn we terug in 1907, de glorietijd van Coney Island en haar vaudeville acts en getuige van een optreden van Meg Giry in het succesvolle theater Phantasma. De Giry’s werken voor Mr Y die ze eervol De Meester noemen.
De mysterieuze Mr Y blijkt de Phantom te zijn die zich ver van alle drukte verschuilt hoog boven Phantasma. In zijn glorieuze onderkomen herinnert alles nog aan zijn Christine en zijn verering voor haar. Hij zou alles geven om haar opnieuw te kunnen horen zingen. Uiteindelijk ontstaat in hem het plan om Christine uit te nodigen om voor een enorm bedrag uit Frankrijk te komen voor een éénmalig optreden in zijn Phantasma.
Christine onbewust van de werkelijke identiteit van Mr Y neemt de uitnodiging aan en arriveert drie maanden later samen met haar man Raoul en zoontje Gustave in New York. Christine is erg succesvol en wordt wel de sopraan van de eeuw genoemd. Raoul daarentegen leeft in de schaduw van zijn vrouw, heeft veel gokschulden en een drankprobleem. Hij is nauwelijks meer geïnteresseerd in zijn vrouw en zoon die troost bij elkaar zoeken. Het is duidelijk dat Christine zielsveel van haar kind houdt en samen een hechte band hebben.
In het hotel is er een cadeau voor Gustave een muziekbox met een figuurtje aan een piano. Als Christine alleen in de hotelkamer achterblijft en de muziekbox plots de melodie van ‘Little Lotte’ speelt begint het Christine ineens te dagen. Inmiddels zien we een donker figuur achter de spiegelende ruiten van de balkondeuren van de hotelkamer. De Phantom en zijn Christine zijn opnieuw herenigd.
Aanvankelijk tegenstribbelend en huiverig geeft Christine langzaam toe aan haar gevoel en liefde voor hem, een passie die eigenlijk nooit is verdwenen. In hun eerste ontmoeting in New York komen we erachter dat zij de avond voor het huwelijk met Raoul samen de liefde hebben bedreven.
Als Gustave nachtmerries heeft en troost zoekt bij zijn moeder stelt Christine hem Mr Y voor en erg gretig en nieuwsgierig om te zien wat Phantasma allemaal te bieden heeft, belooft Mr Y dat hij morgen alles te zien krijgt en geeft hem als voorproefje een magische edelsteen.
De volgende dag komen Christine en Raoul naar Phantasma en ontmoeten daar tot hun grote verbazing hun oude bekenden Meg en Madame Giry. Een onverwacht weerzien voor allemaal zij het niet erg van harte, vooral niet als ook Raoul nu de werkelijke identiteit van Mr Y leert kennen.
Ondertussen leiden Fleck, Squelch en Gangle, drie van de freaks die op Coney Island voor Mr Y werken Gustave naar het geheime onderkomen. Een fantasievolle wereld vol met zijn uitvindingen.
Gustave is gefascineerd en gretig om al die geheimen te ontdekken. Als hij een zelf verzonnen melodie op de piano speelt herkent de Phantom veel van zichzelf en meegesleept door dat idee en de fascinatie van Gustave voor zijn bizarre wereld confronteert hij de jongen met zijn misvormde gezicht die in afschuw probeert te vluchten. Op dat moment komt Christine binnen en hij confronteert haar met zijn vermoeden dat Gustave zijn zoon is. Schoorvoetend geeft Christine toe dat Gustave inderdaad het resultaat van hun liefdesnacht is.
Madame Giry en haar dochter zijn getuige van het geheel en Madame Giry zweert terwijl ze alleen is dat deze bastaard haar snode plannen niet zal dwarsbomen en zorgt ervoor dat Christine en haar familie nog voor het optreden de boot terug kunnen nemen naar Frankrijk.
Ondertussen is Raoul te vinden in een bar bij de pier en onbewust van het feit dat de Phantom de plaats van de barman heeft ingenomen vraagt hij zich af waarom Christine nog steeds van hem houdt. In een confrontatie met de Phantom sluit hij een deal. Als Christine die avond zingt gaat Raoul alleen terug, als ze niet zingt mogen ze alle drie terug.
