The Sound Of Music - London Palladium

Na de matinee van ‘Parade’ die avond hele andere zoete koek : de Rodgers en Hammerstein klassieker ‘The Sound Of Music’ en dankzij het succes van de BBC zoektocht ‘How Do You Solve A Problem Like Maria’ één van de best lopende musicals op West End.

‘The Sound Of Music’ is een instituut en onsterfelijk door de filmversie. Oubollig en ouderwets ? Misschien ... Maar ik heb enorm genoten van deze versie in het London Palladium, een solide klassiek ogende productie met de prachtige melodieuze muziek van Richard Rodgers en als stralend middelpunt Connie Fisher, winnares van het genoemde programma die op 23 februari 2008 haar laatste voorstelling speelt.

Fisher heeft de ondankbare taak Julie Andrews uit de filmversie te doen vergeten en slaagt daarin met vlag en wimpel. Haar Maria Rainer is er één van ongebreideld enthousiasme en vooral een flinke dosis humor. Fisher gaf die avond de indruk een voorstelling te spelen alsof het haar eerste of laatste was, met oprechte ontroering. En meer dan dat, je gelooft haar als kwajongensachtige kloosterlinge die daar niet op haar plek is en van haar superieuren een nieuwe en mooie kans krijgt. Connie Fisher straalt, raakt en ontroert en die hoofdrol heeft ze dubbel en dwars verdiend !

Australier Simon Burke speel sinds enige tijd de rol van Kapitein Georg von Trapp. Nu is dat al niet zo’n interessante en dankbare rol en Burke speelt hem in mijn beleving in het begin te soft en niet streng genoeg. Bovendien miste ik ‘Edelweiss’ in de eerste akte. En er zaten wat dramaturgische wendingen in, die ik me uit de film en eerdere versies die ik zag toch anders kan herinneren ? De ondersteunde rollen waren prima bezet met Fiona Sinnott als Baroness Schraeder, Paul Grunert als Max Detweiler en vooral John Griffiths als de corrupte butler Franz.

Een van mijn favoriete zangeressen Lesley Garrett is al een hele tijd weg als Mother Abbess dus had ik me verheugd op Margaret Preece (onder andere de stem van Minnie ‘La Carlotta’ Driver in de Phantom film). Die avond was understudy Amanda Goldthorpe-Hall op die blijkbaar gedacht moet hebben, laat ik die mensen eens waar voor hun geld geven en laten zien waartoe een understudy in staat is. Prachtig geacteerd en met een geweldige storm van een stem wist ze te ontroeren. Haar ‘Climb Ev’ry Mountain’ aan het eind van de eerste akte en het ontroerende samenspel met Maria maakte het ovationele applaus dat ze kreeg meer dan verdiend.

Bij het decorontwerp van Robert Jones, die ook de kostuums deed, is gebruik gemaakt van de volle indrukwekkende breedte en hoogte van het Palladiumtoneel maar ‘The Sound Of Music’ biedt gezien de vaste locaties als het klooster en het interieur en exterieur van de villa, weinig ruimte voor experimenten. 

De berg bij het klooster werd wel erg ingenieus vormgegeven door een elipsvormige enorme schijf die omhoog en omlaag kon bewegen en op verschillende manieren kon kantelen en waar op verrassende manieren gebruik van werd gemaakt. En samen met het lichtontwerp van Mark Henderson levert het allemaal prachtige plaatjes op.

‘The Sound Of Music’ in het London Palladium is een solide versie van een onverwoestbare klassieker met Connie Fisher als onbetwist lichtpunt. Ik heb érg genoten !

© foto's Tristram Kenton en RUG

Parade - Donmar Warehouse

‘Parade’ vertelt het waargebeurde verhaal uit 1913 van Leo Frank, een Joodse New Yorker die in Atlanta woont en werkt als opzichter in een potlodenfabriek. Hij wordt beschuldigd van de verkrachting en moord op de 13 jarige Mary Phagan, een meisje wat in de fabriek werkt en door hem voor het laatst levend zou zijn gezien.