Die avond speelt Meg als Ooh La La Girl haar grote shownummer en is benieuwd of De Meester haar optreden heeft gezien. De deceptie is groot als ze van haar moeder hoort dat dat niet zo is.
Intussen maakt ook Christine zich klaar voor haar grote eenmalige optreden als Raoul haar kleedkamer bezoekt. Hij is tot inkeer gekomen in het besef dat hij Christine en Gustave voorgoed zou kunnen verliezen. En Christine herkent in hem weer de knappe jongeling uit de Parijse Opéra waar ze verliefd op werd. Maar de twijfels rijzen als ook de Phantom haar net voor het optreden zijn liefde verklaart en bij hem de grote passie die ze voelt niet kan ontkennen.
In haar optreden moet Christine de keuze maken tussen de twee grote liefdes uit haar leven. Uiteindelijk zingt ze de door de meester gecomponeerde aria door en Raoul verlaat gedesillusioneerd Coney Island. Maar niet voordat hij een enkele rode roos in haar kleedkamer en een brief waarin hij haar nogmaals zijn liefde verklaart achterlaat.
Plotseling beseft Christine dat Gustave niet in haar kleedkamer is en de Phantom gebiedt Fleck, Squelch en Gangle om op zoek te gaan naar Raoul. Als Squelch stellig verklaart dat hij Raoul heeft zien vertrekken zonder de jongen vreest de Phantom dat Madame Giry verantwoordelijk is voor zijn verdwijnen. Maar zij is furieus bij de gedachte dat hij haar van zoiets zou kunnen verdenken.
Fleck komt terug en heeft gezien dat Meg’s kleedkamer leeg is en haar spiegel in stukken is geslagen. En terwijl ze op zoek gaan naar Gustave in de hectiek van de straten van Coney Island staan Meg en Gustave op de rand van de pier. Meg Giry is verbitterd en teleurgesteld in De Meester en verkeert in de waan dat zij de grote ster is van Phantasma en Christine haar carrière in de weg staat. Als ultieme wraak ziet zij als enige uitweg om Gustave voor altijd in de golven te doen verdwijnen.
Uiteindelijk wordt het tweetal gevonden en terwijl de Phantom zijn best doet om Gustave te redden trekt Meg een pistool en wil zichzelf in wanhoop ombrengen. De Phantom probeert op haar in te praten en haar te laten zien dat ook dit geen oplossing is. Meg breekt en op het moment dat iedereen tot rust denkt te komen richt ze het pistool onbewust op Christine. Het pistool gaat af en Christine wordt in haar buikstreek geraakt.
Madame Giry gaat hulp halen en Christine zakt in de armen van de Phantom in elkaar. Terwijl ze steeds zwakker wordt neemt ze afscheid van haar Gustave en verliest voor een moment haar bewustzijn. Als ze weer enigszins bijkomt vraagt ze de Phantom haar nog éénmaal te kussen. En na dat moment is Christine voorgoed verdwenen.
Overmand door verdriet vraagt de Phantom aan Meg om het levenloze lichaam van zijn Christine vast te houden. Meg is ontroostbaar nu ze weer tot zichzelf is gekomen en beseft dat zij verantwoordelijk is voor de dood van haar vriendin.
De Phantom zoekt troost bij zijn zoon die de confrontatie met zijn vader aandurft en het masker probeert weg te nemen. De Phantom belet dit in eerste instantie maar Gustave volhardt in zijn poging, haalt het masker weg en streelt het misvormde gezicht van zijn vader. De Phantom legt zijn hand op de hand van zijn zoontje, één in hun verdriet over Christine die niet meer is.
Eerste preview
Ik kan me niet heugen dat ik zo sterk naar een nieuwe voorstelling heb uitgekeken. De kaarten geboekt op de dag van de wereldwijde lancering van ‘Love Never Dies’ al maanden thuis en al lijkt het dan dat die dag van de eerste preview nooit wil komen is het ineens zover. Het is bijna een traditie dat de eerste preview gecancelled wordt, dus toen een week van tevoren de email kwam dat die geen doorgang zou vinden was ik niet erg verbaasd. Geen voorstelling dus op 20 februari maar wel een voorzichtige belofte dat er een ‘public dress rehearsal’ zou plaatsvinden. En dat zouden we pas de dag van tevoren horen.Vers aangekomen in Londen eerst naar het hotel, even inchecken en opfrissen en met bonkend hart richting Adelphi. Ik had van tevoren al beelden op het internet gezien maar het is dan toch wel fantastisch als je over The Strand loopt en ineens de gevel van het theater ziet.
Voor de zekerheid bij de box office geïnformeerd over die avond maar helaas de dress rehearsal ging niet door. De dame achter de kassa had overduidelijk ook instructies om ook over de voorstelling van maandag geen definitief uitsluitsel te geven. Het zou me toch niet gebeuren dat ook maandag … Nou ja afwachten maar en een andere invulling voor de zaterdagavond zoeken.
Maandag aan het eind van de middag weer langs het Adelphi en toen kwam het verlossende woord dat de voorstelling inderdaad zou plaatsvinden tenzij er op het laatste moment technisch van alles mis zou zijn.
Die avond was ik uiteraard veel te vroeg in het theater temidden van gewoon publiek en overduidelijk een hoop ietwat zenuwachtige theaterliefhebbers. Klokslag 19.00u gingen de deuren open en nam ik mijn plaats in de stalls in. De zaal wordt gedomineerd door een zwart voordoek met een projectie van het inmiddels overbekende masker. Laat de voorstelling maar beginnen !
Ik ben een liefhebber van de muziek van Lloyd Webber. Hij is verguisd en beschimpt door de serieuze theaterliefhebber maar hij is als één van de weinigen in staat om muziek te componeren die direct aanspreekt, onder je huid kruipt en waarvan de melodieën nog dagen, nee weken door je hoofd spoken. Benieuwd wat hij dit keer voor ons in petto heeft.
De voortekenen beloofden in ieder geval heel veel goeds en ik kan met een gerust hart stellen dat dit een van zijn meest geweldige scores is. Ik heb er in ieder geval geen zwakke momenten in kunnen ontdekken. Ik ben de eerste die toegeeft dat het soms allemaal wel erg bekend en vertrouwd klinkt. De geest van ‘The Woman In White’ klinkt ook duidelijk in ‘Love Never Dies’ door en ook een melodielijn die rechtstreeks uit ‘Aspects Of Love’ lijkt te komen.
De twee grote showstoppers uit de musical zijn al bekend. ‘Til I Hear You Sing’ is het openingsnummer van de Phantom in Acte I en zorgt voor golven kippenvel en tranen. Dat is grotendeels te danken aan de krachtvolle vertolking van Ramin Karimloo in deze passionele en overtuigende ode aan zijn Christine. De andere showstopper is ‘Love Never Dies’ de grote aria van Christine in Acte II.
Ook ‘The Coney Island Waltz’ kenden we al maar gezien in de context van de voorstelling valt deze compositie helemaal op zijn plaats. Wat een feest om deze muziek in combinatie met het overdonderende visuele spektakel te mogen zien. De voorstelling is maar nauwelijks begonnen en ik voel de tranen al prikken in mijn ogen.
In de loop van de ouverture lijkt het niet helemaal goed te gaan als iemand uit de coulissen oploopt en een paaltje wat hoort weg te zinken in de toneelvloer handmatig probeert weg te halen. Dat gaat niet helemaal goed denk ik nog, maar het orkest speelt vol vuur de ouverture uit. Showstop ... Het zal toch niet gebeuren dat het publiek alsnog naar huis moet. Er zijn technische problemen wordt omgeroepen en de voorstelling gaat over enkele minuten verder. Dat klinkt niet erg geruststellend. Ik zie Jack O’Brien de regisseur door een zijdeur verdwijnen en komt even later het toneel op. Gedurende de twee weken van technische repetities is dit nog nooit gebeurd verzekert hij het publiek. En passant zet hij het orkest en Lloyd Webber nog even in het zonnetje die een paar rijen achter me blijkt te zitten en een ovationeel applaus van het publiek krijgt.
Even later krijgen we de ouverture nog een keer te zien, nog niet helemaal perfect maar de voorstelling wordt gewoon doorgespeeld. Ik vind het nu al een geweldige avond, de eerste voorstelling in aanwezigheid van de componist en eindelijk ‘Love Never Dies’ dat voor mijn ogen tot leven komt en na zo lang wachten éindelijk vorm krijgt. Ik voel me een bevoorrecht mens en wat kan theater toch heerlijk zijn!