Het proces krijgt veel aandacht van de kranten en leidde tot een golf van antisemitische gevoelens. Mede door de getuigenis van de zwarte crimineel Jim Conley die beweert dat Mary niet was ingegaan op de sexuele avances van Frank, en door de twijfelachtige rol van aanklager Hugh Dorsey en religieuze activist Tom Watson, wordt Leo Frank door de jury tot de doodstraf veroordeeld.

Leo Frank zit niet bij de pakken neer en gedurende de jaren daarna probeert hij vanuit zijn cel samen met zijn vrouw Lucille deze afschuwelijke gebeurtenis een andere wending te geven. 

Lucille weet uiteindelijk gouverneur John Slaton te overtuigen van Leo’s onschuld en als ook rechter Roan, die de zaak voorzat begint te twijfelen en de gouverneur een brief stuurt, lijkt het tij zich te keren. Slaton is zich er terdege van bewust dat als Leo Frank vrijkomt hij zijn politieke carrière wel kan vergeten. Hij zet pas op de dag van de executie de doodstraf van Frank om in een levenslange gevangenisstraf. Hugh Dorsey en Watson voelen zich verraden en overtuigen in een ongekende hetze de bewoners van Atlanta het recht in eigen hand te nemen met dramatische en fatale gevolgen voor Leo Frank.

De waarheid blijft in het midden maar algemeen wordt aangenomen dat Conley en niet Frank de moordenaar was van Mary.

‘Parade’ met tekst en muziek van Jason Robert Brown, scriptvan Alfred Uhry en onder regie van Harold Prince ging in het Vivian Beaumont Theatre New York in premiere op 17 december 1998 maar hield het slechts 39 previews en 84 reguliere voorstellingen vol.

Een kleine 10 jaar later dus deze Donmar versie dit keer onder regie van Rob Ashford die ook voor de choreografie tekent.

Het decorontwerp van Christopher Oram is gezien de beperkte mogelijkheden van het Donmar simpel maar effectief, waarbij de nadruk ligt op de speelvloer en houten stellages op het achtertoneel de verschillende ruimtes simuleren. Mede door het prachtige subtiele lichtontwerp van Neil Austin lijkt het of je zit te kijken naar een sepia-kleurige foto uit de tijd waarin het verhaal zich afspeelt.

Jason Robert Brown schreef voor ‘Parade’ een eigenzinnige en eigentijdse score waarin ook ruimte is voor genres als gospel, ragtime, blues. Indrukwekkende solo’s, mooie duetten en prachtige samenzang in ensemblenummers als in ‘The Old Red Hills Of Home’. De 9-koppige band brengt de muziek in prachtige arrangementen van David Cullen die zorgen voor een rijke en warme textuur. Jason Robert Brown schreef voor de Donmar produktie twee nieuwe nummers die zijn te vinden op de cast CD die later deze maand wordt uitgebracht.

Hoofdrol Leo Frank wordt gespeeld door Bertie Carvel die ondanks een indrukwekkende staat van dienst pas met ‘Parade’ zijn musicaldebuut maakt. Hij maakt vooral indruk met ‘It’s Hard To Speak My Heart’ zijn solo aan het einde van de eerste akte. Lara Pulver speelt Lucille Frank met kracht en overtuiging.

‘Parade’ is behalve een musical over een historisch gegeven, religieuze intolerantie en dwalingen van de rechterlijke macht, toch vooral een persoonlijke liefdesgeschiedenis tussen twee mensen die tegen de stroom in hun liefde voor elkaar herontdekken. Door Pulver zo prachtig vertolkt in ‘You Don’t Know This Man’ en samen in een hartverscheurend duet ‘All The Wasted Time’ zich nog onbewust van het dreigende onheil.

‘Parade’ in het Donmar werkt bij vlagen als een droom maar nog vaker als een afschuwelijke nachtmerrie zoals de laatste scène die een verpletterende indruk op mij achterliet. Prachtige vertolkingen in een indrukwekkende enscenering zorgen voor een onvergetelijke en memorabele theaterbelevenis.

© foto's Johan Persson