Muziek en orkest
Terwijl de voorstelling zich ontvouwt en op het toneel van het Adelphi tot leven komt probeer ik alle aspecten in me op te nemen. Naast de al eerder genoemde songs kent ‘Love Never Dies’ vele muzikale hoogtepunten. Prachtige muzikale intermezzo’s, flarden muziek en melodielijnen die in vele gedaantes terugkeren. Het zit allemaal verdomd knap in elkaar.
Wat mij betreft gaat de score van hoogtepunt naar hoogtepunt. Mooie krachtige ensemblenummers als ‘Heaven By The Sea’ afgewisseld met vaudeville-achtige shownummers als ‘Bathing Beauty’, en de indrukwekkende duetten tussen de Phantom en Christine ‘Beneath A Moonless Sky’ en ‘Once Upon Another Time’.
Prachtige samenzang klinkt in ‘Devil Take The Hindmost Quartet’ en ‘Dear Old Friend’. En Raoul heeft een mooi verstild nummer aan het begin van Acte II met ‘Why Does She Love Me?’. De jongenssopraan van Gustave is een geslaagde bijna hemelse toevoeging aan het muzikale geheel en Lloyd Webber schuwt ook een stevige beat niet want ‘The Beauty Underneath’ ademt de sferen van ‘Jesus Christ Superstar’ en geeft Ramin Karimloo de kans de andere kant van zijn stem te laten horen.
Ja ‘Love Never Dies’ is zeker één van zijn beste en meest consistente scores en gestructureerd zoals ik het graag zie : met een mooie ouverture en een heerlijke entr’acte na de pauze. Lloyd Webber heeft het overduidelijk nog steeds in zich. Chapeau!
Bovendien wordt de muziek gespeeld door een wérkelijk fantastisch en groot orkest dat tijdens de previews bezielend werd geleid door Simon Lee. Het is al een show op zich om die man een orkest te zien dirigeren. Fantastisch !
In ‘Love Never Dies’ wordt op verschillende momenten muzikaal teruggegrepen op ‘The Phantom Of The Opera’ en eigenlijk iets te overduidelijk naar mijn zin ook al omdat het niet noodzakelijk is. Net voor de grote aria in Acte II zingt Christine in haar kleedkamer ‘Twisted Every Way’ en horen we Raoul en de Phantom het vervolg zingen. En de afscheidsbrief van Raoul aan Christine wordt gezongen op de melodie van ‘Little Lotte’ een melodie die al eerder terugkomt in de muziekbox in de hotelkamer. Ik begrijp de keuze voor deze nummers wel omdat ze prima passen in de context van het verhaal alleen had ik niet zulke duidelijke muzikale verwijzingen naar ‘Phantom’ in ‘Love Never Dies’ verwacht.
Het design
In de aanloop naar de voorstelling is veel gespeculeerd over het decor en de speciale effecten voor ´Love Never Dies´. Zo zou er sprake zijn van een levensechte automaton van Christine en hebben er in september vorig jaar al drie weken van technische repetities in het Adelphi plaatsgevonden. Nu vraag ik me af waarom. Ik lees wel berichten op de diverse fora dat de complete set nog niet klaar zou zijn maar in hoeverre dat waar is weet ik niet. Een echt spektakel effect à la kroonluchter zit niet in ‘Love Never Dies’. Ook de automaton is niet in de voorstelling te vinden. Die plaats is ingenomen door Sierra Boggess die in de eerste scène in The Aerie als Christine te zien is. Later is ze wel vervangen door een levensechte pop maar daaraan zit toch weinig technisch vernuft. Enfin we zullen het wel lezen en zien.
Bob Crowley (‘Mary Poppins’,‘Tarzan’, ‘Aïda’) heeft de set ontworpen en heeft met ‘Love Never Dies’ weer een prachtig design op zijn naam staan. Hij heeft zich bij de decors laten leiden door de motieven uit de Art Nouveau die in alle grote sets terugkeren zowel in The Aerie als de hotelkamer en -balkon alsmede de decorset van Phantasma.
Een en ander is gecombineerd met een prachtig soms ingetogen en soms sprankelend lichtontwerp van Paule Constable, zij ontwierp eerder ‘Evita’, ‘Oliver!’ en de recente tourversie van ‘Les Misérables’.
De kostuums ook van Bob Crowley zijn oogverblindend prachtig en grofweg in drieën te verdelen. De reguliere kostuums die trouw zijn aan de mode uit het begin van de 20e eeuw, de kleurrijke vaudeville kostuums van Meg Giry en haar danseressen en de kostuums van de freaks Fleck, Squelch en Gangle die gekleed zijn in het zwart en bijna science fiction-achtige elementen hebben.
Ook Christine draagt weer prachtige creaties waarvan de jurk uit de aria ‘Love Never Dies’ gecombineerd met een uitgekiende belichting het auditorium binnenschittert. De Phantom draagt alleen maar klassieke zwarte kostuums evenals Madame Giry die gedurende de voorstelling maar één creatie draagt. Een beetje saai en deze twee karakters hadden in ‘The Phantom Of The Opera’ toch meer variaties in hun kostuums.
Ook in ‘Love Never Dies’ wordt dankbaar gebruik gemaakt van videodesign en projecties die prachtig zijn ontworpen door Jon Driscoll en die tot het volle effect worden gebruikt in bijvoorbeeld ‘The Coney Island Waltz’ een scène die in zwart en wit begint en naarmate de ouverture vordert en de muziek aanzwelt in full colour eindigt. Een sensationeel mooie opening van de voorstelling. De projecties zijn technisch perfect en worden zo te zien op twee doeken die zich op ruim een meter afstand van elkaar bevinden geprojecteerd.
Choreograaf Jerry Mitchell (‘Hairspray’, ‘Legally Blonde’) heeft de vaudeville shownummers in ‘Love Never Dies’ prachtig neergezet. De scènes tussen de Phantom en Christine zijn ook zorgvuldig gechoreografeerd en prachtig in een nummer als ‘Beneath A Moonless Sky’ dat bijna een logisch vervolg lijkt op ‘Music Of The Night’
De cast
Op de cast voor ´Love Never Dies´ valt niets aan te merken. Allebei de hoofdrollen hebben al eerdere ervaring met de karakters in ´The Phantom Of The Opera´. Ramin Karimloo is vocaal overdonderend in ´Til I Hear You Sing´. Er is voor het publiek weinig ruimte voor applaus in deze doorgecomponeerde musical. De eerste mogelijkheid is eigenlijk pas na de eerste solo voor de Phantom en dat resulteert in een donderende ovatie. Maar zo terecht ! Door de emotionele lading van dit nummer en de meer dan perfecte performance glijdt het kippenvel van top tot teen en moet ik me inhouden om niet te gaan snikken. In ‘Love Never Dies’ is veel van het mysterie van de Phantom al ontrafelt. Niet langer het spookachtige mysterieuze wezen dat zich ophoudt in de krochten van de Parijse Opéra maar een succesvolle figuur op Coney Island. Een bijna zachtmoedige man die tracht de grote liefde van zijn leven terug te winnen. De deformatie van de Phantom is in wezen dezelfde als in ‘The Phantom Of The Opera’ maar is wel aangepast en ziet er een stuk enger uit.
Sierra Boggess is gezegend met een prachtige kristalheldere stem die de score van Lloyd Webber moeiteloos lijkt te zingen. Bovendien heeft ze een een bijna etherisch mooi uiterlijk en ze zet een perfecte Christine neer. Het karakter van Christine in ‘Love Never Dies’ verschilt niet zoveel van dat in ‘The Phantom Of The Opera’. Ze is wat meer door de wol geverfd maar nog steeds een beetje het timide meisje en verscheurd in haar gevoel voor de twee grote liefdes uit haar leven.
Ik heb veel kritiek gelezen over het feit dat Raoul in deze versie een alcoholist met een gokverslaving zou zijn. Dat valt nogal mee. Natuurlijk heeft hij zijn problemen doordat hij in de schaduw van zijn gevierde vrouw leeft maar in de loop van het stuk zie je toch overduidelijk ook zijn goede kanten. Waarom zou hij anders Christine de kans gunnen om gelukkig te worden met zijn eeuwige concurrent. Ook de rode roos in de kleedkamer van Christine en zijn afscheidsbrief toont zijn grootmoedigheid. Had ik in ‘The Phantom Of The Opera’ nog weinig affectie met dit karakter in ‘Love Never Dies’ heel duidelijk wel. Raoul wordt erg overtuigend neergezet door Joseph Millson.
De twee karakters die nog meer dan in ‘The Phantom Of The Opera’ op de voorgrond treden zijn Madame Giry en haar dochter Meg. Zij spelen beiden een cruciale rol in het verhaal en hebben een groot aandeel in de musical. Madame Giry wordt geweldig geportretteerd door West End veteraan Liz Robertson en bijzonder onder de indruk was ik van Summer Strallen als Meg die in ‘Love Never Dies’ een meer dan geweldige performance neerzet.
In ‘Love Never Dies’ worden ook de karakters van Fleck, Squelch en Gangle geïntroduceerd. Drie van de freaks die Coney Island bevolken en die overduidelijk onder de invloed leven van Mr Y. Het is jammer dat hun rollen niet wat meer zijn uitgediept want op Fleck na, een geweldige rol van Niamh Perry, zie en hoor je ze veel te weinig. Het zou interessant zijn als hun aandeel in de musical wat werd uitgebreid.
De rol van Gustave het zoontje wordt gespeeld door zeven verschillende jongens die ondanks hun jonge leeftijd al een indrukwekkend resumé in het programmaboekje hebben. Van de drie voorstellingen die ik zag werden er twee gespeeld door Harry Child, de derde door Alexander Hockaday. Gustave heeft een groot aandeel in de musical en beide jongens speelden en zongen erg overtuigend.
Script, teksten en regie
Het script voor ‘Love Never Dies’ heeft Lloyd Webber nogal wat hoofdbrekens bezorgd. Uiteindelijk heeft hij samen met Ben Elton het script geschreven maar waren ook Glenn Slater en Frederick Forsyth erbij betrokken. Hoewel het verhaal duidelijk en helder in de musical wordt neergezet ben ik wel benieuwd hoe het zou zijn geweest met maar één kapitein aan het roer.
De teksten zijn van Glenn Slater die in staat is om puntige duidelijke lyrics te schrijven die de muziek ondersteunen maar niet overheersen. Weinig wollig taalgebruik dus maar duidelijk en ‘to the point’ zij het op sommige momenten ietwat voorspelbaar maar dat is misschien ook wel de kracht van zijn teksten.
De regie is van Jack O’Brien die op musicalvlak vooral de toch wat meer luchtige musicals heeft geregisseerd als bijvoorbeeld ‘Hairspray’ en ‘The Full Monty’ en lijkt misschien niet de juiste keuze voor een dergelijke klassieke musical. Of een regie geslaagd is is altijd moeilijk te bepalen vind ik. Het is toch een optelsom van alle factoren die een voorstelling laat slagen of niet en de regisseur vormt de bindende bijna onzichtbare factor in deze.
‘Love Never Dies’ zal ongetwijfeld een ‘work in progress’ blijken. Het zou me niet verbazen als de Londense produktie aan het eind van deze boekingsperiode voor een paar weken de deuren sluit en dat de musical voor de Broadway première aan het eind van dit jaar zal worden aangepast net zoals destijds bij Sunset Boulevard.
Volgens mij heb ik nu alle aspecten van ‘Love Never Dies’ de revue wel laten passeren. Nu een paar dagen na de laatste voorstelling ben ik nog steeds erg vol van deze musical. De melodieën krijg ik niet meer uit mijn hoofd en het verhaal en al het prachtigs in het Adelphi heeft een onuitwisbare indruk gemaakt.
Lloyd Webber en zijn team hebben een prachtig stuk afgeleverd en ik mag alleen maar hopen dat ook de critici dat op 9 maart inzien. Hoe vaak gaat er nog een compleet nieuwe musical in première die niet is gebaseerd op een bestaand boek of film of is samengesteld uit de greatest hits van een ooit bekende popgroep ?
Daarom een diepe buiging voor Andrew Lloyd Webber die dat wél aandurft en mij althans een paar prachtige en onvergetelijke avonden in het theater heeft bezorgd !
© foto's Really Useful Group
